Nooit meer
Ik heb al eerder mijn verhaal hier geschreven.... nu, 12 weken na het overlijden van mijn man dendert er maar steeds dezelfde gedachte door mijn hoofd: hij komt nooit meer, ik zal hem nooit meer zien of vasthouden, nooit meer samen eten, op vakantie gaan, zijn kleren wassen en nog zoveel dingen meer die nooit meer zullen gebeuren.... ik zet mijn gedachten graag op papier. Op de een of ander manier helpt dat..
Daar sta je dan…..
Je doet het zo goed….. zeggen ze.
Je bent zo sterk… zeggen ze.
We zijn trots op je …. zeggen ze.
Maar….
Daar sta je dan bij de kapstok waar je zijn jas en schoenen ziet staan,
beseffende dat hij ze nooit meer zal dragen.
Daar sta je dan, in de schuur bij zijn fiets, waar zijn rugzak nog aanhangt,
beseffende dat hij deze nooit meer zal gebruiken.
Daar sta je dan, het bed te verschonen waar je altijd samen in sliep,
beseffende dat je er voortaan alleen in ligt.
Daar sta je dan in je prachtige keuken te koken op je inductiekookplaat,
beseffende dat je nooit meer voor hem zult koken.
Daar sta je dan met de parasol in je handen om in de tuin neer te zetten,
beseffende dat je er nooit meer samen onder zult zitten.
Daar sta je dan, kijkend naar de auto die steeds voor de deur staat,
beseffende dat je hem nooit meer uit zijn werk thuis zal zien komen.
Daar sta je dan, in een showroom vol met grafmonumenten
beseffende dat je dit voor jouw eigen liefste moet uitzoeken.
En dan…
komt die keiharde werkelijk zo ongelofelijk hard binnen…
dan ben je niet meer sterk…. dan vallen de tranen,
en wil je hem alleen maar weer terug….
9 Reacties
Bij mij is het nog maar 2 weekjes geleden. Zit nog vol ongeloof. Het missen is zo pijnlijk. Ik heb nog kleren die uit gewassen moeten worden. Maar doe het niet het ruikt nog zo naar hem.
Ach lieve Anna, wat begrijp ik je gevoelens van ongeloof en pijn zo goed. Het is ook niet te bevatten.... Bij mij is het nu ruim 3 maanden geleden en ik denk soms nog dat het een vreselijke nachtmerrie was. Mijn verstand weet dat mijn liefste er niet meer is maar mijn hart kan het nog niet geloven. De pijn van het gemis is zo groot. Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt staan die je helpen. Ik heb zelf direct via de huisarts hulp bij een psycholoog gezocht en dat zijn fijne gesprekken die me wat rust geven. Het gaat nu wel beter met me en ik probeer met vallen en opstaan de draad van het leven weer op te pakken. En kan gelukkig weer wat genieten van mooie dingen om me heen en dankbaar zijn voor de mensen om me heen. Ik hoop dat ook jij de hulp krijgt die je zo nodig hebt, want dit is niet iets wat je alleen aankunt. En ik hoop ook dat je misschien door de berichten van lotgenoten weer wat kracht en moed zult krijgen.... een dikke knuffel voor jou!!!!
Dank je Inatjoo!!!
Hoi,
Mijn dochter overleed 1 jaar, 10 maanden en 19 dagen geleden. Zij koos zelf voor het einde (21 jaar en 364 dagen). Op het moment dat het aans verteld werd, realiseerde ik me dat ik moest leren: nooit meer. Nog weet ik niet wat nooit meer is..
We hebben 3 katten waar ze dol op was en we maakten zo vaak foto's van hillarische momenten van de katten. Pas nog maakte ik een foto en wilde deze naar haar appen...
Nu op vakantie wil ik navraag doen of zij zich daarover iets kan herinneren. Maar ik kan het niet meer vragen.,
Nooit meer went niet..
Ook tegen ons werd verteld hoe sterk we waren; goed bedoeld maar soms ook te bemoeizuchtig. Maar ook daar leer je mee omgaan. Er is geen goed of fout, niemand is gelijk, niemand rouwt gelijk. Doe wat goed voor jou voelt. Het missen blijft, wat je ook doet.
Liefs
Liefs
Lieve Inatjoo.....
Je omschrijft het exact zoals het is.
Het "nooit meer" raakt alles.
Ziek zijn van heimwee....
Mijn dochter heeft haar leven beëindigt, nu 15 maanden geleden.
Er gaat geen dag voorbij zonder het besef dat ik haar nooit meer.......
Hele dikke knuffel van mij.. ik leef met je mee.
Lieve Inatjoo, jouw gevoel is helaas zo herkenbaar. Ik zit vandaag, op vakantie, te mijmeren over die vreselijke dag 17 weken geleden. Mijn zoon nooit meer zien, nooit meer samen op vakantie zoals nu, nooit meer hem thuis zien komen, nooit meer "ik ook van jou mama" als ik weer eens zei "ik hou van
jou". Nooit meer samen eten, beetje kibbelen, F1 races kijken, voetbal... Nooit zien wat had kunnen zijn, een mooi zelfstandig leven voor hem. Zijn broer die met dezelfde gedachten als ik rondloopt.
Wat heeft 't voor zin? Hoe kan 't in één
klap zomaar over zijn?
Duizenden dingen zullen we allemaal zonder onze geliefde moeten doen. De balans en het vanzelfsprekende voorgoed verstoort. Het gemis vreet aan je, bij vlagen komt 't keihard binnen. Als een grote olifant die we lepeltje voor lepeltje moeten opeten.
Ik wens je heel veel sterkte, in de wetenschap dat we hier de rest van ons leven mee door moeten. Dikke knuffel.
Lieve Allen, bij mij het zelfde. Nu 7 maand geleden van mijn dochter van 20 jr .Dat nooit meer... en ik mis je zo ... is dagelijks zo erg aanwezig. Ik ben verscheurd. Ik ga binnenkort in Therapie en traumaverwerking. Ik kan het alleen niet meer aan. Ooit was ik een sterke energieke vrouw. Vol levenslust. Daar is niks meer van over... Sterkte allen.
Ook voor jou een hele dikke knuffel....... ik leef intens met je mee.....
Zelf heb ik meegedaan aan een lotgenotengroep en heb er veel baat bij, ook nu nog....
Heel veel kracht en sterkte voor de komende periode.....
Wij zijn na een dramatisch jaar (binnen 5 maanden 3 overlijdens; mijn vader, onze dochter en mijn schoonmoeder) eerst via de huisarts en vervolgens bij een rouwtherapeut in therapie gegaan en zijn dat nog steeds . Het is een goede keuze geweest. Zij is ervaringsdeskundige en weet wat het is als je kind zelf voor het einde kiest.