Mijn jongste zoon van 20 jaar heeft 22 maart zijn leven beëindigd
Het is nog erg vers, en we zijn binnen ons gezin allemaal murv en zoekende in deze fase na zijn dood.
Onze jongste zoon, met nog een oudere meervoudig gehandicapte broer en de oudste een transgender broer, heeft in de nacht op 22 maart zijn leven beëindigd. Het kwam als een enorme schok, aangezien hij nooit, aan niemand van zijn intieme kring (vrienden, familie) iets heeft laten zien of merken. Hoe diep hij werkelijk zat. Hij had een studentenkamer, kon enorm goed leren, had al eerder een klas overgeslagen, zat op de Universiteit in het 2e jaar econometrie. Hij deed het qua studie geweldig; altijd goede cijfers en nooit ergens maar iets te merken. Een kleine maar zeer vaste groep goede vrienden (vanaf lagere en middelbare school) die hij ook verbijsterd heeft achter gelaten. We hadden allemaal echt geen enkel idee. Hij was een eigenzinnige jongen met humor, vriendelijk, loyaal en introvert. En blijkbaar had hij de balans opgemaakt van zijn leven. Hij wilde niet introvert zijn. Hij baalde van zijn sociale angsten. Hij zocht naar een diepere connectie (liefde/relatie) en het idee die nooit te kunnen maken, alsook zijn zoektocht naar geluk 'wat wil ik nu echt in het leven' -hij was bekend om zijn desinteresse in allerlei zaken- hebben hem doen besluiten om er een eind aan te maken. Hij was zo attent om deze informatie achter te laten op zijn PC, waar we zo in konden. Daarvoor nooit iets van geweten, van deze gevoelens en overwegingen. Balans suïcide heet dat, zag ik net. Het was een bijzondere jongen; aan de buitenkant zo gewoon als maar zijn kon zoals iedere 20 jarige jongen (en best een knappe vent van 1,86m); aan de binnenkant niet in staat om geduld te hebben en het verloop van zijn leven verder aan te kijken alsook enorme zelfcriticus. Zo enorm verdrietig. We vragen ons allemaal af hoe we door het verlies heen gaan worstelen en hoe we dit een plekje kunnen geven. Ook voor met name zijn vrienden vind ik het enorm verdrietig. Ik hou mijn hart vast voor zijn oudste broer (ze hadden een goede band, gingen samen op vakantie etc) en zijn vrienden. Bij 1 vriend heb ik zijn ouders nadrukkelijk gevraagd: zorg goed voor hem en laat hem niet alleen want ik zag de wanhoop in zijn ogen. En ja ook mezelf, maar ik heb sowieso 2 kinderen om naar om te blijven kijken. Als er tips zijn, of ervaringen die helpend kunnen zijn, dan hoor ik het graag. Fijn dat ik mijn/ons verhaal hier kan delen.
12 Reacties
Het is afschuwelijk voor jullie wat een ieder van jullie is overkomen en het is een groot gat wat er is geslagen.
Het leest alsof het mijn verhaal is. Jurre, mijn oudste van net 16, is op 28 augustus 2020 uit het leven gestapt. Ik denk dat Coronamaatregelen hebben bijgedragen dat hij zich somber is gaan voelen en meer tijd had zijn leven te overdenken.
Heel slim (Gymnasium met enorm hoge cijfers), vaste vriendenclub van jongens en meiden, gezin met jongere broer en 2 halfzussen die in buurt kwamen wonen met partners. Bij anderen bescheiden over zijn kennis, kon goed verbinden maar ook vasthoudend en sterk rechtvaardigheidsgevoel.. Thuis kon hij wel zijn ontevredenheid ventileren en heel kritisch zijn. Ook over zijn uiterlijk was hij minder tevreden, terwijll het echt een prachtig kind was.
Als kind stond hij heel gulzig in het leven. Alles absorbeerde hij en altijd hongerig naar kennis.
Voor ons was het pas 5 weken bekend dat hij opeens kenbaar maakte niet meer zo gelukkig te zijn. We hebben hulp gekregen via de GGZ. Puberproblemen werd er gezegd.
Maar ik denk dat Jurre zich eenzaam in zichzelf voelde. Hij kon niet van zichzelf houden en voorzag dat hij nooit zou slagen in het leven. Hij zat zo vast in een web met negatieve gedachtes.
Hij heeft ons allen verslagen achtergelaten. Een wonderkind die zijn eigen schoonheid niet zag.
Over Jochem, zijn broertje,heb ik me ook veel zorgen gemaakt, maar die laat ons juist zien dat hij wil leven. Hij kan ook makkelijker zeggen " boeien" en maakt zich niet zo druk over het leven. Gelukkig heeft hij wat vrienden die zijn broer hebben gekend. Ze praten er niet over,maar accepteren hem. En gelukkig kan hij ook wat meer tevreden naar zichzelf kijken.
Nu 3,5 jaar verder gaat het iets beter met me. Het contact met lotgenoten heeft mij enorm geholpen om weer wat positiever naar mezelf te kijken en om het leven met dit enorme verdriet en gemis aan te kunnen.
Het eerste jaar was er veel aandacht voor ons gezin, maar na een jaar werd dat veel minder. Ik vind het een zwaar leven wat veel energie kost, waarin ik probeer wel onder de mensen te blijven. Heel langzaam kan ik steeds meer aan. In het begin was muziek draaien nog te intens. Nu ga ik weer naar de bios, werk ik ook weer kwalitatief goed en kan ik een beetje genieten van vakantie. Maar het verdriet en gemis gaat overal met mij mee.
Mijn man en zoon rouwen anders en dat gaf ook conflicten. Ik voorzag dat alles uit elkaar zou vallen.
Dit trauma heeft mijn en ons leven helemaal op z'n kop gezet. Jurre is een heel belangrijk deel van mijn leven. Geamputeerd ga ik verder, maar wel met in gedachtes wat een uniek bijzonder kind hij was en dat ik er voor blijf strijden dat hij nooit vergeten wordt.
Overigens onze oudste is veel communicatiever, heeft een grote goede vriendengroep (is 27)dus dat geeft wel een solide basis van vertrouwen. Deze last dragen voor altijd, wat dat doet, dat moeten we mee gaan maken.
Ik heb hem nog een briefje op zijn verjaardag geschreven, 18 dagen voor zijn overlijden, dat er 16 jaar geleden een fantastisch mens was geboren. Iemand die een ander kon troosten. En dat hij nu wat leek vast gelopen te zijn in gedachtes dat hij niet goed genoeg was, en dat ik hem graag wilde troosten. Datt we zielsveel van hem hielden en hem nooit kwijt wilden en konden.....nooit...nooit... schreef ik nog. Terwijl ik echt nooit aan deze afloop heb gedacht, is dat toch gebeurd. Ik heb ook wel gedacht dat hij een waan had. Dat hij door zijn angsten de realiteit was kwijtgeraakt, wat hem nog meer beangstigd heeft...Ik kan er eindeloos mijn eigen verhaal bij verzinnen, maar zal het nooit exact weten. Het is een dagvullende gedachte bij mij en het enige wat goed helpt is voor mij veel afleiding zoeken. Ik hoop dat je beter slaapt dan dat ik kon. Elke ochtend weer de eerste onrustige gedachte "het is echt waar"... en het blijft zo.
Veel sterkte en wie weet tot ziens,
Jeannet