Mijn jongste zoon van 20 jaar heeft 22 maart zijn leven beëindigd
Het is nog erg vers, en we zijn binnen ons gezin allemaal murv en zoekende in deze fase na zijn dood.
Onze jongste zoon, met nog een oudere meervoudig gehandicapte broer en de oudste een transgender broer, heeft in de nacht op 22 maart zijn leven beëindigd. Het kwam als een enorme schok, aangezien hij nooit, aan niemand van zijn intieme kring (vrienden, familie) iets heeft laten zien of merken. Hoe diep hij werkelijk zat. Hij had een studentenkamer, kon enorm goed leren, had al eerder een klas overgeslagen, zat op de Universiteit in het 2e jaar econometrie. Hij deed het qua studie geweldig; altijd goede cijfers en nooit ergens maar iets te merken. Een kleine maar zeer vaste groep goede vrienden (vanaf lagere en middelbare school) die hij ook verbijsterd heeft achter gelaten. We hadden allemaal echt geen enkel idee. Hij was een eigenzinnige jongen met humor, vriendelijk, loyaal en introvert. En blijkbaar had hij de balans opgemaakt van zijn leven. Hij wilde niet introvert zijn. Hij baalde van zijn sociale angsten. Hij zocht naar een diepere connectie (liefde/relatie) en het idee die nooit te kunnen maken, alsook zijn zoektocht naar geluk 'wat wil ik nu echt in het leven' -hij was bekend om zijn desinteresse in allerlei zaken- hebben hem doen besluiten om er een eind aan te maken. Hij was zo attent om deze informatie achter te laten op zijn PC, waar we zo in konden. Daarvoor nooit iets van geweten, van deze gevoelens en overwegingen. Balans suïcide heet dat, zag ik net. Het was een bijzondere jongen; aan de buitenkant zo gewoon als maar zijn kon zoals iedere 20 jarige jongen (en best een knappe vent van 1,86m); aan de binnenkant niet in staat om geduld te hebben en het verloop van zijn leven verder aan te kijken alsook enorme zelfcriticus. Zo enorm verdrietig. We vragen ons allemaal af hoe we door het verlies heen gaan worstelen en hoe we dit een plekje kunnen geven. Ook voor met name zijn vrienden vind ik het enorm verdrietig. Ik hou mijn hart vast voor zijn oudste broer (ze hadden een goede band, gingen samen op vakantie etc) en zijn vrienden. Bij 1 vriend heb ik zijn ouders nadrukkelijk gevraagd: zorg goed voor hem en laat hem niet alleen want ik zag de wanhoop in zijn ogen. En ja ook mezelf, maar ik heb sowieso 2 kinderen om naar om te blijven kijken. Als er tips zijn, of ervaringen die helpend kunnen zijn, dan hoor ik het graag. Fijn dat ik mijn/ons verhaal hier kan delen.
12 Reacties
Wat een herkenbaar verhaal van jou en ook van Gulsum. Mijn dochter is afgelopen zomervakantie uit het leven gestapt. Het had allemaal niet zo veel zin vond ze. Twijfels over haar toekomst, uiterlijk, ze vond zichzelf anders. Minder sociaal. Ze had zware periodes. Soms had ik gehoopt dat ze dommer was en dat ze niet al die moeilijke gedachten zou hebben. Ze was ook wel zo slim om ons uit haar gedachten wereld te houden. Haar zus heeft het wel erg zwaar. Voor ons ook. Ik gunde haar het beste en weet ook niet wat dat is. Ik ben verdrietig maar niet ongelukkig. Gelukkig kunnen we onze tijd nemen om te verwerken. Gr manaaaa
Ook dat stukje over Corona, daar is het bij ons ook helemaal mis gegaan qua gedachten
Hoi Manaa, fijn dat je jouw verhaal ook wil delen. Ik ben absoluut van mening dat de lock down heel veel slachtoffers maakt/heeft gemaakt, naast het absolute dodental van besmettingen. Nu was mijn zoon geen sociaal begaafd persoon, maar corona heeft er direct ingehakt. Hij had in zomer 2020 (eenmalig) zijn levensmoeheid gedeeld met zijn broer via de app; en dat leek toen wel los te lopen. Maar eigenlijk is het daarna nooit meer goed gekomen met zijn zelfbeeld en beeld van hoe het leven eruit zou moeten zien.
Heel herkenbaar en verdrietig. Mijn dochter van 20 heeft vorig jaar 4 dec haar leven beëindigd en ook wij zijn in complete shock. Ook de manier waarop. Zij was anders uniek mooi en slim. Kon goed leren maar was sociaal ook minder sterk. Door haar intelligentie had ze door dat ze anders was. En dat deed haar veel pijn. Wij hebben wel geweten van haar worsteling. Ook dat ze weinig geduld had op relatie gebied ect. Ze wilde alles gelijk en dacht dat ze nooit haar geluk zou vinden. Ze voelde dat ze niet in deze aardse wereld hoorde. Ik kan og niet veel aan alles prikt steekt me. Alle eerste keren. Ook muziek luisteren kan ik niet. Zelfs reclames op tv zijn te confronterend. Mijn dochter en ik waren erg close. En ik heb als moeder haar niet kunnen helpen. Daar heb ik ook erg veel last van....Ook coronatijd heeft erg veel slecht gedaan!!
Gulsum, wat enorm verdrietig. Begrijp ik uit jouw verhaal dat er geen broers/zussen zijn naast je dochter? Ik was ook wel close met mijn zoon, zeker. En ik had ook het idee dat hij nog closer was met zijn broer. Toch een ander soort band die meer op hetzelfde level zit. En zo ook met zijn 3 vrienden. Ik vond het dan op zich ook niet vreemd dat hij soms wat afstandelijk reageerde. Zijn gevoelsleven met mij delen, dat vond hij erg lastig. Schoolcijfers, gebeurtenissen, een knuffel op z'n tijd, dat lukte wel. Ik zag hem sinds hij op kamers was gegaan ook wel steeds meer afstand nemen tot de wereld buiten hem. App verkeer moest ik elke keer initieren. Maar ja, als ik iets vroeg was het altijd: yo (oftewel oké). Dat ik niet heb kunnen helpen, probeer ik ondertussen neer te leggen. Natuurlijk is dat gevoel heel heel herkenbaar. Bij balans suicides is het enorm lastig. Deze personen praten niet over hun diepste gevoelens en maken zelf de balans van hun leven op. Ze zijn slim en vaak niet van hun overtuigingen te brengen. Oftewel de kans is groot dat je dochter uit liefde voor jou nog enorm geworsteld heeft en eigenlijk al heel lang wist: voor mij is dit geen leven dat ik wil leiden. Zo gek als dat klinkt, probeer ik dat te respecteren en blijft mijn onvoorwaardelijke liefde voor mijn kind altijd bestaan, ook na de dood.
Ook ik blijf onvoorwaardelijk van haar houden en over haar praten vol trots. Britt heeft een broer. Maar zit in een andere levensfase. Ze waren wel heel close. Maar door het leeftijd verschil van 5 jaar en haar depressie werden dingen lastig en anders. Doordat ze erg eenzaam was waren wij niet alleen moeder dochter maar ook vriendinnen . Ik probeerde de de leegte in haar leven op te vullen. We deden veel samen ook vele mooie vakanties. Maar ondanks dat wij mooie dingen deden en dat zij toch even blij was kon ze me wel steeds vertellen mama hou er rekening mee op een dag ben ik er niet meer. Ik kan er nog steeds niet erbij Ik probeer het wel te respecteren maar ik vind het zo lastig.
Lieve Stoef,
Het is afschuwelijk voor jullie wat een ieder van jullie is overkomen en het is een groot gat wat er is geslagen.
Het leest alsof het mijn verhaal is. Jurre, mijn oudste van net 16, is op 28 augustus 2020 uit het leven gestapt. Ik denk dat Coronamaatregelen hebben bijgedragen dat hij zich somber is gaan voelen en meer tijd had zijn leven te overdenken.
Heel slim (Gymnasium met enorm hoge cijfers), vaste vriendenclub van jongens en meiden, gezin met jongere broer en 2 halfzussen die in buurt kwamen wonen met partners. Bij anderen bescheiden over zijn kennis, kon goed verbinden maar ook vasthoudend en sterk rechtvaardigheidsgevoel.. Thuis kon hij wel zijn ontevredenheid ventileren en heel kritisch zijn. Ook over zijn uiterlijk was hij minder tevreden, terwijll het echt een prachtig kind was.
Als kind stond hij heel gulzig in het leven. Alles absorbeerde hij en altijd hongerig naar kennis.
Voor ons was het pas 5 weken bekend dat hij opeens kenbaar maakte niet meer zo gelukkig te zijn. We hebben hulp gekregen via de GGZ. Puberproblemen werd er gezegd.
Maar ik denk dat Jurre zich eenzaam in zichzelf voelde. Hij kon niet van zichzelf houden en voorzag dat hij nooit zou slagen in het leven. Hij zat zo vast in een web met negatieve gedachtes.
Hij heeft ons allen verslagen achtergelaten. Een wonderkind die zijn eigen schoonheid niet zag.
Over Jochem, zijn broertje,heb ik me ook veel zorgen gemaakt, maar die laat ons juist zien dat hij wil leven. Hij kan ook makkelijker zeggen " boeien" en maakt zich niet zo druk over het leven. Gelukkig heeft hij wat vrienden die zijn broer hebben gekend. Ze praten er niet over,maar accepteren hem. En gelukkig kan hij ook wat meer tevreden naar zichzelf kijken.
Nu 3,5 jaar verder gaat het iets beter met me. Het contact met lotgenoten heeft mij enorm geholpen om weer wat positiever naar mezelf te kijken en om het leven met dit enorme verdriet en gemis aan te kunnen.
Het eerste jaar was er veel aandacht voor ons gezin, maar na een jaar werd dat veel minder. Ik vind het een zwaar leven wat veel energie kost, waarin ik probeer wel onder de mensen te blijven. Heel langzaam kan ik steeds meer aan. In het begin was muziek draaien nog te intens. Nu ga ik weer naar de bios, werk ik ook weer kwalitatief goed en kan ik een beetje genieten van vakantie. Maar het verdriet en gemis gaat overal met mij mee.
Mijn man en zoon rouwen anders en dat gaf ook conflicten. Ik voorzag dat alles uit elkaar zou vallen.
Dit trauma heeft mijn en ons leven helemaal op z'n kop gezet. Jurre is een heel belangrijk deel van mijn leven. Geamputeerd ga ik verder, maar wel met in gedachtes wat een uniek bijzonder kind hij was en dat ik er voor blijf strijden dat hij nooit vergeten wordt.
Hoi Sjaan, wow ik zie en lees veel overeenkomsten met ons verhaal. Zijn vader en ik zijn ook ruim 6 jaar gescheiden. We hebben beide nieuwe partners (die ook kinderen hebben) Mijn zoon op 0,1 punt na cumlaude gymnasium afgerond. Zouden deze jongens gewoon 'te slim' zijn? Overanalyseren? En wat je zegt mbt corona, dat herken ik ook. Sindsdien zagen we een grotere matheid, het vieren van feestjes was er niet bij (bijv dat diploma, rijbewijs halen etc). We hebben ook de stellige overtuiging dat psychiatrische hulp vakkundig om de tuin zou zijn geleid. Zo gesloten en slim in het delen van informatie. Wellicht is het fijn als we een keer in een persoonlijk contact hier verder op in willen en kunnen gaan. Het doet me goed om te weten dat er mensen zijn die weten hoe deze situatie voelt en wat het kan doen binnen ons gezin.
Overigens onze oudste is veel communicatiever, heeft een grote goede vriendengroep (is 27)dus dat geeft wel een solide basis van vertrouwen. Deze last dragen voor altijd, wat dat doet, dat moeten we mee gaan maken.
Hallo Stoef, ik vind het een goed idee om onze gedachtes te delen. We kunnen misschien een keer even gaan wandelen.
Ik kom nog even terug opje verhaal. Jurre was voorhet 2e jaar summa cum laude geslaagd. Hij was gewoon slimmer dan zijn leraren. Hij leek helemaal op zijn plek te zijn rn ging ook graag naar school.Als trotse ouder heb ik nooit een gevaar gezien in dat hoge IQ en EQ. Maar inderdaad, toen het op hulpverlening aan kwam, heeft hij waarschijnlijk de kennis van de ander ook niet voor lief aangenomen. Hij kon heel snel conclusies trekken en hierbij waarschijnlijk ook. Het impulsieve puberbrein. Ik denk zelf dat mijn zoon niet heel lang geworsteld heeft met het leven. Wel dat hij niet gewend was met teleurstellingen om te gaan. Hij kende ze nauwelijks. Altijd lukte bijna alles. En nu geen reisje, weinig feestje, nog geen partner...
Hi Sjaan, dat laatste bedacht ik me ook. Ook mijn zoon is met een gouden lepeltje geboren eigenlijk. Nagenoeg nooit tegenslagen (oke wat hypermobiliteit maar dat weerhield hem er niet van te basketballen, voetballen). De lat is ook enorm hoog gelegd. Ik wil extravert zijn. Ik wil een betekenisvol leven leiden. Ik wil graag samen met een partner door het leven gaan. En dan ben je nog maar 20 en spelen deze gedachten al vanaf minstens 2021...
maar het is zo'n eenzame strijd geweest, en dat vind ik echt afschuwelijk. Ik dacht dat mijn kinderen altijd alles met mij konden en wilden delen. We keken naar films, draaiden dezelfde muziek.
Ik heb hem nog een briefje op zijn verjaardag geschreven, 18 dagen voor zijn overlijden, dat er 16 jaar geleden een fantastisch mens was geboren. Iemand die een ander kon troosten. En dat hij nu wat leek vast gelopen te zijn in gedachtes dat hij niet goed genoeg was, en dat ik hem graag wilde troosten. Datt we zielsveel van hem hielden en hem nooit kwijt wilden en konden.....nooit...nooit... schreef ik nog. Terwijl ik echt nooit aan deze afloop heb gedacht, is dat toch gebeurd. Ik heb ook wel gedacht dat hij een waan had. Dat hij door zijn angsten de realiteit was kwijtgeraakt, wat hem nog meer beangstigd heeft...Ik kan er eindeloos mijn eigen verhaal bij verzinnen, maar zal het nooit exact weten. Het is een dagvullende gedachte bij mij en het enige wat goed helpt is voor mij veel afleiding zoeken. Ik hoop dat je beter slaapt dan dat ik kon. Elke ochtend weer de eerste onrustige gedachte "het is echt waar"... en het blijft zo.
Veel sterkte en wie weet tot ziens,
Jeannet