Mijn collega schreeuwt niet meer

Bedankt dat ik in deze community mag zijn. 

Mijn collega heeft een aantal weken geleden suicide gepleegd. Al pratende met bedrijfsmaatschappelijk werker, 113 medewerker en medewerker Slachtofferhulp, geloof ik dat "collega" niet passend is voor de relatie die we met elkaar deelden. Hij schreeuwde altijd op kantoor. Altijd grappen maken. Hoe scherper op t randje hoe beter. Normaal gesproken houd ik wat afstand van schreeuwers. Deze schreeuwerd ken ik 14 jr. Vooral in de wandelgangen. Een kort contact, meestal met een geintje. En altijd was er ook ruimte als ik eerlijk zei "t gaat me even niet zo goed". Dan stopte het schreeuwen, kwam hij n stapje dichterbij en vroeg oprecht: wat ist, kulleke?

Twee jaar geleden werd ik langdurig ziek. Mijn herstel en terugkeer naar de werkvloer was op sommige momenten loodzwaar. Ik had intense paniekaanvallen. Angst om weer zo ziek te worden, om in een hele kleine wereld te raken, te beseffen dat mijn leven ook eindig is, angst voor de/mijn dood. Hij zag me toen ik radeloos van paniek rondliep. Vroeg wat hij kon doen. Ik kreeg een knuffel, die mijn paniek verzachtte op dat moment. Daarna volgden er veel koffie-momentjes en deelden we meer over ons priveleven. We appten prive ook, iets dat ik zelden doe met (mannelijke) collega s. Er was wederzijdse openheid en dat voelde heel fijn. Ik sprak met hem over mijn angst voor de dood, over de invulling van mijn non-monogame relatie. Hij deelde over zijn priveleven, dat verder niemand wist op kantoor. Ik ontving dit als een geschenk van (wederzijds) vertrouwen. In tranen deelde ik over de rouw om mijn moeder, onterft worden, verlies van mijn stamgezin, verlies van mijn gezondheid, de spanning die dat gaf in mijn relatie, beeindiging van een diepe vriendschap, afscheid van een collega die een andere baan kreeg. Ik zat in een eindeloze spiraal van "verlies" en t verstikte me. Hij schreeuwde niet meer naar me. Wel in de wandelgangen, niet meer 1 op 1. We waren in verbinding samen. Ik vond rust omdat ik t kon delen. Hij appte dat hij onze gesprekken zo fijn vond. Dat hij me een lieverd vond. We zouden een nieuw koffiemoment plannen. En toen las ik intern over zijn overlijden. Ik dacht dat het een slechte grap was van hemzelf, ik schreeuwde en zakte letterlijk in elkaar. Een dag later hoorde ik dat hij suicide had gepleegd. De grootste schreeuwerd is stil. De grootste schreeuwerd heeft geen slechte grap uitgehaald. De grootste schreeuwerd met het kleinste hartje is zo wanhopig geweest dat hij zijn eigen leven genomen heeft. Ik noemde hem "Het grootste draakje vh Stadskantoor, met het kleinste hartje". Ik schreef t op een kaartje. Trots hing hij t op t whiteboard naast zijn werkplek. 

Ik probeer er mee te dealen, te accepteren, te begrijpen, goed voor mezelf te blijven zorgen, op kantoor de stilte te verdragen, te genieten vh leven zoals hij me keer op keer verteld heeft. "Je weet nooit wanneer t jouw tijd is. Doe het nu, nu het nog kan!". Ik doe mn best. Soms lukt t, soms minder/niet. Ik mis hem enorm.