Ik verloor mijn mams bijna 14 jaar geleden, en vind het nog steeds moeilijk.

Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen. Het voelt wat eng om dit hier neer te leggen, maar ik weet niet zo goed hoe ik verder moet. Het gaat ook eigenlijk niet om zelfdoding. 

Bijna 14 jaar geleden verloren mijn zusje en ik onze mams, op onze 18e verjaardag. En ik herinner iedere seconde nog steeds als de dag van gister.

Ik was thuis, mijn zusje was bij haar vriend. 's Nachts werd ik wakker geschreeuwd door mijn moeders toenmalige vriend. Ik was bang. Mijn gevoel bij hem was nooit goed geweest. Ik ben naar haar slaapkamer gegaan en zag mijn mams op de grond liggen. Hij zat gebogen over haar heen, in paniek. Hij probeerde haar te helpen.

Ik heb de ambulance gebeld en alle instructies opgevolgd. Ik weet nog heel goed dat ik zo intens misselijk werd. Alsof ik niet meer op mijn benen kon staan. Alles ging in een flits. Voor ik het wist stond er politie in huis, daarna ambulance personeel. Ik werd gemaand naar boven te gaan. Ik zat op de bovenste trap. Mijn zusje en ik sliepen op zolder. Ik zie de politie agent nog naar boven komen. Zijn gezicht sprak boekdelen.

Mij werd verteld dat ik mijn zusje en vader moest bellen. Om te vertellen dat mama dood was. Ik belde eerst mijn vader. Dat was makkelijker. We hadden geen hele goede band destijds. Mijn ouders scheidden toen mijn zusje en ik 13 waren (we zijn tweeling) en zagen hem weinig. Hij woonde destijds ruim 1,5 uur rijden van ons af. Het voelde daarna alsof hij in nog geen driekwartier binnen stond. Hij moet met een bloedgang hebben gereden.

Daarna belde ik mijn zusje. Ik kon het niet zeggen. Ik kon alleen maar huilen. We hebben altijd aan een half woord genoeg gehad bij elkaar. Dus ze wist dat het fout was. Ze was in no-time thuis. We moesten onze spullen pakken, want we moesten het huis uit. Onze mams was 42, dus werd er een onderzoek ingesteld wegens onnatuurlijke dood. Ik moest mijn spullen pakken onder toezicht van de politie. 

Eenmaal beneden werd mij verteld dat ik niet met mijn vader en zusje mee mocht. Ik moest met de politieauto naar het politiebureau voor verhoor. Ik was ineens een verdachte in de dood van mijn eigen mams. En zo werd ik als crimineel vervoerd, in plaats van een hele jonge vrouw die net de belangrijkste persoon in haar leven zomaar had verloren.

Mijn vader heeft nog net niet het politiebureau kort en klein geslagen. Woest dat hij was. Uiteindelijk mocht ik met hem en mijn zusje mee. De vriend van mijn moeder moest blijven. We mochten niet naar huis. Mijn vader had geen plek voor ons. Mijn zusje bleef bij haar vriend. Ik heb een week met mijn hondje bij een vriendinnetje geslapen. Ik weet niet zo veel meer van die week.

Toen het onderzoek op locatie was afgerond, mochten we naar huis. Maar dat huis voelde nooit meer als thuis. De weken daarna zijn wazig. Momenten herinner ik me heel goed, anderen niet.

De rechercheur belde uiteindelijk mijn vader. Men vond het verhaal van mijn moeders vriend verdacht. Autopsie wees uit dat een combinatie van alcohol en drugs (ghb) een bloedprop in de aorta had veroorzaakt. Het bleek dat onze mams vernauwde aderen had. Zo'n wervelwind van energie die ze was, heeft ze dat zelf waarschijnlijk nooit in de gaten gehad. Wij ook niet. Deze bloedprop werd haar fataal.

Mams had wijn gedronken tijdens het eten om onze verjaardag te vieren. Mijn zusje en ik zijn best vrij opgevoed. Veel mocht en kon, zolang we maar eerlijk waren. Een gesprek over drugs was er dus ook geweest. Wat zij ons op het hart drukte: het is of drugs of alcohol. Maar nooit samen. Zij was zich heel bewust van de gevaren die die combinatie met zich mee kan brengen. En ze eindigde altijd met: 'maar als je benieuwd bent naar drugs en van plan bent dat te gebruiken, vertel het dan eerlijk. Mocht iets mis gaan, dan weten je vrienden of ik ervan af'. Mijn zusje en ik zijn beiden nooit nieuwsgierig geweest naar drugs en hebben het ook tot op heden nooit gebruikt. 

De recherche vond enkele uitspraken van mijn moeders toenmalige vriend verdacht, maar kon niet genoeg bewijs vinden om hem aan te houden. Vlak na de crematie is hij naar het buitenland gegaan. Hij heeft nooit contact gezocht met mijn zusje of mij, wat ik op een gekke manier waardeer. Wel heeft hij mails en voicemails gestuurd naar mijn vader. Deze hield mijn vader eerst voor ons geheim. 

Na enkele jaren heeft hij deze laten lezen en horen. Hij heeft toegegeven de drugs zonder haar weten in haar drankje te hebben gedaan. Echter dat het zo zou lopen, had hij nooit voorzien. In de mails en voicemails is heel duidelijk te lezen en horen welke impact het ook op hem heeft gehad. Ik heb de pijn van het verlies ook in zijn ogen gezien die bewuste avond. Ik merk dat ik het lastig vind. Enerzijds vind ik het onbegrijpelijk en ben ik nog steeds boos. Anderzijds zag ik ook zijn pijn en zal hij deze uitkomst nooit bedacht hebben, hoe naïef ook.

Ik ben zelf veel alleen geweest na dit alles. Vond het moeilijk om erover te praten. Heb dat wel gedaan, maar heb toch stiekem een handje van 'downtalken'. Alsof het allemaal wel 'oke' is. 'Het leven gaat door', dat soort uitspraken.

En dat gaat het ook. Ik ben onderhand bijna 32 en heb mijn eigen huisje, verdien keurig mijn centen en mag zeker niet klagen. De band met mijn zusje is nog altijd goed, al praten we niet over die bewuste avond. We praten wel over mams, over al het moois wat we met haar mochten beleven en alles wat ze achterliet. En soms zeggen we wel tegen elkaar, dat we haar missen of dat we graag iets aan haar zouden willen vertellen. Toch overvalt het verdriet me soms nog steeds gigantisch. Dan wil ik haar niet lastig vallen daarmee. Omdat ik weet dat het haar ook pijn doet.

De band met onze paps is beter, en ik waardeer enorm wat hij voor ons heeft gedaan sindsdien en doet. Maar écht hecht is de band nog steeds niet. Ik ben enkele mislukte en ongezonde relaties verder. Heb nu een nieuwe vriend, maar dat is geen prater. Dat maakt het delen van het verdriet wat toch nog steeds aanwezig is moeilijk. Vriendinnen die ik vroeger had spreek ik minder tot niet meer. Ook voel ik me snel tot last, en wil ik hen niet opzadelen met ellende.

Ik ben bijna het gehele rouwproces alleen doorgegaan. En merk nu dat dat misschien niet verstandig was. Soms overvalt het me zo, dat het echt in de weg zit. Dan barst de bom thuis, en duw ik mijn vriend ermee weg. Hij weet ook niet wat hij ermee aan moet, en realiseert zich niet dat een stevige knuffel eigenlijk vaak al genoeg is. Zo'n knuffel die moeders zo goed kunnen geven. Want van alles, mis ik die nog het meest. Die je laat voelen dat je nooit écht alleen bent. Dat je even heel klein mag zijn. Die je beschermt, om je daarna sterker los te laten.

Het voelt zo stom dat dit na zoveel jaar nog zo sterk speelt. Niet dagelijks, maar wel vaker dan me lief is. Ouder worden maakt me onrustig. Straks heb ik haar even lang moeten missen als dat ik haar mee mocht maken. En dat idee voelt verstikkend. Ik denk zo vaak 'Gut mens, verman jezelf'. Maar dat is zo lastig. Ik weet niet hoe ik het écht kan laten rusten.

Gut wat een verhaal ook zo.. sorry voor de lengte. Ik weet ook niet of iemand het leest. Maar het lucht wel op om het eens uit te schrijven. Ik ben soms zo clueless. Voel me zo gevangen in m'n eigen verdriet. Ik zou graag horen hoe anderen met dat verdriet omgaan. Want ik weet het niet..