Een dag die in mijn geheugen gegrift staat.

Op 29 mei heeft mijn man een einde aan zijn leven gemaakt, door op de vroege ochtend op een treinspoor te gaan lopen.

Mijn man kreeg voor 2 jaar terug de diagnose Burn out. Later bleek hij toch zwaar depressief te zijn. Ik heb zovaak een noodkreet om hulp gevraagd. Maar als echtgenoot sta je met je rug tegen de muur. Uiteindelijk kreeg mijn man psychologische hulp. Daar konden ze hem niet verder helpen en kreeg hij een verwijzing voor psychiatrische hulp. Heel veel medicatie en onderzoeken verder, was het glas voor hem altijd half leeg. Ze konden hem allemaal niet helpen aldus mijn man. Mijn man zat inmiddels al een geruime tijd in de ziektewet.

Die 29ste mei: Ik was die ochtend op mijn werk. De kinderen lagen nog te slapen. Eenmaal thuis gekomen van mijn werk, was mijn man niet thuis, zijn auto was weg. Ik wist dat hij geen afspraken had. De hondjes zaten nog in de bench. Alles lag zoals ik het achter had gelaten. De kinderen wisten ook niet waar hun vader was, alleen dat hij al uren weg was, en dat was niets voor hem. Ik had mijn man geprobeerd te bellen maar kreeg geen gehoor. Ik ging mezelf omkleden en liep naar de slaapkamer. De rolluiken en de gordijnen zaten dicht, het bed niet opgemaakt en zijn mobiele telefoon lag op het nachtkastje.

Op dat moment kreeg ik een heel naar onderbuikgevoel. Even later ging de deurbel. 2 dames van de recherche aan de deur. We hebben slecht nieuws voor u, uw man is overleden. De grond zakte onder mijn voeten vandaan alsof ik in een hele nare film zat....een nachtmerrie. De wereld stond stil voor ons. Je blijft met vragen zitten, heb ik wat gemist of had ik dit maar gedaan, waarom....daar zullen we nooit een antwoord op krijgen. Heb ik dit zien aankomen, helaas niet.

Wij (mijn kinderen en ik) moeten hoe moeilijk het ook is toch verder. Telkens als ik nu naar mijn werk ga, kom ik alijd langs dat spoor. Dan kijk ik en dan denk ik vanalles. Allerlei emoties komen naar voren, maar de boosheid overheerst.

Ik hoop voor mijn kinderen en mijzelf en een ieder die zoiets heftigs mee maken, op een dag ook weer het zonnetje zal schijnen.