Een dag die in mijn geheugen gegrift staat.
Op 29 mei heeft mijn man een einde aan zijn leven gemaakt, door op de vroege ochtend op een treinspoor te gaan lopen.
Mijn man kreeg voor 2 jaar terug de diagnose Burn out. Later bleek hij toch zwaar depressief te zijn. Ik heb zovaak een noodkreet om hulp gevraagd. Maar als echtgenoot sta je met je rug tegen de muur. Uiteindelijk kreeg mijn man psychologische hulp. Daar konden ze hem niet verder helpen en kreeg hij een verwijzing voor psychiatrische hulp. Heel veel medicatie en onderzoeken verder, was het glas voor hem altijd half leeg. Ze konden hem allemaal niet helpen aldus mijn man. Mijn man zat inmiddels al een geruime tijd in de ziektewet.
Die 29ste mei: Ik was die ochtend op mijn werk. De kinderen lagen nog te slapen. Eenmaal thuis gekomen van mijn werk, was mijn man niet thuis, zijn auto was weg. Ik wist dat hij geen afspraken had. De hondjes zaten nog in de bench. Alles lag zoals ik het achter had gelaten. De kinderen wisten ook niet waar hun vader was, alleen dat hij al uren weg was, en dat was niets voor hem. Ik had mijn man geprobeerd te bellen maar kreeg geen gehoor. Ik ging mezelf omkleden en liep naar de slaapkamer. De rolluiken en de gordijnen zaten dicht, het bed niet opgemaakt en zijn mobiele telefoon lag op het nachtkastje.
Op dat moment kreeg ik een heel naar onderbuikgevoel. Even later ging de deurbel. 2 dames van de recherche aan de deur. We hebben slecht nieuws voor u, uw man is overleden. De grond zakte onder mijn voeten vandaan alsof ik in een hele nare film zat....een nachtmerrie. De wereld stond stil voor ons. Je blijft met vragen zitten, heb ik wat gemist of had ik dit maar gedaan, waarom....daar zullen we nooit een antwoord op krijgen. Heb ik dit zien aankomen, helaas niet.
Wij (mijn kinderen en ik) moeten hoe moeilijk het ook is toch verder. Telkens als ik nu naar mijn werk ga, kom ik alijd langs dat spoor. Dan kijk ik en dan denk ik vanalles. Allerlei emoties komen naar voren, maar de boosheid overheerst.
Ik hoop voor mijn kinderen en mijzelf en een ieder die zoiets heftigs mee maken, op een dag ook weer het zonnetje zal schijnen.
4 Reacties
Ja het is verschrikkelijk wat je mee hebt gemaakt verbijstering niet te bevatten. Ik weet het. Ook mijn man heeft zich het leven genomen nu 10 maanden geleden precies eerste Kerstdag in de ochtend. In de ochtend ik ging met de hond lopen en op de terugweg kom ik hem tegen in de auto. Ik zei waar ga jij nu heen? We krijgen zo bezoek en de kinderen komen zo. Hij zei, het gaat je goed! En reed weg. 3 uur later was de politie aan de deur en hebben wandelaars hem gevonden in een uitkijktoren in een natuurgebied verhangen. Verschikkelijk gewoon. Je kunt het niet bevatten. We zijn nu 10 maanden verder. En inderdaad wat ik ook lees van een andere lotgenoot. Ik heb veel warmte ontdekt in mijn naaste omgeving. Veel liefde ontvangen. Ook ik schaamde mij, voelde me waardeloos en gevaald in mijn liefde voor hem. Maar nu na 10 maanden weet ik nu ik had hem niet tegen kunnen houden. Hij wilde hier niet meer zijn al een lange tijd niet meer. En om eerlijk te zijn ik nam het niet zo serieus ik dacht dat doet hij nooit.
Maar met mij gaat het goed nu. Met vallen en opstaan. Kan al wel weer een beetje genieten van de kleine dingen in het leven. Zie al weer een beetje het zonnetje schijnen en huil ook al minder. Mijn tip aan jouw tenminste dit heeft mij goed gedaan. Neem de tijd voor je rouwproces op jouw manier wat bij je hoort.
Heel veel sterkte. Anja
Goed dat je je verhaal deelt. Mijn ervaring is dat het praten over wat we hebben meegemaakt, helpt om het een plekje te geven. Zijn er mensen in je omgeving bij wie je terecht kunt om zo nu en dan je hart te luchten?
Lotgenoten kunnen zich overigens het beste voorstellen wat je hebt meegemaakt. Wellicht herken je dingen in de verhalen van anderen hier in de Community? Ik heb bijvoorbeeld hetzelfde ervaren als jij over het onverwachte van het afscheid. Mijn vriendin was ook depressief, maar dat het zo zou eindigen heb ik me nooit voor kunnen stellen.
Voor mij is het nu vijf jaar geleden sinds mijn vriendin afscheid nam. En het zonnetje dat je noemt, schijnt alweer een tijdje. Bijvoorbeeld op momenten waarop ik aan haar terugdenk. De mooie herinneringen doen het zonnetje schijnen. Dat wens ik jou ook toe. Sterkte!
Groeten, Vincent
Ik begrijp dat je een heel groot gat in je hart hebt. Mijn man is nu 2 jaar geleden zeer bewust in zee gegaan om er niet meer levend uit te komen.
Het voelt elke dag als de dag van gisteren. Mijn man was achteraf chronisch depressief, na zijn dood wist ik op eens weer dat dit zijn derde en tevens laatste poging tot zelfdoding was.
Ik heb het niet zien aankomen, de signalen heb ik gemist. Achteraf is mij veel duidelijk geworden. Mijn man moet heel erg eenzaam zijn geweest in zijn wens om het leven te verlaten.
Ik droom vaak over hem, dat hij mij plotseling verlaat. Maar ook dat hij heel even weer bij mij is.
Met heel veel gevoelens van schuld, boosheid en wanhoop heb ik geworsteld.
Maar nu kan ik zeggen er is vrede en gerustheid in mijn hart gekomen .
In bijzijn van familieleden en kennissen voel ik mij soms heel speciaal hoe gek het ook klinkt, ik weet dat ze het zo erg voor mij vinden en dat geeft toch ook wel weer een enorme troost.
Ik weet ook dat ik het geluksgevoel moet hebben van hele kleine dingen. Wat ik vroeger zo van zelfsprekend vond. En dat zijn nu juist mijn licht puntjes geworden. Waar ik op teer.
Ik wens je heel veel groei, kracht en bewustwording van mooie kleine dingen om je heen.♥️
Veel liefs van Elsje
Ik begrijp dat al je emoties heen en weer vliegen.
Hopelijk komt er een dag dat je met liefde op je man kan terugkijken. De mensen die zo'n stap maken, waren niet meer zichzelf in de laatste fase. Ze zaten vast in een web van nare gedachtes, waarbij de ergste overheerste "ze kunnen beter zonder mij, ik ben maar een last".
Mijn zoon van 16 jaar is 4 jaar geleden ook uit het leven gestapt. Een energieke leuke sociale, zeer intelligente jongen. Hij voelde zich zo anders dan de rest,denk ik nu. Maar hij heeft ons geen kwaad willen doen. Een liefdevol afscheidsbriefje. MIsschien was je man heel erg in paniek. Ik hoop zo dat je het hem kan vergeven.
Maar dat je boos bent op de Nederlandse psychische zorg kan ik me voorstellen. Want dit wil je voorkomen, als je weet dat depressieve mensen tot zoiets in staat zijn.
Heel veel sterkte voor jou en je gezin. Je staat niet alleen, er zijn veel lotgenoten, helaas