Lieve Mayline,

Ik ben geraakt door je verhaal. Zo pijnlijk en eenzaam dat je een turbulente jeugd hebt gehad, dat degene bij wie je terecht kon suïcide heeft gepleegd en de wantrouw in je heeft aangewakkerd door enerzijds uit te spreken dat ze ervoor wil gaan en anderzijds toch uit het leven stapt.

Ik heb ook een turbulente jeugd gehad, mijn zus heeft zelfmoord gepleegd en ik ben uit mijn gezin van herkomst gestapt.

Ik ben blij dat je zegt dat je zelf niet suïcidaal bent, want dan geef je ook aan dat je het niet wil en er toch iets in je is dat wil vechten. Houd daaraan vast! Zelf heb ik ook soms deze gedachten, soms een "ik wil niet meer, ik kan het niet meer, wat zou er gebeuren als..." Ik wil je hiermee laten weten dat je niet gek bent, dat je niet de enige bent, dat ik mezelf herken in wat je zegt en dat het zo ongelooflijk veel pijn doet!
Maar ik vind je ook zo ontzettend sterk dat je dag na dag hierdoor heen gaat. Ook al slaat de pijn je neer, ook al is het ondraaglijk en lever je veel plezier en levenslust voor in. Je gaat door en je leeft. Ook dit hoort bij het leven, in ons leven.
Ik heb ooit gelezen dat zelfmoord een permanente oplossing is voor een tijdelijk probleem. Het probleem is de pijn voelen die ons neerslaat, die soms als groter aanvoelt dan wijzelf zijn. Denken aan suïcide is voor mij een manier geworden om te ontsnappen van deze pijn. Net zoals een heerlijk sigaretje of een hele reep chocola wat ongezond is voor het lijf, maar een tijdelijke ontsnapping aan de pijn biedt. Misschien ook ergens een manier van grip hebben? Omdat ik op de pijn voelen niet altijd de grip ervaar. Suicide is absoluut iets wat ik niet wil, maar ik wil de emotionele pijn niet meer voelen. Net zoals jij, zal ik het ook niet doen! Daarvoor hebben wij veel te veel inzichten en kracht om door te gaan. Ik snap dat je angstig raakt van jezelf, gezien het voorbeeld om je heen, maar jij bent anders. En jij doet het anders! Door überhaupt uit te reiken, ben jij aan het verkennen wat er nog meer is in het leven, aan hulp, in jou , om niet de voorbeelden te volgen die aan jou gegeven zijn. Jij kan meer, jij kan anders en jij bent meer. Dit is iets wat ik voel, als ik jouw bericht lees.
Deze pijn die ons neerslaat, zal verzachten. Ik weet niet wanneer, maar hier vertrouw ik op. Het geeft mij hoop om aan vast te houden en dat wil ik ook voor jou. Misschien blijft de pijn wel, maar er zijn andere delen in ons of andere momenten die ons zullen verrijken of ons sterk zullen houden. Zoals nu, dat jij uitreikt en dappere move zet om dit bericht te plaatsen. Onwijs moedig, ik voel je kracht en je inspireert me. Jij gaat je angst voorbij, je draagt jezelf, je weet je zo goed te verwoorden, je bent zelfbewust en je hebt een groot inzicht. Bovendien weet jij zo goed te observeren wanneer jij in gedachten schiet en wanneer niet. Ik denk dat daarin jouw kracht schuilt en ik vind dat zo intelligent!
Dat is er allemaal en zelfs meer, tegenover je angst♥️.

Wat je zegt over woorden niet kunnen vertrouwen.. In jouw geval snap ik heel goed dat je daar zo bedrogen in voelt of dat wantrouwt. Zijn er andere dingen waarop je wel durft te vertrouwen? Bijvoorbeeld een energie of vibes van iemand, jouw voorgevoel of intuïtie, iemand in je nabijheid, een hobbie of vaardigheid, eventueel een plekje in de natuur?