Alleen op pad
De uitvaart was achter de rug. Ze had een mooi afscheid gehad. En toen moest het 'normale' leven weer beginnen. Ik dwong mezelf om alleen naar het theater te gaan. Alleen op vakantie te gaan. Want wie weet was dit mijn nieuwe leven. Ik was bang dat ik deze dingen niet meer zou ondernemen als ik er niet meteen aan zou wennen om ze alleen te doen.
Het was best confronterend. Dit waren de momenten waarop ik het meest mijn maatje miste.
Herkennen jullie dit? Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Bezig met laden...
3 Reacties
In onze vrijetijdsbesteding gingen we vaak op pad. Meestal wandelen.
Waar we beiden van genoten. Zo hebben we het Pieterpad uitgelopen.
Nu dat Henk er niet meer is, vind ik het lastig er alleen op uit te trekken.
Sterker nog ik vermijd het.
Gelukkig heb ik wel 2 zoons waar ik regelmatig heen ga en iets leuks onderneem.
Maar ze hebben hun eigen leven, dus dat betekent dat ik niet meer wandel of naar een museum ga in mijn eentje. Omdat ik het zo confronterend vind..
Groeten van Elsje.
Je verhaal is herkenbaar, al die eerste keren zonder vind ik ook behoorlijk confronterend. Een dagje uit en nu de zomervakantie. Het is knap lastig.
De dingen toch doen, af en toe de tranen de vrije loop laten en eind van de dag denken: 'dat heb ik toch maar mooi gedaan '.
Misschien wordt het in de toekomst beter, maar ik heb me ingesteld op een zwaar eerste jaar zonder. De tijd zal het ons leren.
Sterkte iig voor jou