Zoon heeft zusje misbruikt

Sinds een paar jaar weten we dat mijn jongste dochter op jonge leeftijd seksueel is misbruikt door haar broer. Zij was 6 tot 10 jaar, hij 3 jaar ouder. Een paar jaar geleden was mijn dochter er slecht aan toe. In samenspraak met ons is ze opgenomen voor psychische hulp en uiteindelijk is dit verhaal naar buiten gekomen. Mijn zoon heeft het (gelukkig) toegegeven, als is zijn ervaring totaal anders dan die van mijn dochter. Mijn zoon is vanaf ongeveer 7 jarige leeftijd tot ver in de puberteit een heel lastig kind geweest. Dit veroorzaakte heel veel onrust in het gezin, de relatie tussen mij en vader was al niet zoals het moet zijn en alle stress die mijn zoon met zich meebracht verergerde dit. Er waren regelmatig best onveilige situaties en we zijn er op allerlei manieren en met verschillende therapeuten mee bezig geweest, om te onderzoeken wat er mis was en om ons te helpen. Mijn dochter vluchtte altijd als er weer gedonder in huis was, de conflicten konden hoog oplopen. Ik wist dat mijn zoon heel naar kon zijn tegen haar, net als tegen mij en mijn oudste dochter. Voor vader had hij wat meer ontzag, maar niet om de goede reden. Mijn exman verloor zijn geduld als mijn zoon weer eens het bloed onder je nagels vandaan haalde en is hem wel eens naar de keel gevlogen of zei enorm schadelijke dingen. 

Nooit heb ik enig vermoeden gehad dat er sprake was van seksueel misbruik. Mijn dochter heeft het nooit eerder durven vertellen, zoals je natuurlijk vaak hoort. Ik vind het verschrikkelijk dat dit gebeurd is zonder dat ik het heb gemerkt. Verwijt mezelf van alles, al ben ik nu, een paar jaar verder, wel wat wijzer en lukt het vaak wel om het wat milder (realistischer) te zien. 

Nadat dit naar buiten is gekomen zijn er veel gesprekken geweest als gezin, moeizame gesprekken helaas, vooral ook door de slechte relatie tussen mij en mijn exman. Mijn dochter was van enorm goede wil en zag mijn zoon ook als slachtoffer, en heeft uiteindelijk in bijzijn van haar psycholoog een gesprek met hem gehad, dat gaf hoop. Mijn zoon is ook opnieuw onder behandeling gegaan bij zijn laatste psycholoog (en eigenlijk de enige waar hij ooit wat aan heeft gehad) en daar ben ik ook 2 keer geweest om zijn kant van het verhaal te horen. Enorm pijnlijk allemaal. 

Mijn dochter heeft PTSS en heeft diverse behandelingen hiervoor ondergaan, en het gaat gelukkig veel beter met haar dan een paar jaar terug, maar nog niet goed. Ze heeft er onlangs voor gekozen om het contact met haar broer (voorlopig?) te verbreken. 

Ik worstel met allerlei gevoelens en ik weet dat er veel meer gezinnen zijn waar er misbruik is geweest tussen broers/zussen. Er zijn allerlei verhalen te vinden over misbruik, maar hierover kan ik niets vinden. Ik snap het ook, want het is een enorm taboe. Ik hou zielsveel van mijn dochter, maar ook van mijn zoon. Met hem gaat het goed, we hebben een goede relatie, en mijn dochter begrijpt dat en wil ook dat dat zo is. Zoals zij zegt, natuurlijk hou je van hem, het zou heel raar zijn als dat niet meer zo zou zijn. En ze vindt het ook niet erg dat ik (en wij, mijn huidige partner) hem wel zien. Ik ben bang voor de toekomst. Zal mijn dochter het me ooit wel kwalijk gaan nemen dat ik nog een goede relatie heb met mijn zoon? Kunnen we ooit weer met zijn allen fijne momenten hebben? 

Ook worstel ik met het geheim dat ik met me meedraag. Gelukkig heb ik wel wat mensen om me heen die het weten en me steunen. Mijn partner is een geweldige steun voor me, net als mijn zus. Ook mijn schoonzus (weduwe van mijn broer<3 ) weet het. Als ik een slechte dag heb op mijn werk omdat het weer slecht gaat met mijn dochter of als men vraagt of wij ook gezellig met het hele gezin kerst gaan vieren, dan vind ik het vreselijk dat ik erom heen moet draaien. Regelmatig vraag ik me af of ik het meer mensen zal vertellen, een dierbare collega, mijn werkgever, de lieve zussen van mijn man. Maar het gaat om mijn zoon die iets vreselijks heeft gedaan, die inmiddels wel een heel ander persoon lijkt te zijn, en gewoon toch een goede vent is. Hij was ook nog een kind. Maar je weet hoe hard mensen kunnen zijn. 

Ik besef me ook echt dat mijn dochter een kanjer is in hoe zij er mee omgaat en hoe ze er in staat, en dat er wellicht ouders zijn die me benijden om het verloop tot nu toe. Ik hoop eigenlijk dat er ook ouders zijn die deze strijd samen met hun kinderen hebben kunnen aangaan, en die er sterker zijn uitgekomen. Ik zou graag praten met andere ouders die deze pijnlijke verscheuring die je voelt, begrijpen. Wellicht adviezen hebben. 

Het is onbegrijpelijk dat er voor deze ouders nog geen lotgenotengroep bestaat. Er moeten toch meer mensen zijn die er net als ik wel naar op zoek zijn? Zelfs psychologen kunnen mij niet helpen aan een adres waar je terecht kan. Ik hoop dat ik met mijn verhaal iets in gang kan zetten waar ik iets aan heb, maar met mij ook veel andere ouders.