ouder van
Sinds een behoorlijke tijd staat onze wereld op zijn kop. Vorig jaar heeft ons zoontje ons verteld dat hij seksueel is misbruikt door zijn badmeester. Niet in deze directe woorden, de details bespaar ik jullie. Vermoedelijk gebeurde dit al langere tijd. Sindsdien zijn we een wereld ingegaan waar we liever nooit mee te maken hadden gehad. Een wereld die je wel eens op televisie zit, of in films, of op het nieuws. Die je dan snel voorbij zapt, want die wereld wil je niet zien. En wat je niet ziet is er niet, denk je. Maar helaas, wij zitten erin en komen er voorlopig niet meer uit.
Het juridische gedeelte loopt en ook zitten we midden in therapieën, voor hem maar ook voor ons. Want hoewel alles om ons heen gewoon doorgaat, voor mijn gevoel staat het stil.
Graag zou ik in contact willen komen met ouders die ook in deze situatie zitten, of hebben gezeten. Voor ervaringen, herkenning of gewoon laagdrempelig contact waarbij een half woord genoeg is.
En hoewel ik hoop dat er niemand op dit berichtje reageert, want dit gun je je ergste vijand niet, toch heb ik besloten dit te plaatsen. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor degene die dit nu leest en zich net zo machteloos voelt als mij.
8 Reacties
Ik voel je machteloosheid in je berichtje. Ik herken je gevoel heel erg. Ook wij hebben heel erg getwijfeld om een therapie in gang te zetten. Want waar we niet over spraken is er niet. Helaas werkte dat niet en zagen we wel degelijk triggers bij ons zoontje. Hij heeft nu EMDR gehad en hoe heftig de eerst weken waren, het wordt nu beter. De nachtmerries nemen af en ook merken we overdag dat er meer rust is in zijn hoofd.
Wat vreselijk dat dit jullie dochter is overkomen. Het boek waar Steven naar verwijst heb ik ook gelezen en het is een heel fijn boek met veel herkenning. Het heeft hier ook even gelezen voor ik er echt in durfde te lezen. En ik zou de waarheid niet spreken als ik zeg dat ik het in een zucht uitlas. Want er kwamen een hoop tranen bij kijken.
Je mag me altijd een prive berichtje doen om met elkaar te praten. Erkenning is zo ontzettend belangrijk. Heel veel sterkte met je dochtertje.
Je bent niet alleen is het eerste wat in mij opkomt na het lezen van je berichtje. Helaas niet..
Daar waar jullie e.e.a. qua therapïen volgen voor jullie zoontje is dit voor mij een grote zorg, omdat ik bang ben dat dit onnodig dingen ophaalt bij onze dochter.. Terwijl ik heel bang ben dat wij dalijk juist iets missen als we dit niet doen. Niemand die dit voor ons kan beantwoorden, maar dit gevoel van machteloosheid kennen jullie denk ik als geen ander.
Ik zou graag met je willen praten, al is het alleen dat stukje erkenning waar wij beiden denk ik zo naar op zoek zijn.
Het boek waar Steven naar verwijst ligt bij mij al maanden boven mijn bed, maar is nog niet uitgelezen.
Groeten,
Mij
Uiteraard mag u mijn een priveberichtje sturen.Ik weet nog niet als dit via dit forum kan anders krijgt u van mij mijn e-mail adres en misschien kan ik daaruit mijn telefoon nummer geven
Mijn e-mail is miriam.jansen@gmail.com hoor graag van je
Ik zou mij ook even voorstellen .Ik ben een moeder van 2 kinderen .Jouw verhaal is heel herkenbaar
Ons is namelijk bijna hetzelfde overkomen .Alleen is mijn dochtertje toen pas 5 en is door haar opa misbruikt.
Wij lopen ook tegen al die vragen aan een merkten dat het erg moeilijk is om de juiste hulp te krijgen, Door dat ik samen met mijn man bij een lotgenotengroep loop( wat we erg prettig ervaren) heb ik aan slachterhulp gevraagd om een groep voor ouders op te zetten. Mij lijkt het namelijk erg fijn om gewoon even met mensen in dezelfde situatie hierover te kunnen kletsen en ook te kunnen helpen uiteraard.
Ons is namelijk ook precies hetzelfde verteld dat we het erg klein moesten houden tegenover haar. We mochten totdat ze verhoord werd ook er niet eens om vragen. Dit was erg moeilijk vooral omdat ze nachtmerries had en ze niet haarzelf meer was. Na het verhaal tegen de politie verteld te hebben. Moesten we wachten op slachtofferhulp na 6 weken konden ze pas vaststellen dat ze pttst had. Hiervoor is ze bij een psychiater gegaan maar helaas vinden wij dat dat niet goed geholpen heeft.Inmiddels denken we na bijna 1,5 jaar de juiste hulp gevonden te hebben.
Goed dat je het berichtje plaats mischien dat we elkaar kunnen helpen.
Ik merk ook heel erg dat er een taboe er op heerst .Dus hopelijk trekken wij nog meer mensen over de streep om erover te vertellen
Wat ontzettend lief dat je op mijn verhaal reageert. Ons zoontje was gedurende het misbruik 4-5 jaar.
Wat heftig dat je dochtertje is misbruikt door haar opa, het lijkt me vreselijk om dit binnen de familie mee te moeten maken. Het verscheurd ook gelijk een hele familie lijkt me.
Fijn dat je nu de juiste hulp gevonden lijkt te hebben. Hopelijk helpt het haar naar een goed en voorspoedig herstel.
Ons zoontje volgt speltherapie en we zijn erg dankbaar met een geweldige therapeut voor hem. Hij krijgt inmiddels ook EMDR en ondanks de heftige weken zien we wel dat het hem helpt. We gunnen hem zo de rust in dat kleine hoofdje.
Ik herken veel uit je verhaal, het klein houden en het moeilijk vinden van hulp. Na de aangifte hebben wij ook de periode gehad dat we alleen naar hem mochten luisteren maar er niet over praten ivm het kinder verhoor.
Wij hadden ons ook aangemeld bij de lotgenoten maar helaas viel dit gelijk op de dagen met de therapie van ons zoontje.
Vind je het goed dat ik je een privé berichtje stuur?
Wat je schrijft herken ik zeker al vind ik het lastig om emoties te tonen tegenover mijn zoon. Ik wil hem niet laten zien dat door het vertellen van het misbruik hij mij daardoor verdrietig of boos maakt. Ik zou het vreselijk vinden als hij daardoor wellicht niet meer bij ons zou durven komen.
Tijdens het misbruik was hij amper 4 jaar. Een hele moeilijke leeftijd want hij is nog zo jong. Hij had zorgeloos moeten zijn en we zien nu dat dat hem is afgenomen. Iets wat ons ontzettend verdrietig maar ook boos maakt natuurlijk.
We blijven proberen om het voor hem (en onze andere kinderen) alles zo normaal mogelijk te laten zijn. Want (zoals de therapeut zei) ook tijdens het misbruik ging alles thuis gewoon door. En het is belangrijk voor hem om deze structuur ook nu te volgen.
Nogmaals bedankt voor je berichtje. Ik waardeer je tijd en aandacht die je hebt genomen te antwoorden op mijn oproep.
Je hebt eigenlijk meerdere onderdelen in je verhaal zitten.
Het eerst is naar je eigen kind. Hoe sta je deze bij en alles wat erbij komt kijken ook als ouder.
Als tip geef ik je het boek "dicht bij huis" door Richard korver. Het gaat dan over vanalles en nog wat omtrent steunen van je kind dat is misbruikt.
Verder naar je kind toe. Wees ouder en geen therapeut tenzij je kind erom vraagt. Ik lees dat deze het zelf heeft verteld dus deze weet jullie te vinden. Maar een kind wil geen tig therapeuten. Deze wil een normaal leven wat al moeilijker is door deze situatie. Ik weet niet hoe oud je kind nu is dus meer specifiek kan ik het niet maken. Leeftijd nu en van de tijd van misbruik zijn belangrijk. Duur van misbruik ook. Dit alles maakt dat aanpak kan verschillen. (Ivm eventueel achter raken van emotionele ontwikkeling bijvoorbeeld)
Daarnaast zijn jullie medeslachteroffers geworden. Jullie kind is iets afgrijselijks aangedaan en je staat er inderdaad machteloos in. Je wilt de wereld beroeren of verslinden zelfs vermoed ik maar het ligt in de handen van anderen. Je kind is niet meer je ongeschonden kind. Daarnaast komt er veel zelfverwijt en schaamte kijken en dit alles probeer je vaak terwijl je gevoel en verstand in gevecht zijn.
Wees jezelf ook naar je kind. Blijf menselijk en laat je menselijke kant ook zien. Je hoeft je niet groot te houden in het bijzijn van je kind. Het kan soms juist gezond zijn samen een potje te janken en vloeken dan je groot te houden (wederom veel factoren in het spel).
"De mens is zelf onschendbaar. Lijden treft anderen. Niet jezelf, tot dit wel gebeurd en het contrast tussen toen en nu je verslindt"
Ons brein beschermt ons door zo te denken en dus niet continue te lijden. De klap komt desondanks op zo'n moment extra hard aan. Je staat met beide benen in een realiteit waarvan je niet weet of je die wel wilt.
Na regen komt zonneschijn. Helaas wonen we in een kikkerlandje en moeten we sons wat lang wachten.. .
Al om al gezegd. Jullie zijn hier en delen. Dus dan kan het helen. Wees kritisch naar je gedachten en gevoelens maar blijf lief voor jezelf.
Last but not least. Dit overkomt jullie door de ziekte van een ander. Dus geef jezelf niet te veel de schuld hè
Groet
Steven