Mijn dochter
Dag allemaal
Ik ben een moeder oa van een prachtige dochter 17 is ze nu..
Afgelopen zomer vertelde ze ons dat ze een aantal maanden ervoor was verkracht. Op klaarlichte dag… onze hond was ze aan het uitlaten en die had voorkomen dat dader klaarkwam…uit schaamte en schuldgevoel had ze het verzwegen. Ze wil er niets mee niet naar politie niet naar psychische hulp. Ze wil er ook verder niet over praten.
Man en ik we proberen het wel maar dan trekt ze een muur op…dus we zijn allang blij dat ze het verteld heeft. Inmiddels wonen we in een andere plaats dan waar alles gebeurde. En nu geen idee wat we nu zouden kunnen ze wil niks horen over aangifte gesprekken. Het is alsof ze het in een pot heeft gedaan en weggestopt.
We zijn ook gewoon de draad weer gaan oppakken hetzelfde als wat zij doet.. maar wat voor nare gevolgen kan dit nog geven?
6 Reacties
Ik zag je bericht en zag dat Bollie je het boek van Iva Bicanic en Richard Korver had aangeraden. Ik heb dat boek ook en ook het luisterexemplaar voor als ik in de auto zit en het wil beluisteren. Het is absoluut een aanrader! Daarnaast volg ik Iva Bicanic ook op verschillende social media. Ik wil ook graag een link met je delen, (door Iva Bicanic) deze is speciaal voor ouders en naasten: https://centrumseksueelgeweld.nl/vlogs/
Ik wens je veel liefde en kracht toe!
Het gaat met ups en downs, de ene keer kan ik ermee omgaan, andere keer dan voel ik enorme machteloosheid, pijn en verdriet.
Als ouder heb ik geleerd dat ik wel van alles zou willen, maar dat mijn dochter de regie heeft.
Op haar tijd en op haar manier. En dat kan heel veel geduld vragen van jullie
Zo fijn en goed dat jullie haar serieus nemen. En de grootste stap die je dochter heeft genomen is, door het jullie te vertellen, ondanks daar schaamte en schuld gevoel.
Ik heb zelf veel aan het boek van Iva Bicanic/Richard Korver: dicht bij huis, gehad.
Het gaat over steun aan je kind na sexueel misbruik: ouders kunnen hun kind meer helpen dan ze zelf denken!
Dat heeft mij bemoedigd en gaf (h)erkenning
Ik ga even kijken voor dat boek
Hoe ga je om met de boosheid naar dader toe….?
Ik voel me schuldig heb aan de was niets opgemerkt
Ik had voor haar een mooiere eerste keer gewild dan dit door grof geweld…
Jij ook sterkte omdatje schreef dat het voor jou herkenbaar is ….
Grts Hepie71
Ja wij vinden het best wel lastig/heftig om ermee te dealen.
Echt rechtstreeks ernaar vragen doen we niet meer
Ze heeft heel beslist aangegeven dat ze dat niet wil…
We willen haar vertrouwen niet kwijt.
Stel dat het gepaard is gegaan met dreigementen dan kan het zijn dat ze het niet wil doen om anderen te beschermen.
Als ze eraan voorbij wil en ze het zelf een plekje kon geven dan zijn anderen juist nog de reminder.
Is er gedrag aan haar waardoor je het idee hebt dat het niet goed gaat?
Het beste is om je zorgen openlijk te delen. Als je in vult dat het door het trauma komt kan het zijn dat een kind zich niet gehoord en gezien wordt namelijk. Een 17 jarig kind wil waarschijnlijk een normaal leven hervatten en alles wat daar niet bij hoort willen wegdrukken.
Ja het kan zijn dat klachten verergeren door er niets mee te doen, maar het is niet iets dat je kunt forceren.
Hopelijk heb je hier wat aan. Het is lastig moedeloos toe te moeten kijken. Sterkte in ieder geval