Hoe verder ?
Amper 3 mnd geleden is onze enigste zoon met geweld om het leven gebracht , het politieonderzoek loopt nog en we hopen natuurlijk op antwoorden en de veroordelingen voor de daders.
Maar voor nu zijn we de wanhoop nabij, hoe moet je in godsnaam verder na zo'n onmenselijk verlies. We zijn vol ongeloof, onverteerbaar verdriet, en geen vertrouwen meer in enige toekomst.
Men zegt er is een voor & een leven na , maar dat zegt ons niets, zo cliché, net als ooit zien jullie weer een klein lichtpuntje , nou ik geloof er niet in. Alles is ons afgenomen met het verlies van onze zoon, hij betekende alles voor ons, amper 36 jaar oud , zo uit zijn leven gerukt, vol met toekomstplannen, en heel leven voor hem.
En wij , blijven met ontelbare vragen achter, wat , waarom, hoe heeft dit kunnen gebeuren.
Ons leven voelt ook dood. Herkenbaar voor anderen.....
Wij weten het niet meer.
Lieve groetjes , Johanna.
5 Reacties
Heb je een vraag? Stel deze gerust via lotgenotencontact@slachtofferhulp.nl
Warme groet,
Renée
Heel spijtig en gecondoleerd! Ik zou het niet weten hoe dir is. Hoop ook dit nooit mee te maken. Is her een manier om een plekje te geven? Iets doen wat hij heel leuk vond te doen waar hij jullie gelukkig zou maken? Doe iets wat hem gelukkig maakte. Is dat een idee?
Ik ga altijd 1 x per jaar naar het strand om mijn opa te eren. Want ik weet dat hij daar van genoot.
Met vriendelijke groet,
J.
Dankjewel voor je reactie en idd, ik hoop ook dat je nooit zoiets onmenselijks te verwerken krijgt, want dat is het, onmenselijk.
Een plekje geven, "de" cliché opmerking, waar zit dat plekje, zoiets krijgt nooit een plekje, dat verwerk je niet, dat verdriet , het gemis, dat blijft iedere dag van ons verdere leven 24 uur per dag onder onze huid aanwezig.
Wij gaan met zijn verjaardag naar de vindplaats van zijn lichaam waar we een gedenkplaats hebben gecreëerd.
Maar verders blijft dit een gevecht tegen veel pijn, gemis , en we hopen dat de daders gaan boeten voor dit laffe gebeuren.
Hoe en of wij verder kunnen met dit onvoorstelbare verdriet....de tijd zal het leren.
Al met al vinden we het beiden ondraaglijk💔😭
We zijn niet gelovig maar of hij trots zou zijn op iets wat wij nu doen zonder hem, nee sorry.
Wij waren een 3 eenheid, alles betrof ons drietjes, en natuurlijk zou hij ons dit verdriet niet gunnen maar wij zijn ons enigste zoon verloren, dan mag je wel radeloos verdrietig zijn toch, en heb uitweg meer zien.
Hij was zowiezo trots op ons, en wij op hem......
Dit verlies is zo onverteerbaar, daar kan niets moois door gecreëerd worden, nooit.
Hij was alles voor ons, onze toekomst zelfs......en nu .
Onbegrijpelijk, ongelooflijk, pijn, gemis en verdriet.
Overleven, dag voor dag.
Lieve groetjes, Johanna