Dag allemaal,

Al een tijdje denk ik eraan om lotgenoten op te zoeken, maar wist niet zo goed hoe. Na het kijken van een documentaire kwam ik via “centrum seksueel geweld” op de slachtofferhulp website en daardoor kwam ik deze community tegen. Ik wist niet dat dit bestond! Heel fijn om het gevonden te hebben. 

Ik ben 35 en op een punt gekomen dat ik mijn verhaal wil doen en, steeds beter, kan doen. Ik geloof in delen en helen en het lezen van jullie verhalen helpen enorm. We staan er niet alleen voor. We zijn niet gek. We stellen ons niet aan. Dank voor jullie kracht en moed om jullie verhaal te delen!

Bij deze doe ik ook graag mijn verhaal:

Ik was 16, bijna 17, maagd, onzeker, puber en nieuwsgierig naar sex. Mijn ouders zijn heel open over alles, waaronder ook sex, en het klonk allemaal erg spannend en interessant! Twee mensen die van elkaar houden (wist ik veel wat dat betekende) die dan heel erg genieten van elkaar. En ik zocht liefde, geborgenheid en bevestiging.

Op een avond in de kroeg ben ik met een jongen van 21 mee naar huis gegaan. Ik kan mij niks herinneren van de gesprekken die we hebben gehad in de kroeg, hoe hij mij heeft uitgenodigd en of ik dronken was. Ik had wel bier op, dat weet ik zeker. We kwamen aan bij zijn huis en de sfeer voelde vrijwel direct als dreigend voor mij. Hij liet me blowen en zette porno op. Ik kan me het gevoel van dreiging en angst nog goed herinneren: ik bevroor. Ik wilde dit niet, ik wilde weg, maar ik durfde niks te doen. Ik wist niet wat ik kon doen…dit gedeelte zat niet in het verhaal van mijn ouders…

Hij ging zijn gang met me…en nam het ervan. Ik kan me nare flarden herinneren van het gebeuren. Het was zo vulgair en zonder enige liefde of respect. Ik maakte het als verdoofd mee. Ik weet nog dat ik uit het half open raam keek terwijl hij achter me bezig was en ik het gewoon niet begreep. Ik voelde me letterlijk dissociëren van mezelf en deze situatie, terwijl ik naar de straat keek waarin ik was opgegroeid…toen hij klaar was (ik heb geen besef van hoe lang hij bezig is geweest en of het al licht buiten was of nog donker), liep ik als een lammetje terug naar huis. Toen begon het wegstoppen.

Ik werd depressief en kwam in de “metal” scene terecht. Alcoholgebruik schoot omhoog. Ik ontkende alles voor mezelf en vertelde het niemand. Ook mijn dagboek niet, waar ik altijd veel in schreef. Na mijn eindexamen lag ik voornamelijk in bed. Ik had geen afleiding meer en verweet mijn somberheid aan ‘het zwarte gat’ waar je in valt na je middelbare school. Mijn pa zag me vooral in bed liggen en ‘lui’ zijn en was er klaar mee. Als ik geen werk ging zoeken, schopte hij me het huis uit. Dus vond ik werk, iets om te doen en verder te kunnen. Dat is mijn redding geweest.

Ik ging werken, studeren, ontmoette mijn vrienden en kreeg relaties. Met veel van de vrienden die ik in die periode heb leren kennen, ben ik nog steeds bevriend en ik ben ervan overtuigd dat mijn weg naar genezing langer was geweest en heel anders had gelopen als ik ze niet had leren kennen. Het onderwerp ‘sex’ vermeed ik het liefst. Zeker als we met vriendinnen onder elkaar het gingen hebben over de eerste keer…en met vriendjes was het verhaal dat mijn eerste keer ‘niet zo leuk’ was. Ik kreeg altijd een heel naar gevoel zodra gesprekken daarover gingen, maar ik snapte niet volledig waarom. Ik was onbewust continu bezig met wegstoppen, overleven en de goede schijn ophouden. Ik werd er een kei in! Mijn echte ik en mijn gevoelens kwamen nauwelijks aan bod in mijn regime van stapavonden, werk, alles in de 6e versnelling, lol en alcohol. Al kreeg ik regelmatig, als ik teveel had gedronken, een paniekaanval. Dan probeerde mijn lichaam en geest te zeggen: help!!! Ik kon er niet naar luisteren…ik vond dat ik me aanstelde. ik was heel bang om de beerput open te trekken van dit ‘onbekende’, sluimerende gevoel van die donkere, negatieve en niet te begrijpen gebeurtenis van die nacht.

We spoelen door naar 2015: het gaat uit met mijn relatie van meer dan 4 jaar, ik verhuis 3x in een jaar en mijn werk wordt steeds minder uitdagend. In 2016 gaat het niet meer goed met me, zowel op werk als thuis: ik steven af op een burn-out. Mijn batterij is he-le-maal op en ik heb elke avond nachtmerries, flashbacks van de gebeurtenis en heftige paniekaanvallen. Ik voelde me stuk, kapot, er is iets mis met me. Mijn zelfwaarde was enorm laag. Ik verdoofde met alcohol, maar ook dat hielp niet meer. Mijn geest en lichaam waren niet meer in staat het spelletje met me mee te spelen en de schone schijn op te houden. Die burn-out was achteraf een groot kadoo! En hoe mijn werkgever ermee om is gegaan ook.

Ik had nog nooit met een psycholoog gepraat. Bij het allereerste gesprek met de psycholoog kwam het verhaal er voorzichtig uit met liters tranen. Ik was verbaasd over de steunende en lieve reactie. Ik had verwacht dat ze zou zeggen wat ik mezelf al die jaren intern had verteld: “Stel je niet zo aan. Was gewoon niet mee gegaan. Had gewoon nee gezegd. Je vroeg er waarschijnlijk om.” Etc etc. Toen dat niet gebeurde, heb ik me open kunnen stellen voor herstel. Ik had ook weinig keuze, want mijn lichaam stopte gewoon met werken als ik teveel deed. Ik kreeg een EMDR-behandeling via GGZ waar ik heel veel aan heb gehad. De enorme emotionele lading gingen er vanaf en de paniekaanvallen zakte in aantal en hevigheid.

Ik was heel angstig voor de alom bekende paniekaanvallen. Iets wat mijn EMDR-behandelaar me daarover uitlegde, zal ik nooit vergeten: “Een paniekaanval kan niet langer duren dan een paar minuten. Je lichaam stopt er vanzelf mee, omdat het zuurstof nodig heeft. Dus probeer door te ademen en niet in paniek te raken. Dan is het zo voorbij.” Dat wist ik niet en dat hielp tegen de angst voor een aanval. En het werkte ook nog eens, bonus!

Na deze behandeling heb ik nog een hele fijne coach gehad via mijn werk. Zij is echt fantastisch (ik denk nog vaak aan onze gesprekken) en we zoomden in die sessies op meer in dan alleen de verkrachting. Het was een periode van zelfliefde hervinden, een paar stappen vooruit en een stap terug, ontdekkingen en heeeeeel veeeel slapen, huilen en praten :)

Ik heb het in de periode van mijn behandelingen verteld aan mijn moeder. Ze moest huilen en ik vond het verschrikkelijk om haar dit te vertellen. Ik wilde haar niet het gevoel geven dat ze hebben gefaald als ouders, want ook zij zijn slachtoffer hiervan. Ze is een beetje vergeetachtig en een paar maanden later had ik het er weer over en wist ze niet waar ik het over had…ik kan het niet over mijn hart verkrijgen het haar nog een keer te vertellen. Dus ik heb besloten dat ook niet te doen. Mijn pa heb ik er niet over gesproken, maar ik weet dat mijn moeder alles met hem bespreekt en hij het ook weet. Mijn broer en zus heb ik het niet verteld, noch mijn hechte vriendinnengroep. Een aantal vrienden weten het, maar ik merk dat ik het lastiger vind om te vertellen aan de mensen die heel dicht bij me staan. Herkennen jullie dat ook? Dat brengt schaamte en angst naar boven bij mij: een angst over een oordeel. Terwijl ik weet dat ze die niet zullen hebben. Gek he?

Spoel door naar nu: het gaat ok :) ik blijf het lastig vinden de herinneringen bij me te houden en echt verder te kunnen met mijn leven.

• Ik ben nu 5 jaar vrijgezel en heb ook al die jaren geen sex gehad. Ik vind intimiteit enorm lastig en weet niet zo goed welke stappen ik kan zetten om hier meer vertrouwen in te krijgen. Op een veilige manier mijn seksualiteit te herstellen. Voor de gebeurtenis was ik ontdekkend en nieuwsgierig. Daarna wilde ik vooral verdwijnen en ik ‘haat’ mijn grote borsten. Achteraf uit angst om de verkeerde aandacht te trekken. En zo wil ik me helemaal niet voelen! Hebben jullie hier tips voor? Is een seksuoloog een idee om mee te praten?
• Het zit mijn functioneren op werk of met vrienden niet in de weg, maar ik voel me nog te afhankelijk van alcohol (om te ontspannen of mijn gevoelens eruit te kunnen laten). Het blijft een verdovingsmiddel waarvan ik weet dat hij helemaal niet helpt, maar waar ik niet vanaf kan blijven. En als ik dan heb gedronken denk ik: “Jeetje, wat zet je jezelf weer in een slachtofferrol, Hou daar eens mee op.”
• Ik wil kracht halen uit mijn ervaring in plaats van er alleen maar heel verdrietig van worden. Wat helaas nog steeds gebeurt. Het blijft een gevecht tussen schaamte, moed, de kracht om ermee te kunnen dealen, er niet continu mee willen dealen, confrontatie, zelfliefde…doorgaan zonder het gevoel te hebben dat je aan het ‘overleven’ bent.

Ik sluit graag af met nog iets positiefs: 

Bij een training die ik volg heb ik voor het eerst mijn verhaal durven vertellen aan een groep van 10 mensen! Ik was zo zenuwachtig en voelde me letterlijk misselijk tot het moment, maar toen ik het had verteld, voelde dat zo bevrijdend. Ik was trots op mezelf en ze reageerden allemaal enorm lief. Nu heb ik besloten om mijn vriendinnen het te vertellen. En bij deze heb ik ook besloten het jullie te vertellen :)

Bedankt voor het lezen en jullie aandacht <3