Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor slachtoffers van geweld

Wat is nu het beste?

5 jaar geleden kreeg ik een relatie met mijn (ex)vriend. We hebben elkaar ontmoet in een crisisopvang en waren er allebij ernstig aan toe. Ik merkte dat hij makkelijk boos werdt, veel drok en losse handjes had. De 1e keer waren we op vakantie in Spanje. Hij had teveel gedronken, te hoge suiker (diabeet) en begon me te mishandelen. Ook dreigde hij me te vermoorden. Hier had hij later erg veel spijt van. Daarna kwam het regelmatig voor dat hij me bij de keel greep als het hem niet aan stond. Sinds de corona, heeft hij geen baan en raakte hij snel geirriteerd, boos, schold veel met kanker en greep hij regelmatig naar me keel. Een week geleden op de vakantie in duitsland met vrienden, had hij weer veel gedronken en is hij gedrogeerd met drugs door een onbekende en raakte in een psygosche. Hij heeft me daar mishandeld. Nu weet ik niet wat ik moet doen. We wonen samen en we hebben 2 honden. We slapen nu apart omdat ik niet bij hem druft te slapen. Hij heeft geen ouders meer en kan nergens terecht. Het gekke is dat ik nog steeds van hem hou en het beste voor hem wil. Maar ik kan het zelf niet meer aan. Ik help graag een ander.  Hij heeft zich aangemeld om zich op te laten nemen en heeft veel spijt. Maar geen reactie. 1 sept moet hij beginnen bij zn nieuwe baan en dat kan alleen als hij hier woon. Als hij die baan niet aanneem, hebben we financieel een groot probleem. Nu weet ik niet wat ik moet doen en zitten we samen nog in 1 huis. Hem eruit zetten lukt mij niet zomaar omdat ik zelf op straat heb geslapen, om hem geef en financieel hebben we dan een probleem. En als hij hier blijft, ben ik erg angstig en kan ik niet aan mezelf werken. Wat nu?

Bezig met laden...

12 Reacties *

26 oktober 2020
Hai Anoniem3.0, Hoe gaat het momenteel met je? Ik hoop van harte dat je safe zit!!! xXx Carla
20 oktober 2020
Hai Anoniem 3.o. Zelf ben ik in het verre verleden getrouwd geweest met een man die ook losse handjes had, zelfs in het bijzijn van anderen. Iedereen was doodsbang voor hem. In no-time heeft hij mijn sociale kringetje kapot gemakt zodat ik nergens meer heen kon dan alleen naar hem. Ik heb ik heel wat blijf van mijn lijfhuizen gezeten..........totdat ik dacht: IK, ik ga voor, ik ben de belangrijkste figuur! Ik dacht van hem te houden maar dat was 'afhankelijkheid' ......ik kon immers nergens meer heen. Zodra ik 2 á 3 dagen goed gegeten en geslapen had ging ik op hangende pootjes weer terug. Tsja, het was schijnveiligheid. Hier was geen drugs of drank in het spel. Anoniem 3.0, JIJ bent de belangrijkste figuur, hou van jezelf!! Niemand kan voor jou een keuze maken of een oplossing geven. Kom voor jezelf op, kijk of er een blijf van mijn lijf in de buurt is zodat je niet op straat hoeft te wonen. Mij is het 35 jaar geleden gelukt, jouw gaat het ook lukken!!! Ik wens je alle beste toe en hoop dat je snel een veilige thuishaven mag krijgen!! xXx Carla
29 augustus 2020
Beste Crystal1. Wat super om jou verhaal te lezen en zo herkenbaar. Ja ook ik heb het zelf meegemaakt en sloot mezelf op in de slaapkamer met de deur op slot. Misschien klinkt het raar of stom maar ben echt blij dat ik in deze groep mag mee praten. Jullie zijn echt bijzonder en wat een levens verhalen. Ik kom er elke dag meer achter hoe gezegend ik ben door de stap te hebben genomen om weg te gaan. Heel erg jammer dat ik toen niet heb geweten en niemand het mij ook vertelde dat ik gewoon op SHN mijn verhaal (komt nog) kan plaatsen. Fantastisch hoe men hier als lotgenoten onder elkaar gewoon jezelf mag zijn. Elkaars verdriet mag delen zonder vooroordelen . Wat een super presentatie van jou zelf om ook die stap te hebben gezet. Niet dat het makkelijk zou zijn geweest maar je mag jezelf op de borst kloppen en zeggen, zo dat ik ik toch maar even gedaan. Dus trots zijn op jezelf en we staan zeker niet alleen. Ik wens je nog heel veel mooie dingen toe en mijn lijfspreuk is dan ook. CARPE DIEM ?
20 oktober 2020

Als antwoord op door Anoniem (niet gecontroleerd)

Antje, niets is dom of raar!!! xXx Carla
28 augustus 2020
Lieve Anoniem3.0, Wat moedig van je dat jij hier jouw verhaal hebt gedaan. Uitspreken wat écht aan de hand is, langzaamaan tot de realisatie komen dat jouw situatie alles behalve oké is en hier om advies vragen is een mooie stap in de goede richting. Ja mag best even trots op jezelf zijn dat je die hebt durven zetten, daar is kracht voor nodig. Ik herken wat je schrijft, ook ik hield van iemand waar ik tegelijkertijd doodsbang voor was. Tegen het einde (en soms nu nog steeds) begon ik echt te geloven dat hij mijn einde zou worden. Die interne strijd is lastig te begrijpen als je het niet zelf heb gevoeld. Dit zorgde er bij mij ook voor dat ik niet weg durfde te gaan, niets aan iemand durfde te vertellen en ik durfde zeker geen hulpinstanties te benaderen. Echter is dat wel de weg naar herstel heb ik inmiddels ervaren. Ook ik begon met hier mijn verhaal delen, door de lieve woorden en adviezen kon ik nét weer een klein stapje verder zetten. En toen nog eentje. En als het balletje dan eenmaal rolt dan zul jij de hulp krijgen die je nodig hebt. Ik sluit mij daarom aan bij Antje, het is zaak nu organisaties te benaderen die jou kunnen helpen. Die eerste stap is eng, althans dat vond ik. Maar ik zal mijzelf de rest van mijn leven dankbaar zijn dat ik hem heb gezet. Op een gegeven moment is het genoeg geweest. Ik wens je heel veel sterkte toe!
28 augustus 2020
Anoniem 3.0 Jij hebt nu duidelijk je grens bereikt, je kan altijd een plek uitkiezen om daar jou gesprek te voeren waar hij niet bij is. Natuurlijk is dat niet makkelijk en ik begrijp dat jij jezelf schuldig gaat voelen om bij hem weg te gaan, of hem de deur te wijzen. Nee dat is niet makkelijk maar in deze situatie wil je ook niet langer zitten. Het is echt de keus aan jou, het is dan ook heel fijn dat je hier je verhaal kwijt kunt zonder dat er een verwijt komt. Oh meis Ik begrijp je zo goed, ik zeg uit aller eerlijkheid dat ik zelf ben vertrokken. Ik zal het hier ooit nog eens plaatsen. Geloof me alles heeft tijd nodig en de eerste stap heb je gemaakt. Hoe dapper is dat, ik had en wist die mogelijkheid niet. Nu wel en ik ben er zo blij mee dat hier op SHN gewoon jezelf even mag zijn. Je mag huilen maar ook lachen, schrijf alles van je af Anoniem 3.0 Dat is de eerste stap en put je er kracht uit om ooit de 2 de stap te zetten. Heel veel lieve groetjes, Antje ?
28 augustus 2020
De politie gaf bij mij gelijk aan. Het is zijn probleem waar hij verblijft en hoe het met hem gaat. Iemand mishandelen is niet oke en strafbaar. Het duurde voor mij wel even om de knop om te zetten en voor mezelf te gaan zorgen. Veilig thuis gaan vaak goed helpen bij dit soort situaties. Maar voor mij was het in ieder geval het beste om aangifte te doen. Toen kon alles in gang worden gezet en gingen veel instanties helpen. Het belangrijkste is om eerst voor je veiligheid te zorgen, het financiele plaatje komt daarna waar veel instanties ook bij kunnen helpen.
28 augustus 2020
Hallo,bedankt voor je lieve en duidelijke advies. Die duidelijke grenzen zijn idd heel belangrijk. Maar ik merk dat ik dat niet meer durf. Hij werd dan altijd snel boos en geirriteerd en dat maakte mij bang. Nu heeft hij heel veel spijt en is heel lief. Maar toch blijft die angst er bij mij inzitten. Bedankt voor je goede advies!?
28 augustus 2020

Als antwoord op door Anoniem (niet gecontroleerd)

Als de angst dusdanig is. Is het dan niet tijd om voor jezelf te gaan zorgen?
28 augustus 2020
Dit is een vraag waar een ander geen antwoord voor je op kan geven. Het zachte maar ferme antwoord wat ik er bij je in hoor is: Duidelijke grens stellen. Ga je die over dan sta je buiten Je kunt besluiten dat jij vertrekt tot nader order. Je kunt ervoor kiezen dat je voor jezelf kiest want hij heeft het tenslotte zelf gedaan (nog voordat hij ziek werd) Of ervoor kiezen iemand bij je in huis te nemen om je bij te staan. Meer smaakjes weet ik zo even niet maar het moet jouw keuze zijn om het ook vol te houden. Je kunt ervoor kiezen om wel vast melding te maken bij de politie. Stel het loopt verder uit de hand dan zijn deze in ieder geval op de hoogte. Hopelijk kun je er wat mee
28 augustus 2020
Hallo beste Anoniem 3.0 Allereerst wat goed om je bericht te delen en om hulp te vragen Nee sommige dingen kun je niet alleen en gaat het steeds moeilijker worden. Heel dapper en mag je best een beetje trots zijn op jezelf. Nu na 5 jaar zit je in een beetje in tweestrijd, wat wel en wat niet. Niemand kan die keus voor jou maken en alleen maar advies geven, wat ik graag zou doen. In de eerste plaats heb je de zet al gezet, nu verder en kijken hoe SHN jou zou kunnen helpen. Er zijn diverse organisaties waar je natuurlijk terecht kunt b.v.b Slachtofferhulp in jou woonplaats, probeer daar een afspraak te maken om een gesprek aan te gaan. Natuurlijk blijf je daar ook Anoniem en kun je alles eruit gooien wat jou dwars zit. Het is een gecompliceerde zaak van en voor jou dat leest ik goed uit jou verhaal, echter probeer zoveel mogelijk hulp te krijgen . Ook vanuit de WMO in jou omgeving kunnen ze jou ondersteuning geven bij het zoeken naar de oplossing die jezelf nu niet ziet wat heel begrijpelijk is. Jij komt op de eerste plaats en jou gezondheid gaat boven alles, daarnaast is het misschien een oplossing om met je vriend een gesprek aan te gaan bij Lentis. Wacht niet te lang met hulp zoeken, het is niet de bedoeling dat jij er straks aan onder door gaat. Nogmaals stap 1, zoek hulp bij Slachtofferhulp in jou woonplaats. Stap 2 ga een gesprek aan met WMO Wet maatschappelijke ondersteuning. Laat je niet meer mishandelen dat is niet fijn hoeveel je ook om hem geeft, dat verdient niemand. Plaats een slot op je deur en neem voldoende afstand van je vriend. Ga vooral niet in discussie als het niet nodig is. Hoe moeilijk ook bel de politie als hij je weer slaat en vraag om Slachtofferhulp als je niet nog niet hebt. Ik wens je heel veel sterkte, en natuurlijk mag je altijd schrijven. Er zal altijd iemand voor jou zijn die jou wil aanhoren. Je staat niet alleen, begrijp dat goed Anoniem 3.0 Heel veel kracht en sterkte. Met vriendelijke groet Antje ?
28 augustus 2020

Als antwoord op door Anoniem (niet gecontroleerd)

Hallo Antje, wat een ontzettend lief antwoord❤ Ik heb WLZ en begeleiding aan huis. Maar die begeleiden hem ook dus dat maakt het niet altijd even makkelijk. Ik merk dat ik wel heel erg behoefte heb aan nieuwe mensen te ontmoeten om het oude te vergeten. Of mensen te ontmoeten die hetzelfde hebben meegemaakt. Maar ik weet niet zo goed hoe. Groetjes ?