Twee weken geleden ben ik betrokken geraakt bij een ongeluk op de snelweg. Een vrachtwagen die naast me reed, heeft mij niet gezien en wisselde ineens van baan. Het was op een plek waar twee snelwegen samenkomen, waardoor ik rechts van de vrachtwagen reed. Ik was me bewust van de vrachtwagen en wilde gas terug nemen om deze te laten passeren. Na dit besluit, keek ik weer om mij heen, om te kijken waar de vrachtwagen nu was, en zag ik de zijkant en het knipperlicht (dat aan was) op 10 centimeter van mijn auto. Voor ik iets kon doen, hoorde ik de auto kraken en was ik de macht over het stuur kwijt. Ik ben nog eens door de vrachtwagen geraakt, heb een andere auto geraakt (al herinner ik me dit niet) en ben uiteindelijk vier banen naar links tegen de vangrail geëindigd. Een getuige vertelde me dat ze, nadat ze zag wat er gebeurde, dacht dat ik dood zou zijn, maar ik kroop binnen twee seconden zelf over de passagiersstoel uit mijn auto.

Ik hoorde pas een half uur na dit ongeluk dat ik de andere auto had geraakt en voel me hierover erg schuldig. Ik kon er niets aan doen, ik was aan het tollen op de snelweg en was de macht over het stuur volledig kwijt, maar toch blijft het schuldgevoel knagen. Gelukkig was er met die bestuurster (voor zover ze toen zei) niets ernstigs aan de hand, maar het gevoel blijft.

Ik ben dezelfde dag wel weer in de auto gestapt, vastbesloten om de angst niet te laten winnen. De plek waar het ongeluk gebeurde is vlakbij huis en ik wil deze stapsgewijs weer durven rijden (eerst alleen erlangs rijden en gelijk de afslag erna weer nemen, voor ik ook die baanwissel meepak, waar het mis ging). Vrachtwagens vind ik momenteel nog wel doodeng en ik maak me zorgen om weer in de spits te moeten gaan rijden (het gebeurde in de ochtendspits, en sindsdien heb ik alleen op rustigere momenten (avond/weekend) gereden).

Ik heb ook veel stress over de afhandeling. Getuigen bevestigen dat de vrachtwagen naar rechts knipperde, een andere getuige zei letterlijk: ik zag dat de vrachtwagen van baan wisselde en jou niet heeft gezien. Toch ben ik bang dat er nog een heel gedoe komt over de aansprakelijkheid hierin. Door een opgelopen whiplash kan ik momenteel niet fulltime werken, al hoop ik natuurlijk nog op een voorspoedig en snel herstel. Ook is mijn auto total loss. Het was mijn eerste auto, en ik had deze nog geen 2 maanden. "Het is maar blik", hoor ik vaak, en ja, ondanks dat ik echt heel blij ben dat ik nog eruit ben gekomen, was ik echt heel erg gehecht aan mijn eerste autootje. Ik was zo verliefd op dat stomme ding en was allerlei plannen aan het maken om hem verder op te knappen. Ik hoop hierin ook dat de aansprakelijkheid enzo snel loopt, zodat ik een nieuwe auto kan kopen. Liefst zou ik hetzelfde model gewoon nog eens nemen.