Goede morgen Yellow, goed dat je vertrouwen hebt in de psycholoog. Knap vervelend dat je schrikt van dat je nog 3 behandelingen vergoed krijgt en weet dat het niet voldoende is. Ik weet dat ze het aantal behandelingen drastisch willen inperken. Jarenlang therapie aanbieden zonder verbetering is niet wenselijk. Maar dit is een ongenuanceerde actie. Wat is het advies van de psycholoog? 3 maanden wachten en dan opnieuw starten? Gisteren op de radio een uitzending van Atrecht behoort op Radio 1 over het behandelen van o.a. seksueel misbruik. Ook digitaal zijn er nu mogelijkheden.

Het kan voor sommigen helpen om 1 of meer momenten op de dag te plannen voor je herbelevingen (en de confrontaties) Vergeet niet dat de herbeleving een gevoel van je is die ook aandacht vraagt. Door hier bewust tijd voor te nemen kan het zijn dat het "parkeren" beter lukt. Want als je nu parkeert, hoe vaak ga je dan nog terug naar dat parkeervak om het op te halen? Hoe doe je dat dan? De een onthoudt het. De ander schrijft kort een woord of zin op om het weer naar voren te halen. Weer een ander gaat ervoor zitten en laat het dan "gebeuren". Wat doe je er dan mee? Tja goede vraag het ligt er ook aan wat voor jou werkt. Als je de herbelevingen kunt beheersen qua tempo en intensiviteit dan kun je op dat moment ook een slowmotion of pauze inlassen. Mocht dit niet lukken dan kan het werken om wat je beleeft te gaan opschrijven zodat je er telkens uit stapt. Als je teveel opgeslokt wordt door de belevingen, blijf staan. Door te blijven staan moet je meer verbinding houden met de buitenwereld (balans) en kan het zijn dat je er makkelijker weer uit komt. Ik ben er geen voorstander van omdat het een automutilatief karakter heeft, maar als je daar niet vatbaar voor bent dan kan dat helpen als je echt de controle kwijt raakt in zo'n moment: neem een elastiek en als je de tijd neemt om ermee bezig te zijn trek de elastiek op zodat je deze niet meer zo los wilt laten. Je kunt begrijpen dat als je dan tever in een beleving verdwijnt dat je grip ook minder wordt en dat je aandacht in het nu houdt. Zo niet... tja dan kun je het resultaat wel raden. Maar pak je agenda dus en plan je "momenten" net als je andere momenten ook plant (goed om een dag agenda of weekagenda te maken). Je zult merken dat de ongeplande momenten namelijk erg makkelijk gevuld raken met die momenten en dat wil je nku net niet. Deze manier vraagt dus de nodige discipline, maar streng zijn kunnen we meestal al te goed dus laten we die valkuil dan maar positief inzetten denk ik dan. Reageer ook vooral even met je gedachten erop, ben benieuwd maar kan misschien ook net een twist eraan geven voor jou persoonlijk.

Goede morgen Yellow. In de eerste regels van deze reactie schrijf je al veel. Je denkt dat je er zelf voor gekozen hebt, maar je gevoel, en dat is wat er echt aan de hand is, bewijst het tegendeel. Luister naar je gevoel. Dat verdrietig zijn, boos zijn en je nu gebroken voelen, zegt zoveel. Het zolang onbewust onder de pet houden van de trieste ervaringen die je hebt op gedaan, kost veel energie. Je raakt leeg getankt. Voor mij hoef je je verhaal nier niet op te schrijven. Je kunt het schrijven als je je daarbij goed voelt. Maar er is wel werk aan de winkel, zo kunt je niet doorgaan. Zonde omdat je niet jezelf kunt zijn, door wat er is voorgevallen toen je acht jaar was. Goed is dat je nu erkend dat je iets ernstigs aangedaan is en dat je lijf nu protesteert. Gespecialiseerde professionele hulp zal je nodig hebben.

Bedankt voor je antwoord en inderdaad, ik wil niet meer verder op deze manier. Ik ben ook al een stap verder, want ik heb anderhalve week geleden het verhaal echt verteld aan mijn psycholoog, dat wil zeggen, ik zat kokhalzend met een emmer voor het geval het fout zou gaan in heel kleine stukjes het verhaal te vertellen, voor het eerst in mijn leven. Maar sindsdien staan die beelden op mijn netvlies, kan ik ze niet “even parkeren” en heb ik weer heftige nachtmerries. Dat was lang geleden allemaal. Nu moet ik natuurlijk doorzetten, maar oh oh oh, wat is dit moeilijk.

Het heeft je goed te pakken beste Yellow. Dit is ontzettend moeilijk en er is geen weg terug of even te parkeren. Vooral de nachtmerries vreten energie. Ook het kokhalzen hoort er bij. Daarmee geef je wel aan hoe ernst het trauma jou beheerst. Een troost, je komt er door heen, het lucht straks zo op.

Het vertrouwen is er nu nog niet, dat ik me beter ga voelen. Ik hoop het echt! Ik ben op zoek naar steun en herkenning en dat krijg ik hier. Fijn!

Kan me helemaal voorstellen beste [~1499], Ik zal voor je duimen dat het niet lang zal duren. Is ook afhankelijk van de therapie die je kiest. Dat was een van de reden dat ik voor een korte intensieve therapie heb gekozen.

[~220] welke kort durende therapie heb jij gedaan? Ik ben nu bezig met zelfcompassie, geen gerichte therapie op misbruik volgens mij

Wat is dit ontzettend herkenbaar ! Een ander meisje, exact zoals ik het voel!

[~1605] sterkte! Zo vervelend dit..... ?

Wat heb jij mij 3 jaar geleden antwoord gestuurd waar ik nu in de buurt kom! En wat was het hard werken…. Maar heeeee, je hebt/had wel gelijk!