Het lijkt een tweede natuur voor me en ik ben niet anders gewend, maar als ik krenking ervaar dan kan ik de meest afgrijselijke scenario's voor me zien. Stephen King is er niets bij zeg ik dan wel eens met een lach, maar niet bepaald gezond natuurlijk, of ben ik er gewoon heel open over?

Het zijn signaleren voor me geworden die me duiden dat iets me raakt waardoor ik erbij stil sta en het gevoel wat erachter zit kan omarmen. Ik uit dit achterliggende gevoel dan vaak ook naar de ander en daarmee is het eigenlijk altijd goed.

Enerzijds dus de vraag: zijn de beelden/gedachten/gevoelens van anderen dan ook zo (erg)? of was dit alleen in het verleden?

Hoe is dit voor anderen (geweest)?

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.