Na jaren rondgelopen te hebben met mijn grote geheim, het seksueel misbruik rond mijn 8ste jaar, had ik in januari besloten om eindelijk mijn grote geheim te gaan delen met de mensen om me heen. Via deze site even fijn mailcontact gehad met Philippe, hierdoor het laatste zetje gekregen.

Kort samen gevat ben ik gedurende een periode van een aantal weken misbruikt door iemand van een vereniging. Dit is een tijd later uitgekomen omdat andere slachtoffers zijn gaan spreken over wat hun was aangedaan, ik had dit nog niet gedaan tot dat moment. Mijn moeder is toen gebeld door de politie en toen is het balletje gaan rollen. Uiteindelijk ben ik gehoord en is er een rechtszaak geweest en deze persoon is door verklaringen van anderen en mijzelf veroordeeld en heeft gevangenisstraf gekregen. Hierna heb ik aangegeven tegen mijn moeder dat ik er nooit meer over wil praten en dat ik ook niet wilde dat zij erover praatte met anderen. Dat is inmiddels bijna 30 jaar geleden.

Ooit heb ik een stap gemaakt voor therapie een jaar of 15 geleden. Dit was geen succes, geen klik met degene waar ik bij terecht kwam en ben uiteindelijk na 2x niet meer geweest. En zo gingen er weer jaren voorbij. Jaren waarin ik met momenten er héél veel mee bezig was, maar ook jaren waarin ik er minder mee bezig was. Of in ieder geval minder bewust.

In januari contact opgenomen met slachtofferhulp en daar een gesprek gehad om te kijken of lotgenotencontact iets voor me zou zijn. Ik stond daar wel voor open, ik wil er inmiddels namelijk graag over spreken…maar elke keer als ik me voorgenomen had om het met iemand te bespreken dan hikte ik er de gehele avond tegenaan om vervolgens weer naar huis te gaan zonder er met 1 woord over te spreken. Wat is dat toch? Die mega drempel om het onderwerp ter sprake te brengen? Het schrijven erover gaat me eigenlijk best wel goed af… maar het benoemen van het misbruik lukt me nog niet echt. Omdat ze bij slachtofferhulp al wisten waarvoor ik kwam, hoefde ik het niet ter sprake te brengen en dat hielp. Wat ook zeer helpt is dat deze dames hier al veel gesprekken met mensen over hebben gehad en je heel goed aanvoelen. Ook zijn ze goed in het benoemen van lastige onderwerpen. Hier ook de kracht en het laatste zetje gekregen om naar huisarts te gaan om in therapie te gaan. Mijn huisarts was ook begripvol en heeft me direct doorgestuurd naar de gespecialiseerde GGZ. Ook kreeg ik al snel bericht dat er in maart een lotgenotengroep zou starten waaraan ik mocht deelnemen.

Op werkgebied was het lastig om aanwezig te kunnen zijn op de data dat het was, hierdoor soort noodgedwongen mijn leidinggevende hierover ingelicht. De eerste keer dat ik er zo open over sprak. Haar wel voorheen een appje gestuurd dat ik iets wilde bespreken wat ik lastig vond waardoor op dat moment de drempel iets lager was.  

Omdat ik heel veel vragen had over hoe het is gegaan, de rechtzaak, de dader, mijn omgeving, wie wist ervan..etc toch het gesprek aangegaan met mijn moeder (de enige die wist wat er was gebeurd vroeger). Dit was geen fijn gesprek, mijn moeder was vooral verbaasd dat ik erover begon en begreep dit ook niet. Snapte ook niet dat ik er zo mee bezig was. Het ging vooral erover hoe het lastig het was geweest voor haar. Het was een heel kort gesprek met nauwelijks interesse in mijn behoeften en gevoelens. Ben nog steeds verbaasd over hoe dit is gegaan. Hierna ook gesprek aangegaan met mijn zus en 2 vrienden. Deze gesprekken waren wel fijn maar met momenten ook erg stroef, dit lag overigens niet aan hen.

Ik was dus (al zeg ik het zelf) echt goed bezig in mijn proces… mijn geheim onthullen, ingeschreven voor lotgenoten contact en aan het wachten op een oproep voor therapie… En toen kwam Corona.. lotgenotencontact werd geannuleerd, therapie niet gestart, contacten met vrienden op een zeer laag pitje en voornamelijk digitaal…. En aangezien ik werk als verpleegkundige met besmette corona patiënten waren het intensieve werkweken en verdween mijn geheim weer naar de achtergrond… alleen blijft het weer terugkomen.

Ik heb de laatste weken er wel veel overgeschreven zelf, mijn gedachten op papier gezet maar merk toch echt dat ik het graag wil bespreken. Voor mezelf om te leren en te ervaren om echt te spreken over mijn geheim en alle vreemde/heftige/confronterende gedachten…

Heeft er iemand tips waar ik telefonisch of via videobellen kan spreken met mensen? Liefst met mensen die ervaring hierin hebben, professionals of dergelijke. Hulp die mogelijk is gezien de corona maatregelen maar waarvoor ik niet uit eigen zak consulten van 75 euro per consult moet betalen. Als het via de verzekering kan bijvoorbeeld.. ik vind het niet erg om mijn eigen risico te moeten betalen van 385 euro maar ik wil niet de komende weken/maanden elke week 75 euro moeten neertellen…

Ik hoor het graag, als iemand tips voor me heeft of goede ervaringen heeft waar ik iets aan zou hebben!

Alvast bedankt!