contact
Na jaren rondgelopen te hebben met mijn grote geheim, het seksueel misbruik rond mijn 8ste jaar, had ik in januari besloten om eindelijk mijn grote geheim te gaan delen met de mensen om me heen. Via deze site even fijn mailcontact gehad met Philippe, hierdoor het laatste zetje gekregen.
Kort samen gevat ben ik gedurende een periode van een aantal weken misbruikt door iemand van een vereniging. Dit is een tijd later uitgekomen omdat andere slachtoffers zijn gaan spreken over wat hun was aangedaan, ik had dit nog niet gedaan tot dat moment. Mijn moeder is toen gebeld door de politie en toen is het balletje gaan rollen. Uiteindelijk ben ik gehoord en is er een rechtszaak geweest en deze persoon is door verklaringen van anderen en mijzelf veroordeeld en heeft gevangenisstraf gekregen. Hierna heb ik aangegeven tegen mijn moeder dat ik er nooit meer over wil praten en dat ik ook niet wilde dat zij erover praatte met anderen. Dat is inmiddels bijna 30 jaar geleden.
Ooit heb ik een stap gemaakt voor therapie een jaar of 15 geleden. Dit was geen succes, geen klik met degene waar ik bij terecht kwam en ben uiteindelijk na 2x niet meer geweest. En zo gingen er weer jaren voorbij. Jaren waarin ik met momenten er héél veel mee bezig was, maar ook jaren waarin ik er minder mee bezig was. Of in ieder geval minder bewust.
In januari contact opgenomen met slachtofferhulp en daar een gesprek gehad om te kijken of lotgenotencontact iets voor me zou zijn. Ik stond daar wel voor open, ik wil er inmiddels namelijk graag over spreken…maar elke keer als ik me voorgenomen had om het met iemand te bespreken dan hikte ik er de gehele avond tegenaan om vervolgens weer naar huis te gaan zonder er met 1 woord over te spreken. Wat is dat toch? Die mega drempel om het onderwerp ter sprake te brengen? Het schrijven erover gaat me eigenlijk best wel goed af… maar het benoemen van het misbruik lukt me nog niet echt. Omdat ze bij slachtofferhulp al wisten waarvoor ik kwam, hoefde ik het niet ter sprake te brengen en dat hielp. Wat ook zeer helpt is dat deze dames hier al veel gesprekken met mensen over hebben gehad en je heel goed aanvoelen. Ook zijn ze goed in het benoemen van lastige onderwerpen. Hier ook de kracht en het laatste zetje gekregen om naar huisarts te gaan om in therapie te gaan. Mijn huisarts was ook begripvol en heeft me direct doorgestuurd naar de gespecialiseerde GGZ. Ook kreeg ik al snel bericht dat er in maart een lotgenotengroep zou starten waaraan ik mocht deelnemen.
Op werkgebied was het lastig om aanwezig te kunnen zijn op de data dat het was, hierdoor soort noodgedwongen mijn leidinggevende hierover ingelicht. De eerste keer dat ik er zo open over sprak. Haar wel voorheen een appje gestuurd dat ik iets wilde bespreken wat ik lastig vond waardoor op dat moment de drempel iets lager was.
Omdat ik heel veel vragen had over hoe het is gegaan, de rechtzaak, de dader, mijn omgeving, wie wist ervan..etc toch het gesprek aangegaan met mijn moeder (de enige die wist wat er was gebeurd vroeger). Dit was geen fijn gesprek, mijn moeder was vooral verbaasd dat ik erover begon en begreep dit ook niet. Snapte ook niet dat ik er zo mee bezig was. Het ging vooral erover hoe het lastig het was geweest voor haar. Het was een heel kort gesprek met nauwelijks interesse in mijn behoeften en gevoelens. Ben nog steeds verbaasd over hoe dit is gegaan. Hierna ook gesprek aangegaan met mijn zus en 2 vrienden. Deze gesprekken waren wel fijn maar met momenten ook erg stroef, dit lag overigens niet aan hen.
Ik was dus (al zeg ik het zelf) echt goed bezig in mijn proces… mijn geheim onthullen, ingeschreven voor lotgenoten contact en aan het wachten op een oproep voor therapie… En toen kwam Corona.. lotgenotencontact werd geannuleerd, therapie niet gestart, contacten met vrienden op een zeer laag pitje en voornamelijk digitaal…. En aangezien ik werk als verpleegkundige met besmette corona patiënten waren het intensieve werkweken en verdween mijn geheim weer naar de achtergrond… alleen blijft het weer terugkomen.
Ik heb de laatste weken er wel veel overgeschreven zelf, mijn gedachten op papier gezet maar merk toch echt dat ik het graag wil bespreken. Voor mezelf om te leren en te ervaren om echt te spreken over mijn geheim en alle vreemde/heftige/confronterende gedachten…
Heeft er iemand tips waar ik telefonisch of via videobellen kan spreken met mensen? Liefst met mensen die ervaring hierin hebben, professionals of dergelijke. Hulp die mogelijk is gezien de corona maatregelen maar waarvoor ik niet uit eigen zak consulten van 75 euro per consult moet betalen. Als het via de verzekering kan bijvoorbeeld.. ik vind het niet erg om mijn eigen risico te moeten betalen van 385 euro maar ik wil niet de komende weken/maanden elke week 75 euro moeten neertellen…
Ik hoor het graag, als iemand tips voor me heeft of goede ervaringen heeft waar ik iets aan zou hebben!
Alvast bedankt!
30 Reacties
dat gevoel van onrust wat je dan ervaart naarmate "die wolken" dichterbij komen. Maakt ook dat je wat meer gehaast en onrustig wordt en dan dus ook mogelijk meer vanuit emotie gaat reageren.
ow ja en er is dan nog steeds geen garantie dat het gaat regenen ofzo, de wolken kunnen gewoon voorbij drijven zonder dat er wat gebeurd is.
Voor jouw doen heb je het redelijk beknopt gehouden :) haha....
Ik sta er ook wel echt voor open... als in dat ik inzie dat er een noodzaak is om iets te gaan doen met het verleden. Want ik merk vooral de laatste weken dat ik zo een kort lontje heb en niks kan hebben. Vooral het geduld naar mijn kinderen. Terwijl geduld altijd zo een goede eigenschap van me was. En de zin om iets te ondernemen wordt ook alleen maar minder, terwijl ik altijd zo actief was. Nu ben ik blij als ik de kinderen in bed heb en gewoon kan zitten zonder gezeur om me heen... Ken mezelf zo niet meer terug :(
Toen ik recentelijk gesprek had was de eerste reactie "oh dus we zijn collega's" dat zette me zo wankel tav hoe ik naar haar keek. Na wat zelfevaluatie is mijn conclusie dat dit ook veilig is. De ander alvast afkeuren maakt dat ik me minder kwetsbaar mag opstellen. Soort zelfsabotage die nog voort komt uit de basisonzekerheid.
Ik doe altijd een zelfcheck:
1. Zijn mijn gedachten en gevoelens reëel? (Argumenten formuleren om zo te denken of voelen)
2. Zijn mijn gedachten en gevoelens te overwinnen en er dan wat van te leren?
3. Welk risico loop ik door daadwerkelijk door te gaan met wat ik doe? (En is dit realistisch of is dit een overactieve amygdala die spreekt?)
4. Wat kan ik doen om eventuele risico's te tackelen? (Bijvoorbeeld ondersteuning regelen van iemand die ik vertrouw)
Ik heb mijn ongenoegen met haar uitspraak gedeeld en wat het met me deed. Hier kort over gesproken waardoor ik geruststelling kon vinden.
Hopelijk heb je iets aan deze aanpak van me. Gepoogd wat beknopt te houden haha
Afgelopen week gesprek gehad met psycholoog over de diagnose en de behandeling. Zoals wel een beetje verwacht vielen veel van mijn symptomen binnen een PTSS. Bij de gespecialiseerde ggz waar ik nu onder behandeling kom gaven ze me aan dat hun advies is om traumatherapie te starten. Gesprekken in combinatie met EMDR, Exposure of imaginaire rescripting. Zelf kan ik aangeven wat me fijn lijkt en wat ik graag wil proberen. Mijn eerste ervaring was niet positief met EMDR maar lees er wel veel goede verhalen over dus wil het niet meteen afschrijven. Exposure is denk ik voor mij sowieso wel goed, ik heb er immers nooit over gesproken dus denk dat het wel goed is om eens te benoemen wat er is gebeurd en de gevoelens/gedachte die daarbij samenhangen. In hoeverre ik deze herken, voel en kan benoemen. De rescripting kon ik eigenlijk helemaal niet. Iemand hier ervaring mee? Als ik het lees, wordt ik niet direct enthousiast maar ook hiervoor geldt, dat ik niet iets op voorhand wil afwijzen. Helaas is er dus een wachtlijst maar ze wilde wel met me in contact blijven online, daar heb ik maandag een gesprek over.
Dan is afgelopen week de lotgenotenbijeenkomst begonnen. Erg fijn... meteen een gevoel van herkenning.. het praten erover ging me eigenlijk best wel goed af. Al was het oppervlakkig, maar het was immers ook de eerste keer dat we elkaar zagen. Maar het voelt goed en denk dat het me gaat helpen in het erover kunnen praten...
Vanavond was zo een fijne gezellige warme avond waar we veel herinneringen hebben opgehaald en heel veel hebben gelachen. Deze keer wilde ik het niet meer vertellen maar even genieten van de heerlijke avond en er geen zwaar beladen avond van te maken.
De volgende avond staat alweer gepland volgende week... dus kansen genoeg..
Goed dat je het bij het etentje met vrienden het misbruik aan de orde wilt stellen. Een kleine tip: deel beide of een van hen vooraf mee dat je iets ernstigs met hen wilt delen. Vraag of zij jou daar aan willen herinneren als je er bij het etentje niet toe komt.
Wel inmiddels van slachtofferhulp de bevestiging gekregen dat het face to face lotgenotencontact gaat beginnen halverwege juni. Ik vind het heel prettig dat dit in ieder geval start en dat ik zo erover ga praten, wellicht lukt het me dan ook om de stap te maken om mijn omgeving te vertellen waar ik mee worstel. Die drempel, ervaar ik, blijft toch echt een berg waar ik tegenop zie. Morgen komen twee vrienden eten, ik ga toch nog eens een poging wagen... de intentie is er, nu nog de uitvoering.
Anoniem, vallen die praktijken ook onder je zorgverzekering? Want dat is wellicht wel een idee...
Owja wachttijd max 2 weken bij deze praktijk op dit moment
Pijnlijk is het dat er een wachtlijst is en nog wel een lange ook. Misschien is het een optie om als de DBC is vastgesteld contact op te nemen met de zorgverzekeraar en daar de vraag neer te leggen waar je eerder met een behandeling klant starten? Zelf heb ik zo 5 adressen gekregen waar ik een keuze uit kon maken.
Mocht je een PTSS Diagnose krijgen, dan is het wel goed om na te gaan wat te behandelresultaten bij die GGZ instelling.
Sterkte te komende tijd en weet dat je altijd ons kunt schrijven als je ondertussen ergens mee zit.
Dankjewel allebei dat jullie de tijd hebben genomen om reacties te geven, met me mee te denken, ervaringen te delen en me aan het denken te zetten.. Ik waardeer het zeer..
Je hebt het nu 28 jaar laten duren. Je zult nu eerst van je pijnen, angsten, en andere ongemakken afwillen om daarna een nieuw leven op te pakken. Toen ik toegaf een ptss te hebben had ik geen andere keuze dan de problemen onder ogen te komen. Weer de deksel op de doofpot is geen optie. Dat kon ik ook niet maken naar mijn partner en kinderen.
Ik wens je sterkte en veel liefde vooral met jezelf.
Ik typ m nog eens in het kort...
Klopt wat je zegt Philip, denk inderdaad dat het me veel kan opleveren. Daarom doe ik het nu ook echt.. maar toch bekruipt me ook wel het gevoel van.. wil ik dit wel echt? Wil ik wel terug naar die angst van toen? Op zich functioneer ik prima in het dagelijkse leven, gaat al 28 jaar best goed.. dit kan ik nog wel járen volhouden zo..
Kortom inderdaad een warboel. En klopt wat je zegt anoniem.. dat het bij iedereen anders gaat en iedereen andere reacties krijgt. Wat ik denk dat het mij oplevert is dat ik erover spreek ipv eindeloos erover denken. Tenminste ik hoop dat ik door het te doen ervaar dat het makkelijker zal gaan. Dat ik niet verstijf (of in ieder geval dat het minder wordt) als het over misbruik gaat, dat ik woorden vind voor mijn gevoel, dat het ietsje minder beladen voelt om het erover te hebben.. dat dat rare niet te beschrijven gevoel minder aanwezig wordt...
Interessant wat je schrijft over therapie.. ik weet nog niet welke therapie ze in gedachte heeft voor me. Heb wel heel veel gelezen over verschillende vormen van therapie. Vandaag zou mijn casus ingebracht worden in hun team en volgende week hoor ik meer. Dus we wachten maar eens af...
Wat betreft het echt willen. Waar loop je tegenaan? Wil je daar vanaf? Is dit dan het pad dat je wilt bewandelen? Blijven doen wat je doet kun je nog jaren doen, maar maakt dat je gelukkig? Zoals je schrijft "eindeloos erover denken" ga er vanuit dat dit je niet gelukkig maakt.
Qua vormen van therapie.... tja er zijn vele vormen, vele manieren, de ene zal meer bij je passen dan de ander. De ene met de ene therapeut zal beter bij je passen dan met een andere therapeut ook. Het is vaak afwachten en dat maakt het lastig als je veel in je gedachten zit. Maakt dat je erg veel tijd krijgt om terug te krabbelen. Helaas komt het dan weer terug en wanneer je het dan weer wel wilt moet je weer wachten. Ik zou zeggen, gewoon aan de zaken beginnen die je je nu voor hebt genomen. Terugkrabbelen kan altijd nog hè, jij hebt de regie :-)
Boosheid. Allen zijn er. In alle rollen. Probeer het ook niet te ver te definiëren voor jezelf. Je bent boos op je aanstichter (zo voelt het) dat deze dingen heeft gedaan om dit mogelijk te maken, boos op je medeplichtige om het mede in stand te houden en het te laten gebeuren en boos op je slachtoffer rol omdat deze slachtoffer werd en bleef. Op alle rollen die voorbij komen in je hoofd komen deze gevoelens terug en allen zijn er ook tegelijk. Dat is vaak waarom het zo'n warboel in je hoofd wordt rondom het onderwerp.
Binnen de schematherapie hebben ze het over kindrollen. (kindmodi) Het wordt bekeken welke rollen en tussen een blij kind en de gezonde volwassene zitten. Wanneer je een trauma oploopt kan het zijn dat bepaalde rollen zich innestelen en zich niet door ontwikkelen naar een gezond volwassene.
Ik bekeek het dan ook altijd zo dat het kwetsbare kind in me bang werd voor mijn rationele standpunt. Mijn kwetsbare kind klapte dicht als ik een grens wilde verleggen door te praten of dergelijke. Ik ben dus de stappen die ik wilde zetten gaan aanpassen op het tempo van mijn emotionele ontwikkeling.
Dat kind van een jaar of 4 die alles op zichzelf betrekt en vindt dat al het slecht in de wereld door zijn toedoen kwam. Daar ga je niet tegen vertellen "en nu ga je praten" die begeleid je mee aan de hand, nodig je uit, stel je gerust en daarmee heb je geduld. Lukt het vandaag niet, dan kijken we de volgende keer verder. Dat kind forceren zorgt er alleen maar voor dat je deze nog harder in zijn rol duwt van kwetsbaarheid en voorzichtigheid.
Hopelijk kan deze kijk erop je een beeld geven van hoe ik het een aan heb gepakt. Onthoudt wel, ik haal hier dan een schematherapie aan. Ik heb deze nooit gevolgd, is heb zaken daaruit gehaald die ik van toepassing vond voor mezelf en die mij steunden om mezelf te begrijpen. Ik ga er vanuit dat een schematherapeut er anders mee om zal gaan dan ik hier beschrijf haha.
Er gaat zoveel door mijn hoofd, kan het lastig op een rijtje zetten. En wat is dat dan dat ik het geheim wel wil doorbreken maar dat ik me al zo vaak voorgenomen heb om te bespreken met mensen om me heen maar het toch nooit doe. Die drempel.. jeetje wat een berg!
Ik hoop dat het lotgenoten contact snel wordt gestart.. zodat ik een kan horen hoe anderen het ervaren en waar zij nog tegenaan lopen in het dagelijkse leven.
Anderen spreken met soortgelijke ervaringen kan met zeer weinig woorden gebeuren en het is inderdaad fijn om aansluiting te kunnen vinden. Ergens vond ik het de eerste keer dat ik iemand sprak ook wel even vreemd. Dat je bijna enthousiast wordt over herkenning over zo'n onderwerp, maar weten dat jij niet alleen bent en niet gewoon een gestoord geval bent, dat levert wel echt wat op.
Ik heb vanmorgen de intake gehad. De psycholoog gespecialiseerd in psychotrauma dacht wel dat ze me verder kon helpen met de gedachten/worstelingen/gevoelens waar ik mee zit momenteel.
En ik hoop dat het lotgenotencontact vanuit slachtofferhulp snel weer van start gaat.. zodat ik inderdaad eens kan spreken met mensen die hetzelfde hebben ervaren in hun jeugd. En daar hopelijk wat herkenning vindt.
Daarnaast als tip, ga nu niet op 1 paard wedden. De ggz kan je vast wel helpen, maar het kan ook fijn voor je zijn om contact te voeren met anderen met soortgelijke ervaringen. Zeker om momenten als het misschien wat lastig wordt. Binnen verslavingsgroepen wordt zo vaak gewerkt met een "buddy" iemand waar je op terug kunt vallen als het even lastig wordt.
Alle succes!
Hoe toevallig.. vanmorgen gebeld geworden door de ggz voor de intake. Dus dat is super fijn! Ben blij dat ik nu geholpen kan worden...
Leia
Sorry Leia. het lukte me gisteren niet om op je post te reageren
.
Wat een spannende tijd voor je op je werk. En wat ontzettend vervelend dat het coronavirus je zo parten speelt in het vinden van therapie en het niet starten van de lotgenotengroep. Gelukkig zijn we er als lotgenoten op afstand om je een beetje te supporteren.
Waarmee zal ik beginnen? Op de eerste plaats zit er veel herkenning in je verhaal. 56 jaar heb ik het voor me gehouden en was er van overtuigd dat ik het verwerkt had. Tot dat mijn zus plotseling mij op de man af vroeg of ik er van wist, of ik het ervaren had. Heel spontaan bevestigde ik haar vraag. Dat sloeg bij mijn partner en zus in als een bom in. Door hun reactie kon het niet maken er niet bij stil te staan. Dat heeft veel fysieke klachten opgeleverd. Ik ben naar slachtofferhulp gegaan met het idee dat ze me daar wel zouden vertellen dat ik me niet zo druk moest maken. Het tegenovergestelde gebeurde en kon ik er niet mee langs dat er wat aan de hand was. Vanuit slachtofferhulp werd de lotgenotengroep aangeboden. In eerste instantie voelde ik daar niet veel voor. Maar het is een van mijn beste beslissingen geworden. Als ik een half woord zei dan snapten ze wat dat voor mij betekende. Iets wat ik mijn lieve partner of andere familieleden niet kon overbrengen. Net alsof je een andere taal sprak.
Ze leefden echt mee en zagen mij worstelen , maar wat het me deed, dat was niet te pakken. Dus door de lotgenotengroep kon er wel woorden aangeven voor mijzelf. Had ik ook door dat ik professionele hulp moest zoeken.
Via ervaringen van lotgenoten ben ik in contact gekomen met een gespecialiseerde GGZ instelling, gespecialiseerd in PTSS met een unieke behandeling. Op de site kon je een zelftest doen. Naar aanleiding van de test heb ik een afspraak met mijn huisarts gemaakt en via het zorgdomein me aangemeld. Ik koos voor deze route omdat ik er snel "vanaf" wilde zijn.
Na een intensieve behandeling van 8 dagen in 2 weken ben ik daar PTSS-vrij vertrokken. Betaald door de zorgverzekeraar (nu betaald de zorgverzekeraar het ook nog maar wordt er wel een relatief lage eigen bijdrage gevraagd tenzij je dat niet kunt betalen.) Ik was dus in een korte periode van de al mijn fysieke kwalen af en andere ongemakken als slecht concentreren en een kort lontje.
Na deze behandeling heb ik nog een half jaar wekelijks therapie gehad. Door mijn trauma had ik een manier van overleven ontwikkeld die nu niet meer paste. Een prettig leven waar ik op een ontspannen en genietende manier met mijn liefste .van het leven en mijn omgeving geniet.
De kliniek werkt in het corona tijdperk aangepast door. Misschien is er wel een wachtlijst, maar die kunnen ze je vertellen. Als je wilt mag je me voor meer informatie over bellen of via FaceTime. contact met me opnemen. Ik zal je dan mijn nummer en e mailadres sturen.
Dus, goed dat je geschreven hebt. Goed om woorden te geven aan wat je overkomen is en wat het je doet.
Veel succes en ik lees wel of ik nog iets voor je kan betekenen.
Philip
.