Wat speelt het meeste bij jou?
Lieve allemaal,
Ik ben benieuwd naar wat er bij jullie het meeste speelt in het dagelijks leven als het gaat om de gevolgen van wat je hebt meegemaakt.
Veel mensen die ik spreek, hebben te maken met gevoelens van schaamte, verdriet, boosheid, angst of depressieve klachten.
Herken jij je hierin?Welke gevoelens komen bij jou het vaakst naar boven?
En hoe merk je dat — bijvoorbeeld in je gedrag, in je lijf of in contact met anderen?
Ik wil graag een beeld vormen van wat er leeft in onze community.
Niet om te vergelijken, maar juist om erkenning te geven aan elkaar. Zodat we weten: ik ben niet de enige — en we er voor elkaar kunnen zijn.
Je hoeft natuurlijk niets te delen wat je niet wilt, maar voel je vrij om te reageren, ook al is het maar één woord.
Samen staan we sterker.
3 Reacties
Ik ontwikkelde steeds meer stress en angsten, faalangst, angst voor bepaalde insecten, angst om te voelen, angst om ziek te worden of dood te gaan.
Ik ging situaties vermijden, gevoelens vermijden, wilde niet zwak zijn en wilde de controle niet verliezen.
Ik heb last van schuldgevoelens, dat ik niet gehandeld heb naar mijn grenzen, hoewel ik ze soms wel heb geuit. Schuldig voelen over wat ik heb laten gebeuren en het niet heb laten stoppen, juist dingen heb gedaan (meewerken) om er zo snel mogelijk vanaf zou zijn.
Ik schaam me voor wat er gebeurd is en kan bepaalde woorden en handelingen niet tot nauwelijks verdragen; horen of zelf uitspreken. Ik vind het vulgair en voel me vies.
Ik ben het vertrouwen in mannen kwijt wanneer het gaat om intimiteit en sensualiteit. Niet bij familie, vrienden etc.
Het vertrouwen in anderen is sowieso gedaald.
En ben het vertrouwen in mezelf ook verloren.
Ik heb hier hulp bij gezocht en langzaamaan is me duidelijk geworden welke klachten mijn lichamelijke klachten veroorzaakten.
Het lijkt veel en dat is het misschien ook, maar ik begrijp steeds beter wat er aan de hand is en waardoor het is gekomen. Dat ik nu klachten heb door toen. Ik wéét nu dat deze gedachten en gevoelens er mogen zijn en dat ze niet terecht zijn. Ik hoef me niet te schamen of schuldig te voelen. Voor mij voelt dat alleen nog niet zo.
Lees net je bericht, ben net lid geworden.
Ik ben slachtoffer van incest door een stiefvader en een moeder die het oogluikend toestond. Dit speelde tussen mijn 9de en 16de jaar. Ik ben nu 53. Tot voor kort schaamde ik mijn zeker voor wat mijn is overkomen, had ik het kunnen voorkomen. Had ik niet zo nieuwsgierig moeten zijn? Ik heb jaren een masker op gehad, grenzen vervaagden. Tot ik ging trouwen.
Wat op dit moment erg speelt is dat ik geen gemeenschap wil met mijn man met wie ik al 25 jaar samen ben. Ik merk dat ik verstijf. Ik weet niet hoe ik hier mee om wil gaan. Er speelt ook mee dat ik een auto immuunziekte heb.