Die nare gebeurtenis is de eerste herinnering die ik heb van mij en hem. Ik was 15/16 jaar en ik weet niet meer precies waar we elkaar nou als eerste hadden ontmoet of hoe we samen zijn gekomen.

Mijn herinnering start op mijn slaapkamer waar we samen op mijn bed zaten. Het was op een middag en volgens mij was er verder niemand thuis. Mijn slaapkamer was door mijzelf ingericht met een romantisch thema en zo’n klamboe die om m’n bed heen drapeerde. Hij was de eerste jongen op mijn slaapkamer en ik weet niet eens of we daarvoor al hadden gezoend. We zaten naast elkaar op de rand van m’n bed en vanuit hem kwam het initiatief om er ineens vol voor te gaan waarop ik ergens nog een protesterende nee liet horen en verder volledig de controle verloor. Ik hoor hem nog zeggen “kom, we proberen het gewoon”. Ik was met stomheid geslagen en compleet verbijsterd over wat zich voordeed. Ik lig op m’n rug en voel mijn handen op m’n broek in een poging van mijn lichaam om te laten weten dat dit niet gewenst is, dat ik dit deel van mezelf niet wil delen maar dit bood geen bescherming. Zonder echt geweld werden mijn handen opzij begeleid en ging hij rustig verder. Nog steeds niet helemaal bevattend wat er gebeurde vloeide ik mee met zijn bewegingen zonder bescherming voor mezelf te kunnen bieden tegen zijn “we proberen het gewoon”. Mijn brein hapert hierbij nog steeds. Het voelde niet alsof me iets werd aangedaan, maar meer alsof ik werd begeleid door iemand die hier ervaring mee had alsof ik hem kon vertrouwen. Wat er gebeurde leek onderdeel van de deal om samen te kunnen zijn. Roerloos lag ik daar, m’n lichaam wist niet wat er gebeurde en m’n hoofd al helemaal niet. Voor m’n gevoel lag ik daar met ingehouden adem en grote ogen te ondergaan wat iemand anders met mij aan het doen was. Hij liet me wel nog weten dat ik wat meer geluid moest maken. Daarna stopt de herinnering en bedacht me later nog dat de gordijnen gewoon open waren dus iedereen had dit kunnen zien.

Als ik er nu aan terug denk, voelt het nog steeds als een vage herinnering en voel ik me losgekoppeld van mezelf. Alsof ik dit toen ergens in een boek had gelezen en vervolgens over heb gedroomd alsof het mijn eigen ervaring was. Ik heb dit toen met niemand besproken en voelde die behoefte ook helemaal niet. Mijn ouders waren niet emotioneel geïnteresseerd in mij en waren vooral bezig met het opdringen van hun eigen regie en imago. In dat eenzame bestaan was ik enorm blij met deze jongen die mij aandacht gaf en met mij wilde zijn. Ik ben ongeveer 2 jaar lang de zijne geweest en het voelde goed om ergens te hebben om naartoe te gaan en iemand om samen mee te zijn. De seks is altijd in zijn initiatief en controle geweest, maar dat stoorde me niet. Ik wist zelf niet beter en bij hem voelde ik geborgenheid wat ik verder nergens had. Er zijn later wel nog een aantal pijnlijke situaties geweest, zo stonden we een keer ’s nachts voor mijn deur en waren we aan het zoenen wat hevig opliep. Hij kneep dreigend in mijn keel en zei met opwinding m’n ader dicht te knijpen tot ik zou flauwvallen, ik ging er maar in mee want wat voor kracht had ik op dat moment nog. Hij nam me volledig in beslag. Gelukkig nooit flauwgevallen, maar zonder enige privacy kleedde hij me verder uit en we hebben tegen de deur aan seks gehad waar ik enorme schaamte over voel. We wonen gewoon in een rijtjeshuis zonder enige beschutting, gênant.

Het hele concept van ontmaagding was ik nooit echt mee bezig, maar blijkbaar was dit de mijne geweest. Het heeft de toon gezet voor de relaties die daarna volgde. Ik ging van binnen steeds verder stuk, was steeds vaker dronken en bevond mezelf steeds vaker in dit soort onveilige seksuele intimiteiten. Dit is nu bijna 15 jaar geleden en met trots kan ik zeggen dat ik de afgelopen 4 jaar met niemand meer intiem ben geweest en serieuze stappen heb ondernomen om hulp te zoeken voor alle emotionele pijn van mijn jeugd. Helaas moet ik meedelen dat ik hier nog steeds niet met iemand over heb kunnen praten. Ik heb inmiddels meerdere intake screening gesprekken gehad waar ik het ter sprake breng, maar daar wordt dan netjes een notities van gemaakt and that’s it. Er is zelfs tegen geadviseerd tijdens groepstherapie dat ik dit niet hoefde te bespreken. Ik neem het niemand kwalijk maar vind dat wel enorm spijtig.

Ik ben enorm dankbaar voor de bevestiging en steun die ik heb ervaren bij slachtoffer hulp en 1 van de adviezen was het delen van (een stukje van) mijn verhaal, zeer benieuwd naar jullie reactie..