Op zoek naar lotgenoot om mee te chatten

Ik ben als kind (hoe oud ik precies was weet ik niet meer, maar ik denk tussen 7 en 9 jaar oud) aangerand door de zoon van vrienden van mijn ouders. Hij is autistisch en kende daarom geen grenzen. 

Ik ben nu 23(man) en heb dit onlangs voor het eerst aan mijn ouders verteld, en ze waren geschokt maar ik had een beetje het gevoel dat ze her bagatelliseerden en we hebben het er eigenlijk niet meer over. Ik ben ook bij een studentenpsycholoog geweest, die had ook het idee dat het allemaal niet zo erg was en probeerde niet dieper te graven

Mijn vriendin biedt me veel steun maar haar insteek is vooral woede richting de dader, wat ik lastig vind. 

Ik ben iemand die trauma altijd ver weg drukt maar ik heb het gevoel dat er meer onder de motorkap gebeurt dan ik bij kan. Ik heb soms nachtmerries waarin ik verkracht word. Ik heb het gevoel dat ik misschien alleen kan helen als ik bij de gevoelens en het trauma kom, in plaats van dat het altijd als een schaduw over me heen blijft hangen.

Ik zou heel graag praten met iemand die iets vergelijkbaars heeft meegemaakt. Bedankt voor het lezen <3