Hulpvragen nav psychische en fysieke mishandeling gezin door vrouw/moeder

Allereerst schrik ik van zoveel verhalen, daar waar ik bang voor was dat ze er zouden staan. Geprobeerd het account aan te maken niet wetende of ook zij er bij staat. Dat zij het kan lezen en zo weer de boel kan verdraaien, de schuld bij mij neer te leggen en onder toeziend oog van een rechter te vertellen dat ze nog van mij houdt. Als ze hier is weet ze precies wie ik nu ben, de isolatie zorgt er ook voor de ik gewoon niet weet met wie ik wel of niet kan praten. Zo verdomd moeilijk om als man geloofd te worden daarom kon ik niet weg met mijn kinderen. Ja, ze zijn bij mij maar beschadigd en dan hoorde ik vorvorige week van de rechter dat ik te beschermend ben van een rechter. Na 10 jaar proberen om een zwaar narcistische vrouw hulp te laten zoeken na alle ruzies met de kinderen vooral met de jongste wat wat rond zijn 4e jjaar begon, het gegooi met spullen, het keer op keer opnieuw beginnen over hetzelfde om weer ruzie te maken en haar gelijk te krijgen, slaan met deuren, wakker maken in de nacht om haar problemen keer op keer te bespreken. En maar beloven hulp te zoeken en als we dachten, wanwant de kinderen vroegen het ook, dat we een stap dichterbij rustigere tijden zouden komen of een oplossing hoopte te vinden zei ze dat het gewoon weer goed ging en dat ze niet meed boos zou worden.

Mijn kinderen krijgen hulp, hoewel een van de twee door haahaar moeder een stoornis heeft ontwikkeld wat de dodelijkste is onder de soort en daarna kan er pas begonnen worden aan haar andere mentale deel. Eerst het lichaam veilig. Het was vreselijk te horen waarom ze het had. Een behandelaar zei dat mijn kind een grote boom had gecreëerd waar ze achter kon schuilen of die ze kon vastvastpakken. Het doet nog steeds zeer dat ze aan mij niet voldoende boom had, we spraken zo vaak maar ik begrijp heel goed dat je van allebei je ouders erkening wil. De rechter had haar lang geleden gewaarschuwd op te passsn want de jongste was ze al kwijt en ze is de oudstoudste nu ook kwijt. De kinderen maar echt alle kinderen zijn zo belangrijk, het waarom mensen zoiets kunnen doen valt niet te begrijpen omdat js zo niet bent maar de frustratie vreet zo enorm en dan krijg je td horen dat het in het belang vood de kinderen is dat ik met hun moeder in gesprek moet gaan. Zij die mishandeld, manipuleert, liegt, zwart maakt,zichzelf als slachtoffer gedraagd. Niet de luistert naar haar kinderen, verhalen schrijft aan haar kinderen die niet kloppen en de kinderen die dat zelf erkennen. Ik kan hun moeder niet helpen en heb dat 12 jaar geprobeerd. Daardoor ben ik ongeneeslijk ziek gewordegeworden. Een ziekte waarvoowaarvoor ik elke dag medicatie in moet nemen anderanders ligt er een coma of de dood op de loer. Een ziekte waar stress de triggsr vormt en ik hoef geen enkel slachtoffer hier te overtuigen dat een persoon die niet wenst ts veranderen, weer controle terterug wil, niets met een zieke te maken wil hebben behalve als hij een goede dag heeft. Hoe doe ik dat? Hoe kan het zijn dat mijn contact met haar beter is voor de kinderen? Een kind van 12 dat het huis is ontvlucht nadat moeder hem net niet met een hard voorwerp zijn hoofd heeft ingeslagen maar wel een jaar lang na zijn vertrek heeft gestalkt en dat nu doet bij het andere kind van 16.

De kinderen zijn aan mij toegewezen Godzijdank en dat lijkt zo te blijven maar je weet het niet. De politie gaf aan dat ik, terwijl ik in scheiding ben, om alle manieren van contacf ts veranderen, blokkeren, noem maar op. Maar dan ontzeg ik ieder contact met moeder en dat mag jn dit land niet. De wet voor vaders zit deze vader in de wweg om mijn kinderen te beschermen en dan moet ik ook nog in contact met alle lichamelijke gevolgen van dien.

Ik heb ook iets anders en ik hoop zo dat iemand het hetkent want ik word er letterlijk doodmoe van. MijMijn ziekte is jaren lang onderzocht en ik werd met de tijd slechter en slechter. Ik belandde dan ook steeds meer in bed en op het laatst greep ik alle energie bijeen om met mijn kinderen naar belangrijke afspraken te gaan zoals dokterdokters afspraken, tandarts ortho, noem maar op. De reden was dat moeder 2 jaar lang een  advies niet heeft opgevolgd wat bij de jongste voor een zware ingreep zorgt over twee jaar. Nadat ik met ze weg ben geweest stortte ik weer in maar was altijd beschikbaar vood de kinderen. Was er ruzie binnen dan sprong ik op en de-escaleerde de ruzies, vroeg om te stoppen, te dehken aan de kinderen die sliepen, noem maar op. MijMijn hartslag in mijn keel want was het gebeurd en weer rustig dan lag ik weer en hoorde dat mijn nekslagader op mijn kussen s.sloeg, kraakkraak, kraakkraak. 180+ slagen gemeten. Daar waar mijn ziekte mij een bloeddruk van 57/48 kan geven zonder medicatie wwat nu dus behandeld wordt, Lig of sta ik nu nog steeds bij het horen van schreeuwen buiten, binnen als ze lol hebben of naar elkaar iets hard roepen op of naast mijn bed. Het is alsof ik nog steeds aan sta. Dat ik nog steeds moet helpen, moet de-escaleren, naar beneden moeten rennen. Tuurlijk besef ik mij later dat ze er niet is, dat het geen ruzie is maar het sloopt mij echt nog steeds. Wat is dit? Kent iemand dit en hoe kom ik er vanaf want ik ga ook echt in mijn hoofd terug nnaar bepaalde momenten zzelfs 5 jaar terug. 

Een van de kinderen wordt angstig als er geschreeuwd wordt of als de nek en polsen beet gepakt wordt ook al is het op een speelse manier. De hulpberleners didie er waren hadden geen oog vood geweld want ze behoorden niet tot de 1% die ernstig mishandeld werden, moeder ging voor met contact en nu begreep ik van de raad vd kinderkinderbescherming dat zze de organisati  niet kennen, niet bij hun in een lijst staan van toe ts wijzen hulpverleners. Hetkent een van jullie dit en kan ik concluderen dat er "cowboy"hulpverleners bestaan die zomaar mogen beginnen en waar er geen stempel nodig is van een Kinderbescherming oid.? Dat deze hulpverleners letteflijk in staat gesteld worden om kinderen nog erger te beschadigen door ze te forceren enzo? Heeft iemiemand iets dergelijks zelf meegemaakt want wat mijmijn kinderen is overkomen mag geen enkel ander kind overkomen en daar ga ik voor deze organisatie in ieder geval mee aan de slag.

Ik wil echt iedereen zo enorm veel krkracht toewensen in ieders persoonlijke strijd. Ik ben nog niet klaar om te helpen hier. Ik moet duideljk eerst onderzoeken waar en hoe mijn beschadigde kinderen hulp moeten krijgen,  daarna ben ik aan de beurt. Ik hoop van mensen die verder zijn een route te kunnen zien en te begrijpen waar ik heen zal moeten. Praten zal vast een begin zijn, starten is moeilijk. De tegenstrijdige adviezen of harde aanbevelingen van rechters, organisaties, etc die niet snappen hoe mijn ziekte in elkaar zit is net zo frustrerend als het onbegrip daf op alle vlakken ligt als er geweld gepleegd wordt op manieren die soms niet te begrijpen zijn. Het is te complex. Geef niet op, het leven is zwaar, soms te zwaar. Toch zijn er manieren om je beetje bij beetje op te laden, al is het niet veel. Ik gebruik een digitaal fotolijdtje en zie mensen, familieleden die er nog zijn, overleden zijn en joe vreemd het ook klinkt, in 99 van de 100 gevallen toont bij mij het lijstje de persoopersoon die ik nodig heb of die mij een verhaal zou vertellen wat mij sterker maakt.

Dank alvast