Samen door het donker naar het licht
Dag lieve leden,
Er zijn momenten in het leven waarop alles zwaar voelt. Verdriet, boosheid, wanhoop… gevoelens die na misbruik of tegenslagen diep kunnen snijden. Voor mij is dat geen theorie, maar werkelijkheid. Door mijn PTSS staat mijn zenuwstelsel vaak op scherp. Als er gevaar dreigt – of zelfs wanneer mijn hoofd denkt dat er gevaar is – reageert mijn hele lichaam. Stress. Tranen. Woede.
Er waren tijden dat ik dacht: Het leven is alleen maar vreselijk. Alsof de pijn nooit plaats zou maken voor iets anders. Maar stap voor stap, soms bijna onmerkbaar, ontdekte ik dat het leven ook mooie momenten kent. Dat het licht soms toch door de kieren valt, zelfs na de donkerste nacht.
Een traumatische ervaring kan je blik op de wereld veranderen. Het kan je laten wankelen. Maar het kan ook, langzaam, ruimte maken voor groei, voor kleine glimlachen, voor mensen die je wél begrijpen.
En jij die dit leest: je bent niet alleen. We dragen misschien verschillende verhalen, maar we lopen allemaal samen. Door de pijn. Door het donker. Richting het licht.
2 Reacties
Ik had min of meer het idee dat met hulp ik van alles af moest komen, alles moest overwinnen, ik wilde vooral dat het over was, voorgoed voorbij.
Ooit las ik een boek van Hannah Green; Ik heb je nooit een Rozentuin beloofd en samen met de hulpverleenster, ik noem haar liever begeleidster, die ik na jaren vond, na tobben met allerlei hulpverlening, leerde ik leven met de pijn, verdriet, gemis, alle gevoelens maar kwam er ook ruimte voor verwondering, bewondering, genieten, tevredenheid.
Ik wist dit is wat ik wil voelen, ook al betekent het ook al het andere voelen.
Hierdoor weet ik ook dat ik mijn hart open kan houden, de stap naar mensen altijd weer zal doen, maar ook mijn eigen stappen kan maken.
Een proces wat nooit stopt.
Waar ik weet dat het niet voelen of onderdrukken van gevoelens, overleven dus, leidt tot zoveel. Ook bitterheid, boosheid, haatgevoelens, wrok die niet doorvoelt worden, uiteindelijk ook weer gevolgen voor anderen kunnen hebben.
Dat is vooral wat gespeeld heeft bij mijn ouders en leidde tot grensoverschrijdend gedrag, al is dit wel heel netjes uitgedrukt. Wat ook steeds ergere vormen aannam. Ook in die tijd er helemaal geen ruimte was voor gevoelens, laat staan spreken erover en/of (oorlogs)trauma's.
Het is geen excuus, wel een verklaring voor het waarom.
Waar ook de erkenning op zijn plaats is, tenzij van een volkomen andere orde, meer subtiel, dit ook bij mij speelde.
Het zelf erkennen heeft me veel gebracht.
Jouw manier van verwoorden vind ik mooi en je spreekt vanuit je hart, dat maakt dat je ook in staat bent steeds door die fases heen te komen.
Bedankt voor je het delen van je gevoelens