Het eerste rondje zonder jou
Vandaag fiets ik voor het eerst sinds mijn vriendin haar overlijden het rondje wat we altijd samen reden, maar dan op skeelers. Lang kon ik het niet maar nu fietste ik er zomaar naartoe. Het is alsof ze overal aanwezig is tijdens het ritje. In de warmte van zon, tussen de bomen door. En in de vogels, hazen en koeien die langskomen. Ze voelt dichtbij. Ergens overvalt het verdriet me en aan de andere kant voelt het ontzettend fijn en weer zo dichtbij.
Ik ben benieuwd of meer mensen dat gevoel herkennen. Alsof iemand toch dichtbij is. En dat dat verdrietig is, maar ook fijn.
Bezig met laden...
3 Reacties
Ik herken wel dat ik eerst de plekken probeerde te mijden waar ik met mijn gezin was geweest. Ik wilde niet meer terug naar plekken waar mooie herinneringen lagen. Ik kan het gelukkig na bijna 5 jaar steeds beter, maar heb niet het gevoel dan mijn kind daar is, ook al praat ik wel eens tegen hem in de lucht.
Het lijkt echter soms dat mijn omgeving niet meer de verhalen van mij wil aanhoren, die ook met mooie herinneringen zijn gevuld. Ik blijf het leven "zonder" toch wel erg zwaar vinden.
Ik herken heel goed het dubbele gevoel van een groot gemis en verdriet, maar ook ergens de warmte voelen en het gevoel hebben dat ze dichtbij is. Het is mooi dat daar allebei ruimte voor is.