Wat speelt het meeste bij jou?
Lieve allemaal,
Ik ben benieuwd naar wat er bij jullie het meeste speelt in het dagelijks leven als het gaat om de gevolgen van wat je hebt meegemaakt.
Veel mensen die ik spreek, hebben te maken met gevoelens van schaamte, verdriet, boosheid, angst of depressieve klachten.
Herken jij je hierin?Welke gevoelens komen bij jou het vaakst naar boven?
En hoe merk je dat — bijvoorbeeld in je gedrag, in je lijf of in contact met anderen?
Ik wil graag een beeld vormen van wat er leeft in onze community.
Niet om te vergelijken, maar juist om erkenning te geven aan elkaar. Zodat we weten: ik ben niet de enige — en we er voor elkaar kunnen zijn.
Je hoeft natuurlijk niets te delen wat je niet wilt, maar voel je vrij om te reageren, ook al is het maar één woord.
Samen staan we sterker.
6 Reacties
onzekerheid
niet in mijn eentje ergens durven lopen op stille plekken
bovenmatige bezorgdheid om mijn naasten, als ze ergens alleen heen gaan bijv.
Eenzaamheid
Schaamte
Onmacht
Boosheid
Angst voor mannen
Niet meer kunnen deelnemen aan sociale activiteiten
Vriendschappen verliezen
Stilte van anderen........
Je niet begrepen voelen
Mijn baan verloren, omdat het op mijn werk is gebeurd en daardoor ook niet meer in de zorg durft te werken
Ik ben er even heel sporadisch geweest.
Natuurlijk is het van mij al 'lang' geleden.
De schaamte, het schuldgevoel dat is er niet meer.
Mijn zelfvertrouwen is toegenomen in de loop der jaren.
Ik heb terugkerende depressies gehad, maar dat had ook met mijn auto-immuunziekte te maken die mijn schildklier wegvrat. s
De schildklier regelt alle hormoonsystemen in je lijf, het is een soort van accu zeg maar.
Dat heeft veel klachten gegeven die pas laat gediagnosticeerd werden.
Dat is wat ik nog wel steeds tegenkom, hoe om te gaan met hulp/zorgverleners.
Eigenlijk kan ik niet op hen varen, maar moet ik zelf helder genoeg zijn om aan te geven hoe ik een en ander WIL. Ook met onderzoeken.
Een tijd lang was ik daar sterk in, maar als zich weer ingrijpende gebeurtenissen voordoen, of zorgverleners reageren niet goed, dan val ik in een soort van automatisme terug in overlevingsmechanismen, waarin ik me vooral terugtrek en zorg ga mijden.
Echter ik weet door mijn proces dat als ik wil voelen, ik bij mijn kern kom, daar weer uit kan komen en vandaaruit kan handelen, zelf de regie weer nemen.
Zo kampte ik al sinds kind zijn met een vorm van incontinentie, met bekkenproblemen, enorme spanningen in mijn onderlichaam.
Na 2 slechte ervaringen, en weer 6 jaar verder heb ik nu de stap weer genomen, ook omdat ik een andere huisarts kreeg.
De vorige was te paniekerig omdat ik ook een hoge pijngrens heb en er ontstond een behoorlijke communicatiestoornis, waarbij zij vooral wilde doorpakken, maar niet in de gaten had, wat dit met me deed en me onvoldoende in betrok.
Dus heb ik bij mijn nieuwe huisarts geëist dat ik eerst mijn verhaal mocht doen.
Samen met haar zijn we toen op zoek gegaan na een goede bekkenbodemtherapeute en.........dat is gelukt!
Ik zal meer tijd als gemiddeld nodig hebben.
Ze is duidelijk, vraagt veel tussendoor of ik het wel aankan en respecteert mijn grenzen. Ik hoef(de) me ook niet uit te kleden, ze behandelt gewoon op mijn kleren en natuurlijk krijg ik oefeningen mee.
Dat gaat op en af natuurlijk. Het 'moeten' bewegen roept na al die jaren nog steeds niet altijd beelden, maar vooral veel gevoelens, emoties op.
Dat is waar ik dus na al die jaren nog steeds tegenaan loop en niet alleen iets is omdat ik incest, seksueel misbruik, mishandeling heb meegemaakt, ook omdat zorgverleners vaak geen idee hebben hoe ermee om te gaan.
Dat blijven dus vaak drempels.
Ik noem het restverschijnselen.
Wat me ook opvalt is dat zorg/hulpverleners gezien mijn verleden het woord seksualiteit mijden, mij er ook niet om vragen.
Buiten of ik dat zou kunnen/willen delen.
Bij het verslag van de jaarlijkse check-up stond zelfs bij seksualiteit: n.v.t.
Dat wil ik nog steeds laten weghalen, maar alles op zijn tijd.
Alle reden dus om zelf alert te blijven, waar diezelfde alertheid zich ook tegen me kan gaan werken.
Nou ja lang verhaal, maar misschien dat anderen zich hier ook in herkennen?
Ik ontwikkelde steeds meer stress en angsten, faalangst, angst voor bepaalde insecten, angst om te voelen, angst om ziek te worden of dood te gaan.
Ik ging situaties vermijden, gevoelens vermijden, wilde niet zwak zijn en wilde de controle niet verliezen.
Ik heb last van schuldgevoelens, dat ik niet gehandeld heb naar mijn grenzen, hoewel ik ze soms wel heb geuit. Schuldig voelen over wat ik heb laten gebeuren en het niet heb laten stoppen, juist dingen heb gedaan (meewerken) om er zo snel mogelijk vanaf zou zijn.
Ik schaam me voor wat er gebeurd is en kan bepaalde woorden en handelingen niet tot nauwelijks verdragen; horen of zelf uitspreken. Ik vind het vulgair en voel me vies.
Ik ben het vertrouwen in mannen kwijt wanneer het gaat om intimiteit en sensualiteit. Niet bij familie, vrienden etc.
Het vertrouwen in anderen is sowieso gedaald.
En ben het vertrouwen in mezelf ook verloren.
Ik heb hier hulp bij gezocht en langzaamaan is me duidelijk geworden welke klachten mijn lichamelijke klachten veroorzaakten.
Het lijkt veel en dat is het misschien ook, maar ik begrijp steeds beter wat er aan de hand is en waardoor het is gekomen. Dat ik nu klachten heb door toen. Ik wéét nu dat deze gedachten en gevoelens er mogen zijn en dat ze niet terecht zijn. Ik hoef me niet te schamen of schuldig te voelen. Voor mij voelt dat alleen nog niet zo.
Lees net je bericht, ben net lid geworden.
Ik ben slachtoffer van incest door een stiefvader en een moeder die het oogluikend toestond. Dit speelde tussen mijn 9de en 16de jaar. Ik ben nu 53. Tot voor kort schaamde ik mijn zeker voor wat mijn is overkomen, had ik het kunnen voorkomen. Had ik niet zo nieuwsgierig moeten zijn? Ik heb jaren een masker op gehad, grenzen vervaagden. Tot ik ging trouwen.
Wat op dit moment erg speelt is dat ik geen gemeenschap wil met mijn man met wie ik al 25 jaar samen ben. Ik merk dat ik verstijf. Ik weet niet hoe ik hier mee om wil gaan. Er speelt ook mee dat ik een auto immuunziekte heb.