Heb je even?
Afgelopen jaar ben ik lid geworden van het gilde van de lotgenotenbegeleiders bij Slachtofferhulp Nederland. In de 5 jaar daarvoor, als ambassadeur voor de online community, heb ik ervaren hoe zinvol het is in een online community lotgenoten te treffen. Het van je afschrijven, er woorden aangeven, tips en steun krijgen, dat zijn goudklompjes. Vaak, meestal eigenlijk, krijg je dezelfde dag al een reactie op wat je post.
Zoals je weet kent Slachtofferhulp naast de online community ook onlinebijeenkomsten en de live-groepen voor lotgenoten. Ik ervaar, naast dat ze op zichzelf waardevolle initiatieven zijn, dat ze ook aanvullend op elkaar zijn. In de onlinebijeenkomst ervaren en voelen lotgenoten de herkenning van wat hen is overkomen. Een laagdrempelige vorm die al erkenning geeft voor jouw gevoel. Voor de onlinebijeenkomsten maakt het niet uit waar je in Nederland woont. Zelfs vanuit het buitenland sluiten lotgenoten aan.
Jaren geleden heb ik deelgenomen aan een life groep van Slachtofferhulp. Dat heeft mij opgeleverd dat ik onderkende slachtoffer te zijn en heeft mij op het spoor gezet professionele hulp te vinden. Hier wil ik dan ook een pleidooi houden voor de life-groepen. Het kost je tijd die je terugverdiend. Het is hard werken, met steun van lotgenoten, wat je veel oplevert. Je maakt stappen om de regie over je leven te herpakken en te versterken.
Voor de live-groep moet je de deur uit. Uit ervaring weet ik dat lotgenoten bereid zijn grote afstanden te overbruggen. Maar ook weet ik dat het voor een aantal afstand een belemmering is. Als een live-groep iets voor je kan zijn, meld je; Contact met lotgenoten - Slachtofferhulp Nederland. Wellicht dat dichterbij een lotgenotengroep gevormd kan worden.
Succes,
Anton
6 Reacties
Laat ik het maar eerlijk zeggen, ik leef en functioneer prima en heb een groep niet nodig (voor zover ik dat kan inschatten) en mede hierom is het best een investering in vrije tijd zonder dat ik weet of ik hier wat uit kan halen.
Het zijn toch zes sessies waar men commitment voor verwacht - en terecht de toegevoegde waarde valt en staat met je eigen inzet én met die van anderen. Nu woon ik niet in de randstad dus naar één van de groepen komen is echt funest als ik ook nog werkweken maak van vijf werkdagen. Met zelfs maar een uur reistijd (voor het idee) zit je voor de huidige groepen in Zwolle of Eindhoven al op resp. 13.00 of 12.30 als we daar een gezonde buffer van 30 minuten in meenemen wordt het al 12.30 of 12.00. Als men al gedurende elf weken zes werkdagen gedeeltelijk vrij kan nemen doordeweeks zit je ook nog eens met het passend kunnen maken. Met de huidige beschikbare groepen zit je dagen te plannen over meer dan zes maanden.
Nu woon ik dus buiten de randstad, maar als ik naar de dichtstbijzijnde plaats wil rijden (want met OV deur tot deur is al helemaal dramatisch) kan ik nog wel wat tijd bij die bovenstaande voorbeelden optellen - en ik woon nog niet eens echt op het platteland - concreet komt dat neer op het opnemen van zes werkdagen verlof wat met gemiddeld 27,5 verlofdagen per jaar meer dan 1/5e van al het beschikbare verlof is.
En dat alles zodat ik hopelijk mensen tref met wie ik mijn gevoel kan delen en wiens gevoel ik begrijp. Ik heb wel degelijk behoefte om mensen te treffen die enigszins een vergelijkbare behoefte hebben aan lotgenotencontact op een niveau dat mij aanspreekt, maar ik vind de facilitering op dit moment voor mij (nog) niet voldoende om die sprong in het diepe te maken en te hopen op prettig contact.
Resumé het is een opeenstapeling die mij belemmerd: commitment voor zes dagen, het betreft werkdagen, de tijdstippen zijn zo gepland dat het ook een hele dag kost en onzekerheid in de juiste aanspraak.
Wat mij zou aanspreken is: specifieke groepen (dat zijn ze al), centraal in Nederland (Utrecht-Amersfoort), goed bereisbaar (auto/OV) en in het weekend.
PS Online specifieke terugkerende groepen kan ik zeer zeker wel aanraden, de drempel is beduidend minder hoog (en dat is overigens ook helaas direct merkbaar).
Op de eerste plaats dank voor je uitgebreide en heldere reactie op mijn stuk "Heb je even".
Op de volgende punten wil ik ingaan op je feedback:
* de meerwaarde van het deelnemen aan een live-groep.
* de tijdsinvestering, de afstand, reistijd
* het verlof op nemen
* in het weekend plannen en bij voorkeur centraal in Nederland,
De meerwaarde van de live-groep. Ik deel je mening dat ook de online-bijeenkomsten waardevol en steunend zijn. In de andere reacties op mijn stukje lees je hoe positief anderen de live-groep ervaren. Het is vooral het fysiek elkaar ontmoeten, meer intens ervaringen delen zonder geconcentreerd aan het medium gekluisterd te zijn.
De tijdsinvestering voor de live-groep is naast de zes bijeenkomsten ook het reizen naar de bijeenkomsten groter. Dat is een feit dat de deelname aan de online-bijeenkomsten minder tijd vergen.
Het verlof opnemen, zeker als de bijeenkomst overdag zijn, is een punt van overwegen. Je bent snel aan een halve dag. Als dat van je vakantiedagen afgesnoept wordt, speelt dat mee in je overwegingen. Naar ik heb vernomen zijn werkgevers bereid om in tijd te compenseren. Bijvoorbeeld helft eigen tijd.
Een gesprek met de bedrijfsarts /arboarts en je leidinggevende is dan de moeite waard.
Je suggestie om live-groepen in het weekend in centraal Nederland te organiseren, wil ik voorleggen aan de coördinatoren van de lotgenotencontacten. Dat geldt ook voor bijeenkomsten in de avonduren.
Ter harte neem ik je wens om de groepen zo specifiek mogelijk samen te stellen. Dit wordt wel bepaald door het aantal lotgenoten dat zich meldt.
Met betrekking tot verlof, werkgever, bedrijfsarts e.d. is dit wel een punt waar wellicht nog wat nuance in aangebracht kan worden. Ik weet dat ik bij een vorige werkgever alle tijd van de wereld zou krijgen als ik dat zou vragen. Bij mijn huidige werkgever is dit een heel stuk lastiger. Het gesprek aangaan als dit wordt afgekapt, is gewoon vervelend tot onmogelijk – in mijn situatie, waarin ik van mening ben dat ik uiterst goed functioneer en ik in mijn leven geen ‘last’ ervaar van het feit dat ik nabestaande ben na zelfdoding snap ik zelfs dat een werkgever zegt: "neem hier maar verlof van jezelf voor op".
Als het iemand betreft die een stuk minder mondig is, moet je maar net een werkgever en leidinggevende treffen die begrip heeft voor de situatie en snapt dat de wens om deel te nemen aan een bijeenkomst nuttig kan zijn voor de verwerking. Dit is wellicht duidelijker in het geval van een situatie waarin de werknemer verminderd inzetbaar is of duidelijk dagelijks nog beziggehouden wordt door het feit dat hij of zij nabestaande is.
Ik ben zelf ook leidinggevende, en dit alles doormaken maakt mij een stuk menselijker. Ik begrijp de dilemma’s van rouw en verdriet beter als ervaringsdeskundige. Maar we weten allemaal dat helaas niet elke leidinggevende door het vuur zal gaan voor zijn of haar werknemers. En hier doorheen prikken en assertief genoeg zijn – met het risico op een arbeidsconflict terwijl je zelf wellicht op dat moment allesbehalve goed in je vel zit – is in de praktijk meestal lastiger dan in theorie.
Liefs, Ina