Een jaar later....

Op 21 april was het precies een jaar geleden dat ik in de loop van de zondagmiddag, toen ik naar mijn moeder geweest was die 100 jaar was geworden, thuiskwam en mijn man levenloos vond. Ik voel nog dat ongeloof, die wanhoop, die enorme shock..... hoe kon dit gebeuren? De daarop volgende uren staan me nog helder voor de geest: de reanimatie, waarvan ik wist dat die niet zou baten. Ik had hem in mijn armen gehouden nadat ik zijn spanband had losgeknipt... ik wist dat hij er niet meer was. Heb toen wel gebeden dat hij niet als een kasplantje uit die reanimatie zou komen want dat had hij nooit gewild. Daarna... het onderzoek door de forensische dienst..."het spijt me mevrouw, zei de agent, maar we beschouwen dit als een plaats delict" . We werden door onze buurtjes liefdevol opgevangen en mochten in hun huis terwijl de mannen in witte pakken hun werk deden. De tranen van mijn dochters, de wanhoop van mijn man's ouders, broers en zussen... ik heb ze, ondanks dat ik compleet in shock was, allemaal gezien en gevoeld. Daarna de terugkeer naar ons huis, waar zijn lichaam boven lag en ik hem samen met mijn schoonmoeder heb aangekleed, De begrafenisonderneemster, die zo ontzettend lief en betrokken was... het moment dat mijn man naar beneden gebracht werd en in de gereed staande kist werd gelegd.. ik zie het nog zo voor me. De dagen dat mijn lief opgebaard was in ons huis en de voorbereidingen voor het condoleren en de begrafenis waarin ik zoveel hulp heb gehad van mijn en mijn man's lieve familie: ik zal het nooit vergeten en ben hun oneindig dankbaar. En nu is het een jaar later en ik heb best wel wat stappen voorwaarts gemaakt. Maar ohh... wat kan het gemis en het verdriet me soms weer als een mokerhamer raken. De pijn vanbinnen is gewoon niet te beschrijven. Zal het ooit nog overgaan of minder worden?