Ziek persoon
Waar houd je aan vast als er niks meer is om op te bouwen, want ze is er niet meer. Waar haal je zelf de moed en hoop vandaan om zelf wel door te gaan en te kiezen voor het leven?
Je krijgt de raarste opmerkingen. Je moet er maar oké mee zijn, je wist toch dat ze het zwaar had, en de ergste het is maar een fase. Nee dit is geen fase ! Deze persoon is voor altijd weg en ik heb voor altijd verdriet.
Vind het ook enorm moeilijk te accepteren dat er geen “oplossing” is voor mensen die hieraan lijden. Geen hulp, geen hulpverlener, geen medicatie, niks bokst genoeg op tegen de zwaarte.
Als je heimwee kan hebben naar een persoon dan heb ik dat naar haar.
Veel word ook neergelegd bij maar deze persoon was ziek, deze persoon was chronisch suïcidaal, deze persoon dit, deze persoon dat, maar dat is toch niet eerlijk? De context is veel breder. De omgeving speelt net zo goed een rol en heeft net zo goed steken laten vallen. Het is niet eerlijk om alles bij die persoon neer te leggen. Hoe zien jullie dat?
2 Reacties
na de zelfdoding van onze zoon in aug 2024, zegt iedereen tegen mij, hij heeft dit zelf gewild. Maar mij blijft een handgeschreven tekst uit zijn agenda op mijn netvlies staan:"Ik hoef niet perse dood maar ik kan zo niet leven". Hij wilde dit niet. Waarom zegt iedereen dat?
De vader van mijn overleden zoon gebruikt "hij had bepaalde karaktereigenschappen", omdat hij dan alles bij mijn zoon neer kan leggen. En ik vind dat niet eerlijk. Wij hebben namelijk ook een aandeel eraan, omdat wij bepaalde opmerkingen verkeerd hebben geinterpreteerd.
Het is niet alleen dat de ouders en geliefden, vrienden zouden moeten rouwen, maar de hele gemeenschap moet bedroefd zijn dat er mensen zijn die het leven niet meer aan kunnen. Want we hebben dat met elkaar zo gemaakt. En we kijken te weinig naar elkaar om. Als iemand het zwaar heeft, vindt de maatschappij dat lastig. De media geeft ons ook het gevoel dat we alleen maar zouden moeten genieten en dat er nooit iets zwaars op je pad kan komen.
We moeten als maatschappij veel meer over verdriet kunnen praten.
En inderdaad ik heb ook zo'n heimwee naar mijn zoon. Hij kon zich zo goed inleven. Stuurde me een briefje om me succes te wensen, maakte koffie met een hartje erop, was tegen iedereen vriendelijk en kon zijn kennis op een heel bescheiden manier overbrengen op anderen.
En nu? er wordt 4,5 jaar later niet meer over hem gesproken, behalve door mij.
En adviezen dat ik lichtpuntjes moet zien in mijn andere kind, zijn niet helpend. Natuurlijk houd ik ook zielsveel van hem, maar ik mis de andere intens. Elke minuut, en ook ik weet, dat zal nooit overgaan.