Andere lading rondom zelfdoding
25 maart is er mij het ergst denkbare overkomen. Mijn partner is overleden d.m.v. zelfdoding. 27 jaar is ze maar mogen worden. Aan de hand van een schoen en een gevonden ID kaart heb ik haar moeten identificeren. 26 jaar ben ik zelf. Dan kom je in de molen van het regelen. De bag was al geseald, ze was niet meer toonbaar en heb van een gesloten kist afscheid moeten nemen. Tussen het regelen door spelen alle vragen door je hoofd.
Heb ik het wel goed gedaan? Had ik niet meer kunnen doen? Waarom won de zwaarte als ze ook fijne momenten kende en kon voelen? Schoten we dan met zijn allen zo te kort? Had ik echt niets anders kunnen doen? Waardoor werd ze allemaal overspoeld? Etc.
De eindeloze onmacht die zal blijven. Net zoals de levenslange pijn. Ik heb levenslang.
Merk dat het missen veel complexer is dan gedacht en omdat het gaat om zelfdoding hangt er voor mijn gevoel zo’n andere lading om heen bij andere mensen. Bijna iedereen kiest om het er maar niet over te hebben over of ze willen er niks van weten.
Wat helpt jullie in het rouwen? Merk aan mijzelf dat ik aan niks anders kan denken en ik alleen nog maar met het gemis bezig ben.
5 Reacties
Het is moeilijk moeilijk. Hier zijn ook geen woorden voor van troost. Tenminste bij mij kwam het niet door. Heel begrijpelijk allemaal. In deze moeilijke periode zijn er misschien kleine dingen die kunnen helpen tips. Zoek een goede therapeut hier kom je niet alleen door heen. Praat met lotgenoten. Ik heb hulp gehad van iemand van slachtofferhulp die bij mij thuis kwam praten. Als dat ook iets is voor jouw, informeer ze hebben mensen in dienst die gespecialiseerd zijn in zelfdoding. Het rouwproces. Nog een laatste tip ik heb boeken gelezen over zelfdoding. tip Verder na zelfdoding van Lore Vonck en Daisy Buttiens.
En verder wees lief en zorg goed voor jezelf. Ik ben nu een jaar en vijf maanden verder en af en toe zie ik het zonnetje weer een beetje schijnen. Hopelijk heb je wat aan mijn antwoordt. Ik gun het je zo omdat ik met je mee leef. Heel veel sterkte, Lieve groet Johanna
Wat fijn dat je reageert !
Ik heb gelukkig goede hulp van mijn psychiater, therapeuten en idd slachtofferhulp.
Ben ook erg van het boeken lezen dus deze tip is fijn. Het verliezen van een persoon is al moeilijk en op zo’n manier hartverscheurend. Bedroefd en bedomd kom ik de dagen door. Maar bij alles wat ik doe voel en weet ik ze is er niet meer bij. Dat maakt alles enorm waardeloos.
Jouw verhaal is voor mij zó herkenbaar. Mijn zoon heeft 1,5 jaar geleden ook voor zelfdoding gekozen. Hij was 30 jaar. Ik mocht hem ook niet meer zien. Misschien nog een arm, maar dat kon toen ook niet meer omdat hij al was ingeseald. Dat vond ik zó erg! Had zo graag nog even iets van mijn zoon aangeraakt. Ik vond het ook moeilijk toen ze de gesloten kist kwamen brengen... ligt hij er wel in? Ik heb toen ook gevraagd of hij wel netjes in de kist lag. Het was en is nog steeds zó onwerkelijk. Ik weet dat hij er niet meer is, maar toch....
In een roes ga je ales regelen en op de vele vragen krijg je nooit meer antwoord. Waarom heeft hij niks gezegd.... had ik maar dit.... had ik niet beter dat....
Je omgeving... ja. Zelfdoding is voor veel mensen moeilijker om iets tegen je te zeggen. Er zijn mensen waar je je verhaal aan kwijt kunt en nog ooit iets zeggen of vragen. Maar er zijn ook veel mensen die nooit meer iets er over zeggen. Zeker na 1,5 jaar is het voor iedereen weer gewoon, terwijl het voor ons nooit meer 'gewoon' zal zijn.
Het gemis wordt alleen maar erger. Ik voel me er vaak alleen in staan. Mensen die zoiets niet hebben meegemaakt kunnen ook nooit invoelen hoe het voelt. Dat kon ik eerst ook niet.
Mijn zoon is 12 november 2023 overleden. Er kwamen condoleance kaarten binnen en zo'n 3 weken later vielen de kerst-en nieuwjaarskaarten in de bus. Op sommige kaarten alleen maar erop geschreven ' Fijne dagen en de beste wensen voor het nieuwe jaar'.
Hoe kunnen mensen zoiets doen? Ik heb toen zo gehuild en de kaarten verscheurd. Toen heb ik ook beslist dat ik nooit meer kerstkaarten verstuur. Heeft geen enkele waarde als men niks anders weet te zeggen.
Hulp;
Ik heb van mijn zoon een klein fotoboekje gemaakt voor ons en de andere kinderen. Soms ging dat even goed, dan moest ik weer flink huilen. Men moet door de pijn heen.
Ik heb verschillende boekjes besteld en ben me er meer in gaan verdiepen of er na de dood nog iets is. Wij hebben al zoveel tekens mogen ontvangen, waarvan ik denk dat dat écht van mijn zoon komt.
Al vrij snel ben ik naar een goede medium geweest, wat ook héél bijzonder was.
Verder heb ik met iemand veel gewandeld, hulp gezocht dmv gesprekken, NEI-behandelingen en naar een warmwaterdag (rebirthing) gegaan.
Vooral het schuldgevoel is zó zwaar. Eerst moet men dat een beetje kunnen loslaten voordat men verder kan met het rouwproces.
Nu heb ik bijeenkomsten met lotgenoten via Slachtofferhulp.
Het leven gaat met pieken en dalen. Op sommige dagen gaat het best goed, maar soms overvalt mij plotseling een gevoel van diepe pijn en verdriet en moet ik weer zo huilen.
Het geeft mij (soms) kracht om te hopen dat hij nu gelukkiger is, maar ik mis hem vreselijk! Dit zal levenslang zijn!
Het leven zal nooit meer een 10 zijn, maar we moeten proberen ervoor te zorgen dat het ook geen 2 wordt.
Heel veel sterkte en kracht gewenst!
Wat fijn dat je reageert !
Het gemis word alleen maar erger en dat je je er alleen in voelt snap ik enorm. Iedereen leeft zijn leven, maar voor jouw staat die nog steeds half stil.
Wat een mooi idee om een fotoboek te maken. Ik denk dat ik dat idee van jou overneem.