Mijn verkrachting wegstoppen
Hoi, ik ben inmiddel een volwassen vrouw van 45 jaar en ik ben als 17 jarige op vakantie verkracht. Ik twijfel nog steeds of ik het zo mag noemen maar ik denk dat ik het moet erkennen voor mezelf.
Op vakantie in Spanje had ik een vakantievriendje en het was erg leuk. Op de laatste avond lagen we gezellig op het strand te zoenen en vervolgens voelde ik vingers bij me naar binnengaan en ik vond het goed want ik dacht dat het mn vakantievriendje was. Op eens merkte ik dat hij het niet kon zijn want we hadden elkaars handen vast. Toen ik achterom keek zat er een vent op zijn knieën achter mij en hij was degene die zijn vingers in me had. Ik schrok enorm en schopte gelijk naar achteren en stond op en begon te schreeuwen. Hij bleef gewoon staan met nog twee mannen achter hem. Pas toen mijn vakantievriendje door had wat er was gebeurd renden ze weg. Terug in het hotel zij ik tegen mijn vriendin dat niemand dit ooit mocht weten en heb ik er altijd over gezwegen en geprobeerd weg te stoppen.
Het blijft me achtervolgen, zelf na zoveel jaren later.
9 Reacties
Wat ontzettend heftig om te lezen wat jou is overkomen. Ik kan me voorstellen hoe verwarrend en pijnlijk deze ervaring is geweest, en dat het tot op de dag van vandaag invloed op je heeft.
Dat je nog twijfelt of het ‘wel echt’ verkrachting was, is heel begrijpelijk – veel slachtoffers worstelen met die gedachte. Maar laat me je dit zeggen: wat jij beschrijft, is verkrachting. Iemand is zonder jouw toestemming jouw lichaam binnengedrongen, op een moment waarop jij dacht dat je veilig was. Je had geen mogelijkheid om toestemming te geven, en dat alleen al maakt het heel duidelijk.
Ik vind het ontzettend krachtig en moedig dat je hierover durft te schrijven. Het vergt veel om zoiets onder woorden te brengen – zeker als je er jarenlang over gezwegen hebt.
Je verhaal doet ertoe. Jij doet ertoe. En ik hoop dat je stukje bij beetje erkenning en rust mag vinden, op jouw tempo.
Wat moedig dat je na al die jaren hier voor het eerst jouw nare ervaring durft te delen.
En wat pijnlijk en verdrietig voor je, dat het jaren wegstoppen of wegdrukken zorgt voor o.a. zelfdestructief gedrag.
Tegelijkertijd roept jouw verhaal bij mij veel herkenning op. Al was het in mijn geval wel degene met wie ik stond te zoenen, die met zijn vingers bij mij naar binnen ging. Ik heb dit ruim 20 jaar verdrongen. En toen het bovenkwam, was het er ineens de hele tijd.
Ook ik deel dit niet met mijn omgeving, maar een aantal mensen weten wel dat er iets qua seksueel geweld heeft plaatsgevonden. Dat is voor mij nu genoeg. Wel heb ik hulp gezocht en mijn therapeut durf ik steeds iets meer details te vertellen.
Er is iets in beweging gekomen bij je door hier te delen. Dat is waarschijnlijk niet fijn, maar een eerste stap. Ga zelf voelen welke stap de volgende kan zijn. Doe dat vooral in jouw eigen tempo. Je zult merken dat het met vallen en opstaan gaat. Het gaat niet in een rechte lijn. En dat is oké.
Ik wens jou heel veel sterkte en succes.
Ik merk dat door het te delen inderdaad wat in beweging komt, dat is wel iets waar ik even goed op moet letten...
Wat een nare ervaring heb je als 17 jarige opgelopen! En dat je dit al die jaren voor jezelf hebt gehouden dat is echt pittig! En het is niet heel raar dat dit je nog steeds achtervolgt. Heb je iemand om je heen waar je hiermee kan praten? Ik denk dat dit je enorm kan helpen. Dit stuk heeft ruimte nodig en herkenning want dit is een heftig verhaal die je echt niet alleen hoeft te dragen. Wat goed dat je dit hier hebt gedeeld 🙏🏻
Liefs Marina
Liefs Marina
Pijnlijk maar waar, ja je mag dit voor jezelf erkennen als verkrachting.
Succes en sterkte met het “volgende” proces om dit een plekje te geven 💋