3 jaar verder en nog steeds droom ik hier bijna iedere dag over.
Hallo allemaal,
Je mag me floor noemen..
Ik ben een vrouw van 25 jaar oud.
Mijn verhaal begon toen ik nog geen twintig was en stage liep bij een advocatenkantoor. Daar leerde ik een man kennen die 11 jaar ouder was dan ik. Op dat moment was mijn situatie thuis erg moeilijk: mijn vader zat in de gevangenis en mijn moeder was samen met mijn twee broertjes en zusjes opgenomen in een jeugdzorginstelling. Ik stond er helemaal alleen voor.
Ik weet eigenlijk niet goed waarom ik op hem viel. Ik deed mijn best op stage, hield me aan mijn taken, en gaandeweg begonnen we steeds meer tijd samen door te brengen. Op mijn laatste stagedag gingen we uit eten, en uiteindelijk raakten we in een relatie.
Ik ben christelijk opgevoed en had hiervoor nooit een serieuze relatie gehad. Seks voor het huwelijk was iets wat ik wilde vermijden, dat wist hij ook vanaf het begin. Toch heeft hij me overgehaald. Nu, terugkijkend, voelt het alsof hij mij gemanipuleerd heeft om mijn eerste keer met hem te hebben. En het bleef niet bij die ene keer.
Onze relatie duurde drie jaar. Gedurende die periode gebruikte ik zware antidepressiva, die mijn seksuele verlangens onderdrukten. Toch gebeurde het steeds opnieuw. Honderden keren seks tegen mijn wil in. Soms verzette ik me, maar hij ging gewoon door. Ik ben nog steeds nog maar 1,52 en heb enorme ondergewicht, tegenstribbelen hielp niet en zou mij ook nooit hebben geholpen. Die momenten staan in mijn geheugen gegrift en achtervolgen me, ook in mijn slaap.
Waarom ik bleef bij die man? Misschien omdat ik dacht dat we zouden trouwen, dat alles dan ‘goed’ zou zijn volgens mijn geloof en cultuur. Dat ik dan niet meer als onrein zou worden gezien. Maar dat gebeurde niet. Ik kon het niet meer verdragen en heb de relatie beeindigd.
Ik geloof oprecht dat hij niet inziet wat hij gedaan heeft. Ik heb een keer door zijn laptop gescrolld toen hij een zitting had. Ik zag dat ik niet de enige slachtoffer van hem was. Wat vond ik op zijn laptop? Een screenshot met een dame van een voorgaande relatie die hem aansprake op het feit dat hij seks met haar had tegen zijn wil. Zijn antwoord op haar bericht was: ''Ik dacht dat je dat wilde''...
Mijn vader is inmiddels gelukkig vrij en mijn gezin is weer herenigd. Zij weten van wat er gebeurd is en moedigen me al twee jaar aan om aangifte te doen. Maar ik durf niet. Ik ben bang dat het woord tegen woord wordt. Ik studeer zelf rechten en weet hoe moeilijk zulke zaken kunnen zijn zonder tastbaar bewijs. Ik heb geen tastbaar bewijs. Alleen mijn verhaal.
Ondanks therapie en gesprekken met een psychiater voel ik me nog steeds alleen. De hulp is op een gegeven moment gestopt en ik weet niet waarom. Ik voel me in de steek gelaten, uitgeput en vastgelopen.
Ik deel dit met jullie omdat ik niet meer weet waar ik naartoe moet. De gedachten, de herinneringen, de angst —> ze beheersen mijn leven. Ik wil graag dat iemand me gewoon even écht hoort.
Wellicht is er zelfs advies voor mij. Alles is welkom <3
veel liefs,
2 Reacties
Ik ben er even stil van, ik vind het zo naar voor je om te horen dat dit je leven beheerst en helaas ook zo herkenbaar. Ik wil in ieder geval aangeven dat ik je hoor en dat ik met je meevoel. Ik wil je graag iets meegeven wat je kan helpen. En dat is puur uit mijn eigen ervaring, dus doe er vooral mee wat je zelf wilt. Als ik jou was zou ik 2 dingen afzonderlijk aanpakken. Zoals ik het hoor worstel je met wel of niet aangifte doen en weet je uit je ervaring van je werk dat dat misschien niet oplevert wat je zou willen, helaas is dat nog vaak het geval. Ik zou die keuze met een vertrouwenspersoon bespreken (of een nieuwe therapeut die hier verstand van heeft) niet dat diegene voor jou gaat bepalen wat je gaat doen maar dat je een keuze maakt waar jij je goed bij voelt.
Het tweede is dat jij last hebt van gedachten, herinneringen en angsten die in je brein liggen opgeslagen/ letterlijk nog niet verwerkt zijn. Dit is wat er gebeurt met onverwerkte trauma, we blijven maar malen, de angst zit in ons lijf en de herinneringen blijven. Ik had zelf 18 jaar last van dat soort klachten, dagelijks hield het me bezig, en was ik steeds alert. Totdat ik uiteindelijk EMDR ging doen, dat heeft mij toen heel erg geholpen, ik kon wat er gebeurt was beter in het verleden laten en daarbij wil ik zeggen dat je niet zegt dat het niks was wat jou is overkomen maar dat het niet meer je hele huidige leven hoeft te beheersen, je raakt als het ware uit de traumastand. Ik hoop dat met wat je ook doet dat je je beter gaat voelen, dat gun ik je van harte.
Dankjewel voor het delen van je verhaal!
Het is echt niet oké wat er met je gebeurd is. Helaas is het zo dat met misbruik er geen bewijs is. Weet dat je niet alleen bent en er hier meer lotgenoten zijn die je wel zien en horen. Mocht je meer willen praten dan kan je dit ook privé doen met mij.
Hoop dat je meer rust krijgt dat gun ik je zo
Liefs Marina