Ik ben als man seksueel misbruikt door mijn vader vanaf mijn 7de tot mijn 18de.
Vandaag wil ik mijn verhaal met jullie delen, in de hoop dat ik steun, advies en begrip kan vinden in deze gemeenschap. De pijn die ik met me meedraag, is iets waar ik jarenlang over heb gezwegen, en ik voel dat het tijd is om het te delen.
Vanaf mijn zevende tot mijn achttiende heb ik een geheim met me meegedragen dat mijn leven diep heeft beïnvloed. Mijn vader heeft me jarenlang verkracht, aangerand, aangetast, gemanipuleerd en mishandeld. In het begin kon ik niet goed begrijpen wat er gebeurde, maar naarmate ik ouder werd, kwam ik erachter dat dit absoluut niet normaal was en niet hoorde bij mijn geloof.
Wat mijn situatie nog moeilijker maakte, was dat mijn vader, die psychische problemen heeft, mij voortdurend onder druk zette. Hij gaf me de indruk dat ik verplicht was om hem te helpen met dingen, zoals zijn medicatie brengen, maar in werkelijkheid deed ik dit uit angst.
Wat het nog verwoestender maakte, was de manipulatie die hij over mijn geest uitoefende. Hij misleidde me door te zeggen dat wat hij deed volgens mijn geloof de islam moest zijn en dat dit een gangbare praktijk was die elke vader bij zijn zoon toepaste. Als kind wilde ik absoluut niet dat dit gebeurde, maar hij forceerde me en liet me geloven dat ik in strijd met God handelde als ik hiertegen inging. Hij vertelde me dat als ik dat niet deed, hij mij, mijn moeder en mijn zusjes iets aan zou doen. Die dreigementen zorgden ervoor dat ik me gevangen voelde in een situatie waar ik geen controle over had. Dit maakte de situatie nog verwarrender en pijnlijker voor mij.
Het heeft tot mijn achttiende geduurd voordat mijn moeder eindelijk doorhad dat er iets niet klopte. Ze kwam erachter toen ze me betrapte in een kwetsbaar moment met me vader. In dat moment barstte ik in huilen uit en vertelde ik haar eindelijk alles wat ik had doorgemaakt. Haar schok was groot, maar ze omarmde me en kon de pijn die ik voelde onmiddellijk begrijpen.
Hoewel dit een enorme opluchting was, bracht het ook een nieuwe set uitdagingen met zich mee. Pas nu ik 22 ben heb ik de moed om aangifte te doen. De jarenlange pijn had diep ingeslagen en leidde zelfs tot zelfmoordneigingen. Ik stopte met school omdat de angst me verlamde. Gewone dingen, zoals naar de winkel, het park of naar mijn werk gaan, is enorm lastig. Wanneer ik een man zie die op mijn vader lijkt of als een man op een bepaalde manier naar me kijkt, voel ik een overweldigende golf van angst en krijg ik paniekaanvallen.
Als man is het moeilijk om mijn verhaal te delen. De stigma's en taboes rondom mannen die hun trauma's blootleggen, vooral binnen gelovige gemeenschappen, maken het bijna ondenkbaar om openhartig te zijn. Ondanks de worsteling voel ik me nu genoodzaakt om mijn verhaal te delen, omdat ik me realiseer dat het niet mijn schuld is wat er is gebeurd en dat ik het recht heb om te helen.
Op dit moment voel ik me verdwaald in mijn leven. ik weet niet meer wat ik wil en voel nu pas hoe sterk de pijn van mijn trauma is. Jarenlang heb ik alles moeten slikken, omdat ik me nooit veilig genoeg voelde om mijn verhaal te delen en hulp te zoeken.
Ik vraag me af hoe jullie omgaan met de gevolgen van soortgelijke ervaringen. Hoe vinden jullie de kracht om verder te gaan? Hoe delen jullie je verhalen? Wat zijn jullie manieren geweest om te helen? Jullie ervaringen en inzichten zouden me enorm helpen op mijn pad naar herstel en begrip.
Dank jullie wel dat jullie er zijn en me de ruimte geven om mijn verhaal te delen.
1 Reactie
Allereerst wil ik je heel erg bedanken voor het delen van je verhaal. Wat een moedige stap om hierover te hebben geschreven en het ook nog eens met ons te delen. Dankjewel hiervoor. Echt heel knap!
Wat onwijs heftig wat er zo’n lange tijd allemaal gebeurd is.. wat jou is aangedaan door iemand die zo dichtbij staat, door iemand die je eigenlijk juist zo zou moeten vertrouwen. Het is begrijpelijk dat als je eigen vader op zo’n jonge leeftijd al tegen je zegt dat het ‘normaal’ is, dat je voor een hele lange tijd eigenlijk ook niet beter weet dan dat het normaal is. Je weet dan ook inderdaad gewoon echt niet wat het allemaal inhoud.
Je vader wist heel goed waar hij mee bezig was door je zo onder druk te zetten en wat een heftige positie om in te hebben gestaan zeg, aan de ene kant voelen dat het echt niet goed zit maar niet willen dat je vader iemand anders wat aan gaat doen. Ik kan me echt goed voorstellen dat je de keuze maakte om uit angst toch handelingen te verrichten.
Na jarenlang misbruik, bedreigingen maar ook het liegen over de bijbehorende geloofsovertuigingen dat het ‘normaal’ is binnen de islam, is je hoofd gewoon echt volledig ontregelt. Wie moet je nog vertrouwen? Wat klopt wel en wat is dan eigenlijk wel de normale gang van zaken? Ook de angst omtrent anderen is echt volkomen begrijpelijk.
Ondanks dat het een onwijs moeilijk moment was met je moeder die er op een kwetsbaar moment achter kwam, vind ik het zo fijn om te lezen dat je haar wel alles hebt kunnen vertellen wat je hebt doorgemaakt. Wat een moeilijk moment zou dat geweest zijn voor je zeg!
Ik vind het verdrietig om te lezen dat je ‘pas’ zet voor de zin ‘pas nu ik 22 ben heb ik de moet om aangifte te doen’. Want die ‘pas’ moet er niet voor! Allereerst: wauw, wat onwijs knap dat je ervoor uit durft te komen en aangifte überhaupt hebt durven doen! Die stap is zo onwijs groot en moeilijk. Dat is echt zo knap van je. Daarnaast, er zit geen tijdbestek aan hoe snel dingen moeten lopen. Dit is jouw verwerkingsproces en dingen moeten na zo’n lange intensief misbruik voor jou kloppend voelen. Ik vind het fijn om te lezen dat je deze stap dan ook pas later gezet hebt zodat het echt op jouw eigen tempo gaat en er goed rekening wordt gehouden met jouw verwerkingsproces. Het is echt niet niks wat er allemaal is gebeurt.
Het klopt wat je zegt, de stigma’s die er rond mannelijk misbruik en trauma’s liggen zijn echt veel te groot. Ik kan me voorstellen dat binnen een geloofsgemeenschap het zelfs nog veel meer taboe is. Ik vind het wel onwijs fijn om te lezen dat je echt doorhebt dat het niet jouw schuld is. Ik ga het nu nog een keer benadrukken: Dat is het ook echt niet!!
Praten is de eerste stap naar heling, verdwaald zijn is echt meer dan logisch na alles wat je hebt meegemaakt. Probeer daarin jezelf echt de ruimte en liefde te geven om ook daar even rond te hangen, gewoon in het moeilijke gevoel. Je kunt er helaas niet omheen, alleen doorheen.
Met het delen van je verhaal zet je de eerste stap in verwerking, hoe lang de weg misschien dan ook is. Maar de aller moeilijkste stap heb je nu eigenlijk al gezet, praten. Kenbaar maken wat er is gebeurt, in gesprek proberen te gaan door je verhaal hierop te delen. Dit zijn zo’n gezonde stappen die je zet. Daar mag je onwijs trots op zijn.
Onthoud dat je gevoelens normaal zijn die je nu allemaal voelt. Ik denk dat ik namens iedereen kan spreken die misbruik heeft meegemaakt als ik zeg dat je je verdwaald voelen echt heel herkenbaar is.
Hoe is het contact met je moeder op dit moment? Je vertelde in je bericht bijvoorbeeld ook over je zus, heb je met haar goed contact?
Hou je haaks en nogmaals dank voor je verhaal!
Liefs
Sanne