Grenzen vervagen..
De afgelopen twee dagen denk ik weer veel na, vragen blijven zich herhalen, bijkomende emoties spelen soms op..
Wanneer is het wegkijken of iemand aan z'n lot overlaten. En wanneer blijf je steun geven (soms ten koste van jezelf) Wanneer blijf je helpen, en wanneer laat je het iemand maar even zelf uitzoeken?
Wanneer is het zelfverdediging en wanneer word het geweld?
Personen die zelf in een geweldadige relatie hebben gezeten zullen vast herkennen, dat je misschien gaat terug vechten, dat je zelf ook geweld gaat gebruiken, schreeuwen, met deuren slaan.. Dat die situatie normaal word..
Na mijn geweldadige relatie ben ik lange tijd met 'm'n goede ex' samen geweest. Hij had niet zomaar losse handjes, hij was anders. Nee, in die relatie was ík juist degene die, vanuit verleden, nog steeds zelf agressief kon raken en hem eens een klap heb verkocht.
Ik identificeer mij dan ook niet alléén als slachtoffer. Ik identificeer mijzelf ook op een bepaalde manier als dader. Zo snap ik dan wel dan mijn dader(s) misschien ook weer slachtoffer zijn geweest.
En dat wrijft en schuurt.. want waar eindigd het begrip voor de ander en moet je voor jezelf opkomen? Moet geweld met geweld bestreden? Moet je uiteindelijk agressie gaan gebruiken als je woorden niets lijken te doen? Moet je boos blijven als de ander zijn fout niet toegeeft?
Ik ben langzaam, na al die jaren, míjn versie van het verhaal aan't vertellen. En tegelijkertijd besef ik me dat er altijd meerdere kanten aan een verhaal zitten. Als ik het recht heb op mijn verhaal te vertellen, dan heeft de ander toch ook zijn recht op zijn verhaal?
En wanneer vergeef je, maar wanneer houd je daarmee het hele gebeuren in stand?
Zo graag wil ik het allemaal naast elkaar laten bestaan, en rationeel, ja rationeel kan ik dat vaak ook wel. Maar emotioneel voel ik me erdoor verscheurd..
4 Reacties
Bedankt voor het delen van je worstelingen en je vragen. Het zijn ook hele goede vragen waar ik ook niet bij alles het antwoord op weet. Ik kan me zeker voorstellen dat het je soms kan verscheuren.
Wat betreft de de vraag moet je geweld met geweld bestrijden. Wat mij betreft zou dit antwoord altijd nee moeten zijn. Ik denk dat je altijd eerst moet zoeken naar andere oplossingen. Als dit niet lukt, hulp inschakelen bij officiële instanties.
Wanneer vergeef je iemand? Als iemand echt oprecht berouw toont. Het is naast het een ander vergeven ook belangrijk dat je, jezelf vergeeft.
Groet,
Henriek
Bedankt voor uw reactie. In principe is mijn antwoord op geweld ook nee.
Misschien dat ik er anders mee worstel omdat ik andere ervaringen heb meegemaakt? Ja, ook dat instanties b.v. ontoereikend kunnen zijn of de situatie om wat voor reden dan ook, niet helemaal inschatten. Maar bij instanties werken mensen, en die kunnen, net als ik, ontoereikend zijn of de situatie op dat moment niet helemaal inschatten..
Wil je delen wat het dan voor u is wat u van uzelf heeft moeten vergeven?
Groet
Bedankt voor je reactie.
Ik begrijp je punt dat instanties ook niet altijd alles op kunnen lossen. Dat we allemaal mensen met gebreken heb je helemaal gelijk in.
Ik ben zelf slachtoffer van een aanranding. Ik heb mijzelf in het begin wel de schuld gegeven dat ik een andere route naar huis heb gelopen. Daar heb ik mijzelf inmiddels wel voor vergeven, is hiermee je vraag over vergeving voldoende beantwoord? Ik ben nog niet zover om de dader te vergeven. Wij hebben beide een andere ervaring op het gebied van seksueel geweld.
Groetjes,
Henriek
Wat vervelend wat u heeft meegemaakt.
Ik kan me uw schuldgevoel waar u mee heeft gezeten, begrijpen.
Uiteindelijk denk dat ik dan ongeveer een beetje op hetzelfde punt als u terugkom dat ik het moeilijker vind om te vergeven wat mij gebeurd is en de dader/omstandigheden toen.
Geen idee of dat mij ook helemaal gaat lukken..