Het zwijgen van anderen zegt meer over hen dan over jou

Er komt een moment in het herstelproces waarop je begint te beseffen dat de pijn die je hebt ervaren niet alleen werd veroorzaakt door de dader, maar ook door de omstanders de mensen die jou hadden moeten beschermen, die hadden moeten luisteren en jouw pijn hadden moeten erkennen. Het is een pijn die je niet in woorden kunt vatten, want het is de dubbele schade van niet alleen het misbruik, maar ook van het negeren, het ontkennen en het afwijzen van jouw waarheid door mensen die jij vertrouwde.

De daders hebben hun handelingen gepleegd, gedreven door hun eigen leugens, egoïsme en gebrek aan respect. Maar dan zijn er de mensen om hen heen, de mensen die keuzes maken om hun eigen ongemak te vermijden in plaats van de pijn van het slachtoffer te erkennen. Dit geldt niet alleen voor de mensen die dicht bij je stonden, zoals familie, vrienden of hulpverleners, maar ook voor de mensen die vanuit hun eigen onwetendheid of angst niet in staat zijn om de waarheid onder ogen te zien.

Het besef komt langzaam. Het besef dat zij jou niet serieus namen omdat het te pijnlijk was om te confronteren. Het besef dat zij liever de verantwoordelijkheid van hun ongemak afstoten dan te erkennen dat hun eigen tekortkomingen hen verhinderen om jou te ondersteunen. Dit is vaak zo moeilijk te verwerken, omdat het het gevoel van afwijzing versterkt. Je begint te geloven dat het aan jou ligt, dat je niet goed genoeg bent, dat je niet waardevol genoeg bent om serieus genomen te worden.

Maar uiteindelijk komt de waarheid naar boven. Het ligt niet aan jou. Jij hebt niets fout gedaan. Jij hebt niet gefaald. De mensen die niet willen luisteren, die je pijn niet willen onderzien, dat zegt iets over hen over hun angst, hun onvermogen om verantwoordelijkheid te nemen voor wat er is gebeurd. Het gaat niet over jou, het gaat over hun incapabiliteit om met de pijn en het ongemak om te gaan. Ze willen niet de verantwoordelijkheid nemen voor de schade die ze misschien ook onbewust hebben veroorzaakt.

Dit besef kan in eerste instantie een extra laag van pijn met zich meebrengen. Het is moeilijk om de mensen die je lief hebt of van wie je steun verwacht hebt, te zien falen in het moment dat het het meest nodig was. Maar het is belangrijk om te begrijpen dat dit hun tekortkoming is en niet de jouwe. Je hebt recht op je pijn, op je verdriet, en het is niet jouw verantwoordelijkheid dat anderen niet in staat zijn om die pijn te dragen.

In plaats van je af te vragen wat er mis met jou is, moet je je richten op wat er mis is met hen. Het is hun ongemak, hun tekortkomingen en hun onwil om te confronteren wat hen ervan weerhoudt om jou serieus te nemen. Jij bent geen afspiegeling van hun reactie, jij bent een krachtig, waardevol persoon die onterecht is behandeld door de mensen die je had moeten beschermen.

We moeten de realiteit onder ogen zien: het zegt meer over hen dan over jouw. En uiteindelijk, door deze realiteit te erkennen, kunnen we beginnen te genezen. Het is jouw pijn, jouw ervaring, en je hebt het recht om gehoord te worden. Dat is wat telt.