Gedachten
Nu, 21 maanden verder, probeer ik heel veel los te laten
- het werk niet meer kunnen doen wat ik wil
- de pijn die ik altijd heb
- de nachtmerries die opspelen
- het schuldgevoel wat ik krijg als ik solliciteer en dan te horen krijg: "jij moet dit werk fysiek doen"
Ik voel me zo nutteloos, zo machteloos, zo..... dat ik vandaag echt zoiets heb van: waarom nog. Misschien was het wel beter geweest als ik diegene geraakt had, dan was het misschien allemaal over geweest. Had ik het misschien beter niet kunnen overleven. Want wat heb ik nu en waar doe ik het voor.
Ik weet het niet meer :(
Sorry voor dit bericht, maar ik moet het van me af schrijven
Chantalle
Bezig met laden...
8 Reacties
Wat dapper dat je je gevoel zo durft bloot te geven. Hier hoef je in mijn ogen dan ook nooit je excuses voor aan te bieden!
Ik snap je gevoel heel goed. Ik heb natuurlijk wat anders meegemaakt, maar ook ik heb wel eens deze gedachten. Wat als ik het ongeluk had gehad en niet mijn man? Ik probeer mij dan te focussen op de mooie en positieve dingen. Dat is echt niet makkelijk. Maar ik weet dat er ook veel mooie dingen zijn. Zoals de band die ik nu met de ouders van mijn man en vrienden heb.
Heb jij mooie en positieve dingen die nu spelen waar je aan zou kunnen denken?
Heel veel liefs van mij!
Ik heb dan 3 kinderen en 3 aanhang en 1 kleinzoon. Maar de oudste woont met zijn vriendin en zoontje 100 km verder op (dus komen zo nu en dan), de middelste woont met zijn vriendin zo'n 30 km verder op, maar vanwege werk nauwelijks tijd en mijn dochter woont 6 km verder op, maar die kan ik niet de hele tijd vragen (verstandelijke beperking).
Mijn partner (voor zover hij dat nog is) zie ik alleen nog online, omdat hij het zo druk heeft en vanwege mijn pijn geen fysiek contact durft te hebben.
Vorig jaar rond deze tijd heb ik mijn eerste grote zware paniek aanval gehad, en daar ben ik nu ook bang voor. En dan doe je een sollicitatie, waar je dus zowat mee in de .... gezet wordt.
Dus heb ik echt zoiets van .....
Liefs XOX Chantalle
Ik snap het. Vervelend om te lezen allemaal. Ik heb ook vrienden die wat verder wonen. Die mis ik dan soms wel extra erg in moeilijke tijden.
Hoe ga je momenteel met de angsten om? Ik heb zelf na de heftige gebeurtenis therapie en EMDR gehad. Ik wil niemand in therapie praten, maar het heeft mij wel geholpen met het harde randje.
Heb je verder nog andere uitlaatkleppen? Ik lees momenteel bijvoorbeeld heel veel. Ik vind het heerlijk om in de avond mijn telefoon weg te leggen en een ander verhaal (leven) te lezen. Vooral als mijn zoontje slaapt. Voor mij is dat nu echt een manier om wat rustiger te worden. Alle prikkels te verwerken van de dag en zo rustiger in slaap te vallen.
Liefs van mij!
Ik heb exposure therapie en EMDR gehad, multidisciplinaire revalidatie. Ben nog steeds bij de psycholoog.
Soms gaat het ook goed, ik ben aan het haken. Maar of het nu de tijd van het jaar is, of gewoon angst wat opsteelt, ik weet het niet
Slapen doe ik bijna niet (max een uur of 3 in de nacht)
Liefs Chantalle XOX
Goed om te horen!
Ik merk het ook met deze tijd van het jaar. Los van dat de feestdagen eraan komen is het ook zo donker en koud. Ik merk dat bij mij de eenzaamheid ook meer toe slaat nu. Ik probeer het thuis gezelliger te maken door elke dag wat kaarsjes aan te steken. Wat gezelligheid in huis te halen. Zodat het wat minder donker, koud en kil is. Mijn zoontje helpt ook wel mee, maar als hij slaapt is het erg eenzaam.
Liefs van mij!
Dank je wel voor je lieve woorden.
Ik heb vorig jaar een zwaar ongeluk gehad. Na 12 jaar voor mijn dochter gezorgd te hebben (verstandelijk beperking) had ik eindelijk een leuke baan met opleiding. Een baan waar ik me zo als een vis in het water voelde (werken als verzorgende IG met zwaar dementerende) dat alles voor de wind ging. Tot het noodlot op 24-2-2023 ik een auto ontweek (die voorrang nam) en 8 ribben gebroken heb (1 rechts, 7 links waarvan 6 op meerdere plekken), mijn linker knie helemaal stuk heb (moet dus ook een nieuwe knie) en een spier op mijn linker oog die continu onder spanning staat, PTSS en rouwverwerking.
Ik heb er moeite mee om te accepteren dat ik zoveel minder kan, mijn kinderen nauwelijks tot geen tijd, geen partner en dus alles alleen moet doen.
En dan heb ik nu echt het gevoel: waarvoor nog.
Liefs XOX Chantalle
wat vreselijk als je leven zo'n wending krijgt he. Het zoeken naar een nieuw fijn bestaan is makkelijk gezegd als je zoveel verdriet hebt. Dat valt ook niet te sturen en dat weet je. Misschien kun je af en toe terugkijken en zien dat er ook mooie dingen in je leven zijn. Zelf het heft in handen nemen als het verdriet even wat minder is. Ik ervaar dat dit in golfbewegingen gaat, in een dieptepunt zie ik ook geen uitweg en toch komt het weer. Ik probeer daarop te vertrouwen. Sterkte en je mag me altijd berichten. Ik hoop dat vandaag een betere dag voor je wordt.