Negativiteit
Afgelopen donderdag had ik weer een afspraak met mijn huisarts. Ik had zo veel spanning dat ik tot het moment dat ik haar kamer binnen liep twijfelde of ik wel wilde gaan. Zo veel gedachten in mijn hoofd, maar ook zoveel leegte. Ik voel amper emoties ondanks dat ik deze in mijn lichaam wel voel. Ik merk dat er dingen zijn gebeurd waarbij ik precies weet wat ik zou moeten voelen, wat ik normaal gesproken wel voel. Maar het komt niet. Ik ben dan ook constant, soms zelfs onbewust bezig met het onderdrukken van emoties en gevoelens die ik niet wil voelen.
Ik merk dat er een breekpunt aan zit te komen. Ik ben bang dat dit gaat gebeuren bij de huisarts, omdat ik me bij haar fijn en veilig voel. Maar eigenlijk wil ik dit niet. Ze komt te dichtbij en alles in mij zegt dat ik haar niet nog verder moet toelaten. Het is te kwetsbaar, te heftig en te negatief. Ik wil haar van me wegduwen. Om te voorkomen dat ze mij pijn kan doen, doe ik dit zelf. Ja, dit is moeilijk en zó ontzettend pijnlijk, maar een stuk minder dan wanneer het vanuit haar zou komen. Ze is zo'n fijn en lief persoon en ik wil haar niet meetrekken in mijn negativiteit. Ik voel me fijn bij haar, zo ontzettend fijn dat het me bang maakt haar te verliezen.
Er zit zoveel schaamte, schuld en spijt. Ik stel me aan. Ik ben niet goed genoeg. Ik ben waardeloos. Waarom zou iemand ook maar iets om mij geven?
Ik ben al eens eerder op dit punt gekomen. Het punt waarbij ik iemand in mijn leven heb gelaten. Iemand die ik vertrouwde, die mij een veilig gevoel gaf. Dat was dan ook het moment dat ik meer over mezelf deelde, omdat het zoveel pijn doet om het alleen te dragen. Helaas kreeg ik daarbij of een rot reactie óf diegene liet mij uiteindelijk in de steek. Woorden die mij verteld zijn;
"Je bent een moeilijk persoon." "Je bent een lastig persoon." "Je bent een negatief persoon." "Ik kan jou niet helpen." "Ik kan hier niets mee." "Waarom zou iemand moeite voor jou willen doen als je er zelf geen moeite insteekt."
Mee eens. Helemaal waar.
Waarom zou ik mijn lieve huisarts nog verder toelaten, als de kans zo groot is dat ook zij mij pijn gaat doen. Ik zit klem in hetzelfde vreselijke cirkeltje. Ik wil eruit. Maar het is zo beangstigend. Ik kan dit helemaal niet aan.
4 Reacties
Ik ben het met de comment van Laura eens; bij een huisarts mag je ervanuit gaan dat zij als professional zelf ervoor kan zorgen dat zij ermee om kan gaan.
Hoe bedoel je eigenlijk dat zij word meegetrokken in jou negativiteit?
Ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vind om verder te gaan, want ook zij kan je uiteindelijk kwetsen of dat je je onbegrepen voelt. Dat heb ik ook regelmatig, omdat ook ik me niet begrepen voelde of heel kwetsende opmerkingen kreeg dat ik eerst de boel een beetje probeer "af te tasten".
Veel sterkte voor jou 🌼
Wanneer je iets gaat doen waarbij er risico is op teleurstelling, emotioneel leed of iets dergelijks. De makkelijkste manier om dat te voorkomen is om het niet te doen. Onze angst probeert ons te behoeden en wat werkt beter dan heel veel angsten opwerpen om te zorgen dat je de situatie helemaal niet aan gaat? Onze angst generaliseert dus bij 1 iemand gekrenkt betekent bij iedereen deze kans. Maar welke negatieve ervaringen met deze huisarts duiden in deze richting? Wat maakt dat je haar specifiek niet zou vertrouwen? Door heel specifiek te gaan denken kun je veel van de angst in een andere hoek plaatsen. Helaas moet je ook veel positieve ervaringen op doen om deze angst minder te maken. Maar het is wel mogelijk kan ik je vertellen. Dus probeer vooral naar dat gezonde brein van je te luisteren en laat je angst je niet langer "beschermen" want die is daar helaas niet goed in. Ik denk, of dacht vooral, bij zo'n angst "bedankt voor de waarschuwing, ik houd er rekening mee" maar voorkwam dus dat mijn angst de richting bepaalde.
En je noemt het angst voor een breekpunt. Is dat het? Of een kantelpunt in een goede richting?