Misbruikt onder invloed
Lieve lotgenoten,
Ten eerste bedankt voor het lezen van mijn verhaal en het spijt me dat je ook nare ervaringen hebt gehad, anders kwamen we elkaar hier niet tegen.
Ik dacht dat ik het misbruik wat ik heb meegemaakt achter me kon laten maar er duiken steeds willekeurig eens in de zoveel tijd weer nare gevoelens op, nachtmerries, diepe onzekerheid, een enorm defensief gevoel (waarbij ik me helemaal boos kan maken om de domste dingen die ik wel voor mezelf houd), en vooral schaamte. Ik heb een gevoel van "over exposure", alsof ik het soms al niet aan kan dat iemand naar me kijkt of dichtbij me loopt. Ik heb ook moeite met het hebben van een huisgenoot omdat ik het gevoel van onzekerheid en schaamte sterker voel in gezelschap. Vooral als ze me ergens op wijst (bijvoorbeeld vergeet je raampje niet dicht te doen als je de kachel aandoet). In het begin durfde ik niet eens naar buiten en af en toe komt dat gevoel weer terug. Ik weet niet goed hoe ik ermee om moet gaan, omdat het meestal goed gaat en ik het het liefst afsluit. Omdat ik de afgelopen nachten weer nachtmerries heb gehad en een moeilijk moment heb besloot ik hier mijn verhaal te doen.
Ik was zwaar onder invloed met een vreemde en stuk oudere man en het moment dat we elkaar ontmoette is een groot zwart gat. Ik voel een en al walging als ik denk aan hoe hij er uit ziet, zeker niet het type waar ik op zou vallen. Hij heeft me geholpen terwijl ik overgaf en steeds in slaap viel op de plek waar we waren en me naar huis gebracht. Toen we aankwamen in mijn straat vroeg hij of hij mee naar binnen kon waarop ik zei van niet. Toen heeft hij me op straat aangerand terwijl hij ook zichzelf bevredigde en klaarkwam op mij. Ik kan niet met zekerheid zeggen of hij me heeft verkracht omdat ik me alleen nog vlagen kan herinneren.
Twee dagen later ben ik naar het ziekenhuis gegaan waar ik ben "verhoord" op een in mijn ervaring agressieve manier door de forensisch arts. Ze vroeg bijvoorbeeld toen ik zei dat ik niet wist of ik verkracht was of niet dat een vrouw toch het verschil kan voelen tussen een vinger of penis. Waarop ze me vervolgens vroeg hoe penetratie voelt en ze aandrong dat ik hier antwoord op gaf. Ook zei ze een keer "het is heel serieus wat je nu aan het doen bent he?" Dit alles terwijl ik in een hele slechte staat was op dat moment. Daarnaast werden de onderzoeken uitgevoerd door een mannelijke leeftijdsgenoot wat op zichzelf als een aanranding voelde en de forensisch arts en een andere verpleger waren hier ook bij. Dit alles was in het buitenland en in mijn derde taal.
Ik voel ontzettend veel schaamte omdat ik ben klaargekomen en op het moment mij niet heb verzet. Het gevoel dat ik in het moment het wel best vond vult me met walging en schaamte. Ik voel als een volledig waardeloos persoon, een persoon zonder enige waarde, als ik hieraan terugdenk. Ook heb ik soms de angst dat ik mezelf in die situatie heb gebracht (extreem dronken in het openbaar en me niet verzetten vervolgens) om het gevoel van controle en verantwoordelijkheid helemaal los te laten. Ik voel verdriet en schaamte bij die gedachte.
S nachts heb ik hem mijn fiets geleend omdat ik me bizar genoeg schuldig voelde dat hij ver naar huis moest lopen. De volgende dag kwam hij hem terugbrengen en heb ik hem bevraagd terwijl ik het gesprek opnam (zonder dat hij dat doorhad). Ook had ik het broekje bewaard in een plastic zak op aanraden van de politie waarop hij was klaar gekomen. Uiteindelijk na de ziekenhuiservaring kon ik mezelf er toch niet toe brengen aangifte te doen met het idee dat ik nog talloze keren op die manier bevraagd zou worden, ondanks dat ik al het bewijs had wat ik nodig had.
Ik voel de behoefte om deze man te appen om hem te laten weten wat hij geriskeerd had. Zodat hij door zou hebben dat ik hij een misdaad heeft begaan waarvoor hij in de gevangenis terecht was gekomen. En dat ik geen misdaad heb begaan door dronken te zijn, want uiteraard schoof hij compleet de schuld op mij in het gesprek die we de volgende dag hadden. Ik wil dat hij inziet wat hij gedaan heeft, zodat ik misschien eindelijk zelf overtuigd kan zijn van het feit dat het niet mijn schuld was. En wellicht met de hoop om het schuldgevoel en de schaamte kwijt te raken. En ook een gevoel van gerechtigheid kan krijgen. De man woont in een andere Europees land waar ik een basis heb en af en toe langs ga. Hij zag er uit als een slecht type. Vandaar mijn twijfels hierbij.
Mijn vragen voor jullie:
- Herken je iets in mijn verhaal? Hoe was dat voor jou? heb je tips?
- Zou je de man berichten?
- Advies hoe te dealen met mijn plotselinge emoties/nachtmerries die eens in de zoveel tijd langskomen terwijl ik me over het algemeen redelijk voel?
6 Reacties
Wat naar dat je dit hebt meegemaakt en heel goed dat je je ervaringen hier deelt. En dan ook zo'n pittig onderzoek in het ziekenhuis waarin er weer over je grenzen gegaan werd. Het is niet niks en daarom ook helemaal niet zo gek dat je er nachtmerries van hebt. Wel heel vervelend natuurlijk. Is het kort geleden gebeurd?
Dat hele prikkelbare herken ik wel. Gelukkig is dat bij mij wel minder geworden na verloop van tijd. Soms als ik me even wat minder voel of als er veel tegelijk gebeurt komt dat wel weer even terug. Nu kan ik het wel beter plaatsen.
Al die tegenstrijdige gevoelens zijn ook verwarrend, boosheid, bang, over-exposed, schuldgevoel,... heel herkenbaar. Hij had dit trouwens nooit mogen doen, hoe dronken je ook was. Dat hij over jouw grenzen ging is niet jouw schuld.
Persoonlijk zou ik deze man niet berichten zolang je eigen emoties en nachtmerries nog zo onverwacht komen. Eerst maar eens uitzoeken wat jij nodig hebt. Hij zoekt het maar even uit. Dat is hoe ik erover denk, maar het kan natuurlijk dat jij er heel anders over denkt. Uiteindelijk ben jij het belangrijkste in jouw herstelproces.
Zijn er mensen om je heen waarmee je kan praten over wat je hebt meegemaakt en hoe je je voelt op die momenten dat de emoties langskomen?
Ik vind het mooi dat je schrijft dat je plotselinge emoties en nachtmerries 'langskomen' zo is het, ze komen langs en dan gaan ze ook weer. Heel veel sterkte in je herstelproces.
Bedankt voor je reactie. Goed om te horen dat je je herkent in wat ik voel, in de zin van dat het fijn is om bevestiging te krijgen dat ik niet de enige ben die door dit precies is gegaan. Soms kan het isolerend werken denk ik.
Ook vooral goed om te horen dat de prikkelbaarheid bij jou minder is geworden. Dat het komt op momenten dat er veel gaande is is voor mij een mooi inzicht. Misschien komt het bij mij ook niet op willekeurige momenten maar is het gekoppeld aan andere dingen. Ik zag laatst iets heel heftigs op straat, namelijk een dakloze man die was overleden. Gek genoeg kwam het gevoel van schaamte heftig omhoog en had ik de dagen erna wat moeite het huis te verlaten. Ik begreep mijn eigen gevoel niet goed. Ook het over-exposure heb ik ervaren als heel gek. Het helpt me om te lezen dat jij hier ook mee te maken hebt gehad, dus bedankt voor het delen.
Het is inmiddels ongeveer 3 maanden geleden dat het gebeurde. Er zijn wel mensen om me heen waarmee ik zou kunnen praten maar ik merk dat het me moeite kost. Het is niet altijd het moment ervoor en daarnaast ben ik vrij kritisch op mijn eigen emoties, wat het moeilijk maakt ze te uiten. Voor nu ga ik kijken of ik bij de praktijkondersteuner terecht kan voor wat gesprekken denk ik.
Hoe is dat bij jou? Is het lang geleden? Heb je toen hulp gezocht en vond je het lastig om het er over te hebben met vrienden?
3 maanden is best wel kort, ik kan me voorstellen dat alles nog heel vers is. En dat beeld van die overleden dakloze man roept waarschijnlijk ook weer van alles bij jezelf op. Ik kan me voorstellen dat je dat extra raakt in je kwetsbaarheid.
Wat goed dat je met de praktijkondersteuner wil gaan praten, die kan je eventueel ook weer doorverwijzen als dat nodig is. Ik heb zelf ook een poosje gesprekken gehad met een praktijkondersteuner bij de huisarts en dat vond ik heel fijn.
Bij mij is het al veel langer geleden en ik had niet het gevoel dat ik erover kon praten. Ik heb vlak na mijn verkrachting geprobeerd iets te vertellen aan mijn moeder en iemand die er toen bij was, maar ik liet me makkelijk afwimpelen en ik wist ook niet waar ik moest beginnen. Jaren later ben ik wel gaan praten, eerst met een paar vrienden en later ook met mijn psycholoog. Nog steeds vind ik het best lastig om erover te beginnen als ik behoefte heb om iets met vrienden te delen. Ik wil het toch graag luchtig houden en positief zijn. Ik heb wel gemerkt dat mijn vrienden het fijn vinden als ik echt ben en het dus ook vertel als het even niet zo lekker gaat. Wat mij opviel toen ik meer ging praten was dat er veel anderen zijn die ook nare ervaringen hebben met grensoverschrijding. Voor mij was het fijn dat ik enkele mensen vond waarmee ik echt over mijn ervaringen kon praten en dat het daarna ook weer over iets anders kon gaan.
Heel veel sterkte bij de huisarts en ik hoop dat je iemand treft waar je je veilig genoeg voelt om je gevoelens te delen.
Welkom hier ten eerste. Helaas is jouw verhaal als vele slachtoffers en jouw gedachten dus ook als de mijne waren.
Ook ik haalde er vele gedachten bij die het gedrag van die ander goed praatte. Ik liet mezelf vertellen en vertelde mijzelf ook ervan te genieten. Waarom? Geen idee als het om actieve intentie gaat. Maar nu vele jaren later komt het allemaal terug op 1 punt.
Het was makkelijker om mezelf tot deelgenoot te maken of zelfs dader in het verhaal dan de pijn toe te laten van de onmacht en het onrecht wat me was aangedaan. Dus verstop je dat verdriet onder allemaal zaken waarvan je denkt dat ze logisch zijn. Terwijl het eigenlijk alleen maar verstoppen achter angsten is. De angst dat zo'n rechercheur gelijk heeft, dat jij bepaalde dingen niet had moeten doen, dat je zou hebben genoten en daarvoor zou moeten schamen. Al die dingen zijn de grootste onzin als een naaste je hetzelfde verhaal zou vertellen. Die ander zou je bepaald advies geven wat je zelf eigenlijk ook op zou moeten volgen, maar bij die ander heb je al die gedachten niet, noch de gevoelens die het op zou roepen.
Maar toch, ergens in je schreeuwt iets heel hard "onrecht!" En blijft het aan je knagen en komt het telkens weer terug. Het vreet je van binnen op en het ontregelt je leven.
Moet je aangifte doen? Moet je een confrontatie aangaan of moet je andere stappen zetten? Geen idee, want het is allemaal zo persoonlijk dat het lastig is om een ander advies te geven hierin. Het is belangrijk dat jij goed zicht krijgt op dat wat je raakt en wat dat betekent voor jouw behoefte aan stappen te zetten.
Wat betreft de nachtmerries... Heel vervelend hoe die werken. Je brein verwerkt zaken door te dromen. Het pakt voorbeelden die een gevoel of een gedachte illustreren. Maar niets kan een ander beeld geven in een droom wat een aanranding/verkrachting/misbruik lading dekt dus blijven we het herbeleven zolang we met al die gevoelens en gedachten blijven. Zodra bepaalde gedachten of gevoelens getriggerd raken gaat dus alles weer opspelen en heb je het gevoel alsof je terug bij af bent. Uiterst vermoeiend naar wel belangrijk om dus te zoeken naar welke triggers het zijn en deze aan te pakken. Het voelde voor mij als vele jaren continu strijden om mijn eigen normen waarden en grenzen te vinden die van mij waren. Waarvan mijn lijf vertelde dat die angsten niet gevolgd moesten worden.
Dit lichaamsgericht bezig zijn en eerlijk naa mezelf blijven maakte dat mijn klachten weg gingen. (Dat en veel selfexposure)
Persoonlijk ben ik de confrontatie aangegaan met de man die mij misbruikte en ik denk wel dat deze grens stellen mij geholpen heeft. Zeggen tot hier en niet verder in plaats van alleen over fantaseren. Maar ik weet voldoende mensen ook die dit niet nodig hebben gehad, maar die wel bepaalde gesprekken aan moesten gaan. Lotgenotencontact nodig hadden of simpelweg het geloofd worden door een naaste na het eindelijk te hebben durven delen en voorbij de schaamte. Of juist tegen die familieleden durven optreden die niet geloofden of victim blaming toepasten. Het is dus persoonlijk, belangrijk dat je jouw kern vindt.
Lang verhaal geworden maar hopelijk is het nog goed te volgen en kun je er wat mee.
Bedankt voor je uitgebreide reactie, het delen en het meedenken. Het klinkt alsof je door een lang en moeilijk proces bent gegaan, wat naar voor je. Ik kan me ontzettend boos maken dat iemand dit heeft aangericht. Wat goed van je dat je de confrontatie bent aangegaan en dat dit je heeft geholpen, ik kan me dat erg goed voorstellen. Heb je lang de tijd genomen om deze stap te maken?
Ik denk dat je inderdaad gelijk hebt dat ik mezelf deelgenoot maak en in sommige gevallen dader. Ik hoop dat het mij ook lukt uiteindelijk mijn behoeften te kunnen doorvoelen, grenzen aan te voelen en deze dingen durf uit te spreken. Ik heb hier altijd al moeite mee gehad, vooral op seksueel gebied. Ik kan me voorstellen dat de focus op je lichaam hierbij goed kan helpen. Eerder heeft het mij geholpen om te sporten, fysiek sterker te worden en ruimte in te nemen, te voelen dat ik sterk mag zijn en een soort van wakker geschud worden uit passiviteit.
Nogmaals bedankt voor je reactie en ik wens je sterkte in het verdere proces.
Daarvoor moet je die rollen helder krijgen en uitsluitend slachtoffer om door te kunnen naar wie jij bent.
Als fysiek bezig zijn je zo geholpen heeft; ik heb ook veel goede verhalen gehoord over lichaamsgerichte therapie. Ik heb deze zelf nooit gehad, maar misschien anderen hier wel.
Wat betreft mijn verdere proces. Ik ben op het punt beland waar dit onderdeel is van mijn verleden en niet langer mijn heden. Het is een herinnering welke het startpunt was naar de nieuwe ik terwijl het destijds als een eindpunt voelde.
Heb je van jezelf helder hoe je nu verder wilt?