Brief aan de veroorzaker

Op aanraden van mijn psycholoog heb ik een brief aan de veroorzaker van mijn ongeluk geschreven. Mijn advocaat zei dat de verzekering van de veroorzaker wilde proberen of hij met mij contact wilde. 

Voor het geval dat hij dat niet wil, kan hij het onderstaande lezen. Ik weet niet of ik er iets mee opschiet, maar na 20 maanden ben ik zover gesloopt dat ik niet meer weet hoe ik het moet doen. 

Ik heb de naam van de veroorzaker weggelaten

Geachte heer K

Als eerste zal ik me voorstellen: mijn naam is Chantalle van N. Nu zal u die naam misschien niet meer zoveel zeggen, maar ik ben diegene die ervoor gezorgd heeft u NIET te raken met het ongeluk van 24-2-2023. Ja u leest het goed: ik heb ervoor gezorgd u NIET te raken. Was dit wel gebeurd, dan waren de gevolgen waarschijnlijk (voor mij) nog ernstiger geweest. Het enige wat dan wel was, is dat u nooit had kunnen zeggen dat het uw schuld niet was. Ook niet bij de rechter. 

Op die vrijdag, toen u besloot om zonder “goed” te kijken rechts af te slaan, wat u ook gezegd heeft tegen de politie, is het voor mij onbegrijpelijk dat u geen verantwoording neemt. Nu, ruim 20 maanden later, snap ik dat nog steeds niet. Maar ik ga u wel vertellen wat uw keuze om niet op te letten voor gevolgen heeft voor mijn leven.

De dag van het ongeluk was ik onderweg naar het werk. Ik had net een leuke baan en na alles wat er al in mijn leven gebeurd was, dolblij met de opleiding die ik gestart was. De dag van het ongeluk was het de bedoeling dat ik mijn examendata zou inplannen. Dus ik ging met zoveel zin naar het werk, dat ik zelfs het e.e.a. gepland had. Maar het heeft niet mogen zijn. 

U nam de afslag, ik deed er alles aan om u te ontwijken. Ik zag u namelijk wel en zag u de manoeuvre maken om rechts af te slaan. Ik was op dat moment al aan het remmen, ondanks ik voorrang had, omdat mijn gevoel zei:” Die kijkt niet”, en toen u idd afsloeg remde ik uit alle macht en viel. Wat mij ontzettend is bijgebleven na de val was: “Ik hoorde je vallen” (wat dus inhoudt dat u nét mij gepasseerd was) en ik zowel tegen de vrouw die bij me was, als tegen mijn collega (die belde waar ik bleef) zei “Ik moet gaan werken, ik kom eraan”. Zelfs op maandag in het ziekenhuis, terwijl ik aan een ruggenprik met medicatie lag, heb ik school gebeld dat ik de lessen wilde volgen: online. Bezopen nu achteraf, maar zo graag doe ik mijn werk. 

Eenmaal in de ambulance en na het gesprek met de politie, hebben ze me op een opblaasbare matras gelegd, me ingesnoerd en ervoor gezorgd dat ik niet meer kon schuiven. Nadat ze me aan het infuus gelegd hebben, hebben ze me naar het ziekenhuis gebracht, heb ik de nodige onderzoeken gehad en dit was aan het einde van de avond de uitslag: 8 gebroken ribben (1 rechts, 7 links waarvan 6 op meerdere plekken). Na een paar maanden (tijdens fysiotherapie) zijn we er achter gekomen dat er met mijn been en hoofd nog het e.e.a. aan de hand is, wat toen niet onderzocht is vanwege de ernst van mijn ribbenkas: mijn linker knie helemaal stuk (voorste kruisband weg, achterste kruisband ingescheurd, meniscus ingescheurd, banden opgerekt), een zenuw boven mijn linker oog wat continu onder spanning staat, waardoor ik steeds meer gezichtsverlies krijg (posttraumatisch accommodatiespasme (pseudomyopie)) en slaapstoornis (oftewel: ik slaap maar een uur of 2 max 3 per nacht). En dat alles van 1 val en ondanks dat ik een helm op had. 

Op woensdag ben ik ontslagen uit het ziekenhuis en heb 3 (!) maanden een ziekenhuisbed in de woonkamer gehad. Dan wordt de wereld heel erg klein: ik kon niets (niet lopen zonder ondersteuning) geen tv kijken (dat kon niet vanwege de druk in mijn hoofd), mijn hondje niet uitlaten, niks. De pijn die ik had was ondragelijk (had zeer zware medicatie mee naar huis die ik de hele dag door moest nemen), ik kon niet in de douche (omdat deze op de eerste verdieping is) dus heb ik me al die tijd met hulp beneden in de keuken moeten wassen. Ik heb me rot geschaamd daarvoor. 

Ook ben ik inmiddels geopereerd aan mijn rug, omdat er 3 ribben verkeerd aan elkaar zijn gegroeid. Links ben ik ook lager dan rechts en dat zal ook nooit meer recht worden. Deze operatie heeft een jaar na het ongeluk plaats gevonden. Ook na die operatie heeft er 3 (!) maanden een ziekenhuisbed in de woonkamer gestaan. Omdat ik nog geen verstelbaar bed had en dus niet in mijn eigen bed kon slapen. De tijd, na het ongeluk, dat ik weer naar mijn eigen slaapkamer kon tot de tijd dat ik een verstelbaar bed had, heb ik in een lading kussens gelegen zodat ik iets omhoog lag. Alleen werkte dat niet, want ik zakte continu naar onderen.

En komen nog operaties aan en wel aan mijn linker knie. Zij het eerst een voorste kruisband reconstructie, of meteen een volledige nieuwe knie. En er komen nog onderzoeken wat we kunnen doen met mijn linker oog. 

Heel het ongeluk heeft bij mij zowel privé als zakelijk alles op zijn kop gezet. Mijn hele leven is tot stilstand gekomen. Nu, ongeveer 20 maanden later, ben ik nog steeds volledig in de ziektewet. Nu, na fysiotherapie, ergotherapie en inmiddels revalidatie, ben ik blij dat ik zonder krukken kan lopen. Dat ik nu zonder krukken kan lopen, wil niet zeggen dat alles nu goed is: ik heb nog steeds moeite met opstaan, trap lopen en helemaal plat liggen gaat niet meer. De pijn is ook nog steeds aanwezig, wat inhoudt dat het chronische pijn is geworden. Iets waar niks aan te doen is. En als ik met mijn kinderen naar een pretpark wil gaan, zal ik en mijn krukken mee moeten nemen en een rolstoel moeten reserveren. Omdat op die manier lopen de hele dag niet meer gaat. 

In deze 20 maanden vanaf het ongeluk heb ik mijn kinderen niet kunnen helpen met verhuizen en het opknappen van de huizen die ze in deze tijd gekregen hebben, kon ik niet zo ineens naar mijn pasgeboren kleinzoon (ik ben 16 mei voor de eerste keer oma geworden) en als ik hem nu vasthoudt kan ik dat maar even op links. Ook ga ik nog geregeld door mijn linker knie, omdat alles zo verslapt is en, ondanks wat ik er ook aan doe, de krachten niet goed terug krijg. Het uitlaten van mijn hondje gaat ook nog steeds niet goed, dat nu zelfs de gedachte er heel erg is dat ze naar een ander gouden nestje gaat, zodat ze nog veel kan genieten. Want ik kan haar dat niet meer geven. Ook (zonder in detail te treden) wat er in de slaapkamer normaal gebeurt is niet meer: mijn partner durft niet, omdat ik continu met pijn leef. Wat dus ook een druk op de relatie zet. Alles wat ik voorheen deed, zelfstandig deed als gescheiden vrouw van 3 kinderen, kan ik nu nog maar een maximaal 20%. Wat inhoudt dat ik overal hulp voor moet vragen, iets waar ik zeer veel moeite mee heb, omdat ik altijd alles zelf heb kunnen doen. Uiteraard hoop ik dat ik in de loop der tijd meer zelf kan, maar zoals ik het voor het ongeluk kon zal nooit meer zijn.

En dan zakelijk: als u uitgekeken had, dan was ik nu geslaagd geweest voor de opleiding Verzorgende IG. Iets wat dus ook niet meer zal gaan, omdat ik dit fysiek niet meer kan. Dus een droombaan en toekomstperspectief aan duigen. Ik heb dan nu wel een baan in de zorg, maar dat is niet wat ik wil. Dus als ik weer werk wil vinden wat ik wel leuk vind en kan, zal ik dus helemaal opnieuw moeten beginnen. En dat met 52 jaar is dat geen pretje.

Toen u mij via SMS stuurde dat u vond geen schuldige te zijn en dat er getuigen waren die het met u eens waren (wat dus een onwaarheid was ” We hebben geen aanrijding gehad en getuige  zeiden ook dat ik hier geen schuld aan had dit zou ook bij de politie verklaard zijn. “), was ik diep teleur gesteld. Zeker toen uit het politierapport bleek dat er inderdaad een getuige is, maar dat die verklaard heeft dat U fout zat en niet ik. Buiten het feit dat u haaientanden genegeerd heeft, heeft u (net als ik) op school, maar ook bij uw rijbewijs geleerd: rechtdoor op dezelfde weg gaat voor. Ten tijde van het ongeluk was u 64 jaar, dus inmiddels ben u 65 jaar. Dus ik neem aan dat u dat ook geleerd heeft. 

Het feit dat u verklaard aan de politie in de zon te hebben gekeken kan, maar ik heb de foto’s van dat moment. Daar de zon tijdens het maken van de foto’s lager was en NIET hinderlijk voor het verkeer, was dat op het moment van het ongeluk ook niet mogelijk. Notie: ik zat op de brommer en heb i.v.m. verkeer ook die kant op gekeken. Dus dat u dan zegt in de zon te hebben gekeken en geen brommer gezien heeft (wit van kleur, iemand erop die op dat moment niet de smalste was, een witte help en behoorlijk geluid makend) is voor mij iets wat onbegrijpelijk is. Want hoe kunt u mij niet horen als ik naast u rijdt, maar wel dat u mij hoort vallen?? 

Kunt u zich voorstellen wat een opluchting het was dat u strafrechtelijk vervolgd werd? Dat u schuldig bent bevonden en dus een boete aan de staat moest betalen van €500,00?? Ik had toen nog zoiets van: is dat alles, maar goed het is gerechtigheid. Kunt u zich ook voorstellen dat het voor mij onbegrijpelijk is dat u er onderuit gekomen bent en de zaak geseponeerd is? Ook omdat er in het politierapport staat dat u schuldig bent (“artikel 62 Reglement verkeersregels en verkeerstekens 1990, artikel 80 Reglement verkeersregels en verkeerstekens 1990 (Bij haaientanden geen voorrang verlenen aan de kruisende weg (aanrijding)”), dat er een getuige is (“Ik zag dat er een personenauto kwam aanrijden over de Cartografenweg die rechtsaf sloeg richting de Professor Asserweg. Ik zag dat er een bromfiets over het bromfietspad aan kwam rijden en hard remde voor de personenauto. Ik zag dat de bestuurder van de bromfiets onderuit gleed. De bromfiets had voorrang.”) dat u schuldig bent en u dus geen verantwoording neemt? In geen enkel opzicht? Doordat u geen volledige verantwoording heeft genomen, moet ik vechten om alle rechten te krijgen waar ik recht op heb. 

Ik heb de kans om u persoonlijk te spreken, dit heeft uw verzekeringsagent laten weten. Dit wil ik nog steeds, omdat ik u in het gezicht wil kijken en u wil vertellen wat u veroorzaakt heeft. Ook speel ik nog steeds met de gedachte om u voor het gerecht te dagen zodat u alsnog vervolgd wordt. Omdat ik niet tegen onrecht kan en u mij op zoveel manieren onrecht hebt aangedaan, dat het alleen opschrijven niet eens meer voldoet. 

Het is voor mij onbegrijpelijk dat iemand, die schuldig wordt bevonden, niet eens het fatsoen heeft om zowel naar het ziekenhuis te komen, als op huisbezoek en niet eens af en toe vraagt hoe het gaat. Sommige mensen zijn dus schijnbaar zo enorm op zichzelf: als het hen maar goed gaat. 

Dank zij het ongeluk wat u veroorzaakt heeft heb ik PTSS en rouwverwerking. Iedere keer als ik een ambulance, politie of brandweer met alarm zie/hoor raak ik in paniek. Nooit last van gehad, overgehouden aan het ongeluk. Rouwverwerking is er, omdat ik van een leven vol dingen ineens stil kwam te staan. En voor iemand die er altijd is voor iedereen, is afhankelijk zijn van andere iets wat toch behoorlijk hard aankomt. Ik ben altijd een onafhankelijke vrouw geweest, maar daar is nog niet de helft van over. Want na al die tijd ben ik nog steeds mentaal aan het vechten om te accepteren wat er gebeurt is. 

Meneer K, deze brief is via mijn advocaat bij uw verzekeringsmaatschappij gekomen. In de hoop dat u hem leest. Slachtofferhulp heeft dit aangeraden, alsmede de psycholoog. In de hoop dat het iets verlichting geeft en dat ik in ieder geval iets van alles kan verwerken. Want al zijn de nachtmerries weg, het piekeren over hoe nu verder is er nog dagelijks (en in de nacht). 

Nu in november week 88 na het ongeluk in zicht komt, betekent dat ook dat de WIA-keuring in zicht komt. Inmiddels is me wel het e.e.a. uitgelegd hierover, maar ik loop dus nog steeds van het ene onderzoek in het andere en krijg dus ook geen rust om alles daadwerkelijk te verwerken. Met de WIA-keuring zal blijken of en zo ja hoeveel ik afgekeurd zal worden. Ook iets waar ik mee zal moeten leren leven. 

Meneer K, ondanks dat u zich niet schuldig acht aan alles wat er gebeurt is, wens ik u een fijn leven toe. In de hoop dat u dit alles lees, beseft wat u gedaan heeft en inziet wat geen verantwoording nemen inhoudt. Ik hoop dat u beseft wat u veroorzaakt heeft en dit de rest van uw leven met u meedraagt. 

Ik moet dat immers ook. 

Met vriendelijke groet, Chantalle van N