Waarheid of geen waarheid?
Ik loop hier al langer mee rond, maar kan me vinger er niet op leggen.
Ik heb het vermoeden dat ik ben misbruikt door mijn broer. Ergens tussen 13 en 15 jaar. Ik snap niet dat ik er niet bijkan in mijn hoofd. Ik durf het bijna niet te delen.
Mij staat bij dat we veel knuffelden. En hij en ik soms voor de gezelligheid op elkaars kamer wilde slapen en mijn ouders vonden dat goed. Hij vroeg dan of ik op zijn bed kwam zitten om te kletsen.
Op een bepaald moment mocht dat niet meer want we werden te oud. Ik herrinner me dat ik veel seksdromen had over mijn broer. Heel vaak en zo realistisch dat ik twijfelde of het echt was gebeurd. Ik schaamde me er in die tijd heel erg voor.
Ik weet nog dat dat lang aanhield en dat toen we verhuisten dat ik 15 was heel nadrukkelijk vroeg om een slot op mijn deur. Na wat zeuren kreeg ik dat. Daarna had ik nog steeds die 'dromen' en voelde me haast psychotisch en buiten mezelf en schaamde me diep dat ik zo realistisch over hem droomde'. En we keken elkaar soms op zon manier aan dat je eigenlijk alleen naar je vriendin hoort te kijken. Ik voel puzzelstukjes op elkaar vallen de laatste tijd. Hij is jong begonnen met drugs gebruiken, hoe jong weet ik niet. Maar nu vraag ik me af of hij me heeft gedrogeerd.
Want de eerste keer dat ik extreem psychotisch was wilde een arts mij een pilletje voor te kalmeren geven en ik hield extreem voet bij stuk dat ik geen pilletje wilde. Pas in de kliniek nam ik plots compleet relaxd de pillen aan. Ik werd nl psychotisch in het huis van mijn ouders.
Ik merk aan mijn lijf als ik dit vertel dat ik bijna hyperventileer. En vraag me af of hier mensen zijn die incest hebben meegemaakt en dat pas later besefde? Hoe ze het uiteindelijk zeker wisten en wanneer de herinnering terug kwam.
Ik ben al jaren in behandeling voor ptss omdat ik veelvuldig ben verkracht door jongens die ik in mijn tienerjaren tegenkwam. Nooit in staat om fatsoenlijk grenzen te stellen. Altijd dacht ik dacht ik het maar over me heen moest laten komen.
Mij is weleens gevraagd (meer dan eens) hoe het kan dat ik zo vaak verkracht ben door verschillende mannen. Ik vraag me af of dit eigenlijk de reden ik. Ik krijg paniek bij het idee. Want ik heb al jaren trauma behandeling gehad en ik dacht dat ik uitbehandeld was. Want na 3 rondjes psytrec zeiden ze, dit zijn je restklachten, we hebben gedaan wat we konden. Maar het voelt helemaal niet als restklachten want ik voel me nog altijd hetzelfde als voor de behandelingen. Ik heb dat altijd raar gevonden. Het moest toch wel meer effect hebben dan dit?
Ik vind het super eng dit te plaatsen, maar ben bang dat als ik het mn vrienden of ouders of hulpverleners vertel dat ze denken dat ik het verzin voor aandacht.
Terwijl dat t laatste is wat ik wil. Want ik wil gewoon weer kunnen werken en normaal zijn. Ik wil helemaal niet dit hebben meegemaakt.
Is dat de reden dat het nog weggedrukt zit?
18 Reacties
Dapper dat je dit deelt. Als ik je bericht en reacties lees denk ik, wat een stress en onduidelijkheid voor je. Veel dingen waar je niet openlijk over kan praten omdat je je moeder wil beschermen en omdat het onduidelijk is wat er nou precies gebeurd is. Misschien kom je er ooit achter, misschien ook niet. Wat wel duidelijk is, is dat er mensen over jouw grenzen zijn gegaan. Dat hadden ze nooit mogen doen. Het heeft je beschadigd.
Ik vind het heel naar voor je dat de therapie tot nu toe niet geholpen heeft.
Ik vraag me af of het zinvol is om uit te zoeken wat er precies feitelijk gebeurd is. Het kan ook een afleiding zijn om je eigen gevoel uit de weg te gaan. Dat kan jij alleen weten. Misschien moet je het juist uitzoeken.
Hoe gaat het nu met grenzen stellen? Kan je je eigen grenzen voelen?
Hoe zou het zijn om nog een keer met je moeder te praten over jullie gedeelde ervaring met grensoverschrijding?
Ik deel af en toe wel wat met mijn moeder. Meestal reageert ze heel afwijzend en wil ze er niet over praten. Soms zelfs tot beeindiging van het contact aan toe. Als we dan weer contact hebben kan het er wel even overgaan. Maar veilig voelt het niet.
Ik vind het heel zinvol en belangrijk dat je goede behandeling krijgt voor de gevolgen van dit heftige trauma. Misschien kom je er nooit achter wat er preciesis gebeurd, maar de gevolgen die je ervan hebt, jouw ervaring is echt en belangrijk om serieus te nemen.
Het raakt me dat je bezig moet blijven en aan jezelf voorbij moet gaan om jezelf staande te houden. Dat raakt me omdat ik het bij mezelf herken en omdat ik het je gun dat je meer kan gaan voelen wat jouw behoeftes zijn (en daarmee ook waar je grenzen liggen.)
Ik ben ook het liefst altijd bezig en vaak met 'nuttige' dingen voor anderen, dan hoef ik zelf niet te voelen dat ik me schaam, dat ik me vies voel, dat ik eenzaam ben, dat ik bang ben en dat ik soms niet meer bang ben omdat het me allemaal niets meer kan schelen. Het gaat echt beter, maar soms kunnen die gevoelens me weer overspoelen, vooral als ik rust meem.
Ik vind het mooi en sterk om te lezen dat je naar mij een grens aangeeft. Heel goed. Natuurlijk is het zinvol om met je verwerking bezig te zijn. Dankjewel!
Als ik ga rusten overdag omdat ik moe ben. Kom ik vervolgens uit dat bed met een mega opgeblazen buik, waardoor ik mn andere afspraken moet afzeggen. Waardoor rust nemen in mijn hoofd, helemaal niet rust nemen is. Maar eerder de boel nog verder vergald.
Misschien is het inderdaad wel goed om een poosje wat meer afstand van je ouders te nemen om tijd te nemen voor je eigen herstel. Ik heb zelf een poosje heel weinig contact met mijn ouders gehad omdat ik in die periode zo keihard terugviel in mijn oude patronen. Ik had het nodig om nieuwe gezondere patronen te ontwikkelen voor mezelf. En nog steeds ga ik nooit meer dan een paar dagen, al houd ik van ze. De onveiligheid en de eenzaamheid van vroeger kunnen me toch steeds opnieuw overvallen als ik daar weer ben. Op deze manier werkt het nu goed voor mij. Ik wens je heel veel sterkte in je verwerking.
Allereerst heel knap en goed dat je dit hebt geschreven en herkenning zoekt. Ik herken mij helemaal in het stukje vage herrineringej die naar boven zijn gekomen. Zo is het bij mij ook begonnen.
Eigenlijk na het drinken van alcohol en ik dronken raakte. Is de PTSS zich verder gaan ontwikkelen. Alles kwam in duidelijke beelden, flashbacks, hartkloppingen het was echt een hele heftige tijd. Na ongeveer ruim een half jaar ben ik hulp gaan zoeken.
Nu 2,5 jaar therapie helaas nog last van CPTSS, wat je zegt dat je je nog het zelfde voelt. Herken ik wel. Het gaat erg op en af. Ik sta nu op de wachtlijst voor trauma centrum nederland om in interne therapie te gaan.
Seksueel misbruik is een erge vorm, het is niet voor niks dat je dan meestal PTSS type A ontwikkeld. Je identiteit word hierdoor verstoord.
Ik had ook heel graag gewild dit nooit mee te hoeven maken. Waarom ik? Is een vraag waar ik nooit antwoord op zal krijgen. Het is een erg lange weg naar herstel.
Ik wens je veel sterkte!!
Lieve knuffel
Mijn broer is al iets van 18 jaar drugsverslaafd en heeft ooit gezegd getwijfeld te hebben uit het leven te stappen. En dat hij toen een brief schreef met de reden dat hij drugsverslaafd is. Maar toen wij aandrongen op die brief, zij hij, dat zal ik jullie nooit vertellen bij leven, want dat is te erg. We waren allemaal ontstelt dat hij liever verslaafd blijft dan de waarheid te vertellen. En toen dacht ik al, waarschijnlijk verkrachting want dat zou mijn moeder echt niet trekken. En nu denk ik. In hemelsnaam, als dit de waarheid is, dan krijgt ze acuut een hartaanval. Hoe kan ik nu ooit nog, nog een ronde naar psytrec, zonder de waarheid aan hun te moeten vertellen.
Tegelijkertijd denk ik, als dat de reden kan zijn, dat deze hel van continu alert zijn en altijd machteloos voelen dan over kan zijn, ophoud. En als mijn broer dan misschien eindelijk de drugs kan loslaten. Is het gezegde dan toch waar?
The truth will set you free?
Ik ben echt zo misselijk nadat ik dit geschreven heb. Ik kon bij psytrec altijd eten, ook na emdr. En vanavond wilde ik voor t eerst echt niet eten.
Dank je wel voor je begripvolle reactie.
Ik denk meestal meer, waarom zijn mannen zo gecreeerd door het universum? Er zijn er zoveel die dit doen, waarom toch?
Ik weet dat ik echt al wel ben gegroeid. Want de schuldtoewijzing zoals ze zeggen in therapieland is wel verschoven.
En ik merk wel dat ik voor het eerst mezelf belangrijker voel, of tenminste even belangrijk als mijn moeder en mijn broer. Mijn leven lang stond de zorg voor hun op 1. Maar ik wil ook gelukkig zijn. Zelfs als daardoor het kaartenhuis in elkaar valt. Ik heb al zo extreem lang klachten. In 2012 al ziek geworden. Ik wil gewoon helen. Ik kan niet meer met deze gore dingen in mij rondlopen. Ik wil emdr ik wil dat de herinnering weggaat. Ik wil ook een normaal leven. Ik heb zo hard gewerkt om normaal te zijn. Gestudeerd ondanks alles, zelfs een hoge functie gehad. En nu dit. Ik wil mijn leven terug.
Wat ontzettend heftig voor je. Dit kan zeker. The body keeps the score... Je lichaam liegt nooit.
Hierbij het verhaal van 's werelds meest bekende lifecoach Martha Beck.
Hier kun je lezen hoe zij haar incest verleden wegdrukte, tot dat niet langer ging.
Ik geloof je verhaal en vind het vreselijk dat jou dit is overkomen. Ik wens je veel sterkte en zelfcompassie met de verwerking en je herstel. Heel moedig en goed dat je je verhaal hier deelt!
https://www.theguardian.com/lifeandstyle/2008/jul/04/women.healthmindandbody
Liefs
De laatste jaar ben ik verder herstel. In 2022 nog 2x psytrec gehad en dingen begonnen mij op te vallen die ik eerst niet zag, of wilde zien. Bij bijv mannen tijdens het uitgaan die dan echt zo naar seksbelust naar me keken. Eerder negeerde ik dat, zag het niet. Totdat de behandeling verder ging over associaties, waar ligt t pijnpunt. Op die ogen, die nare donkere ogen van lust.
En t laatste jaar merk ik dat mijn broer elke keer zo naar me kijkt. En dat ik niet met hem in een kamer durf te zijn alleen. Ik dacht dat dat kwam omdat hij eenzaam is en ook een gek leven heeft. Wuifde het weg. En ik dacht nog ergens dat ik gewoon nu meer mn angst voelde, en dat het aan mijn gekke hoofd lag dat ik mijn broer niet vertrouwde. Maar je broer hoort je niet wellustig aan te kijken. De laatste keer dat ik bij hem was, vroeg hij mij of ik een massage wilde. Ik was echt zo geschokt. Hij ging niet door toen ik de vraag ontwerk en daarna hebben we niet meer afgesproken.
Ik zal je artikel even bekijken. Dank je wel.
En dat die vrouw zegt, ik heb geen behoefte aan andere mannen. Ik wees dat altijd op mijn slechte ervaringen. Dat ik minder binding had met mannen. Maar na mijn laatste relatie en de laatste behandelingen merk ik echt dat ik het gewoon niet zie met een man. Ik herinner me ineens dat ik al jaren stiekem erg verwonderd naar vrouwen kijken.
Bizar hoe de schaduw van de veel trauma hele delen van jezelf verstopt. Ik durf er nog steeds niet naar te handelen, omdat ik niet het verkeerd wil hebben. Ik merk dat ik super voorzichtig met vrouwen wil zijn en veel sneller zenuwachtig wordt als ik onder de indruk van ze ben. Mannen vinden me eigenlijk altijd wel leuk. En voor mij is het vooral irritant. Altijd al geweest. Maar ik dacht dat ook die gevoelens kwamen door het misbruik. Het idee dat ik gay ben is bij mij gewoon zo raar. Ik was zo bezig 'normaal' te zijn, dat ik t eigenlijk ook gewoon niet wilde.
Ik las ooit een artikel hoe een meisje de neiging kan hebben gewoon normaal relaties aan te gaan, om goed te faken dat ze geen misbruik heeft meegemaakt. Dat ik ook oprecht wat ik deed. Als iedereen maar dacht dat t goed met me ging. Dan wist ik dat ik niet hoefde te dealen met de pijn in mijn. Vrijheid. Tot de val. Want de rugzak gaat niet weg. En ook ik kwam op mijn knieen. 6 jaar internationaal consultant en op een dag zwart voor mijn ogen, steeds regelmatiger
Totdat ik niet meer durfde auto te rijden. Helaas, ik moest het aangaan. Daarom weet ik nu ook dat het geen zin heeft om dit te ontlopen. Als ik gay ben ben ik gay en als ik incest heb meegemaakt heb ik incest meegemaakt. Ik moet alleen wel een manier vinden om mezelf oke te vinden, met deze delen van mij. Want ik heb iedereen eigenlijk in mijn omgeving al gezegd dat ik denk dat ik bi ben (niet echt bi dus, denk ik, meer lesbisch) en iedereen zij echt, ja prima toch.
Maar ik ben ook 9 maanden geleden begonnen naar de kerk te gaan. Omdat ik echt behoefde had aan 'geloof, hoop en liefde' en vooral vertrouwen terug in het universum of God. En nu ben ik super blij met de mooie kerkdiensten en zit ik met de afkeuring tegen lesbisch,bi, gay door deze kerk. Wat een gedoe. Ben t een beetje zat om altijd te moeten nadenken, of een ander het wel oke zal vinden, wie ik ben. Ik wil misschien niet zo graag normaal zijn, als ik altijd dacht. Ik wil gewoon mij mogen zijn, en niet lastig gevallen worden.
Bedankt voor het delen van het artikel!! Ik weet nog niet hoe ik dit 'zooitje' want zo voelt t. Ga oplossen. Maar ik heb nu al zoveel hordes genomen bij psytrec, ik ga nu niet me bij deze dingen neerleggen en blijven doen alsof ik wel weer hersteld ben en alsof ik het ook wel zou kunnen met een man in een relatie