Tegenstrijdigheden

Bijna gaat het groepje lotgenoten waar ik aan deel ga nemen van start. Ik vind het enorm spannend hoe het gaat lopen. Herkenning, triggers, onbegrip, moeilijke vragen, hoe zal ik reageren op anderen? Maar ook, hoe zullen anderen reageren op mij?

Nog steeds heb ik moeite met uitspreken dat ik slachtoffer ben geweest (en in kleine mate soms opnieuw ben). Als ik de verhalen van anderen lees over nare ervaringen vind ik dat vreselijk, maar voor mezelf stel ik me aan? De positieve ervaringen met hulpverlening, terwijl dat voor mij regelmatig níet zo gevoeld heeft. En soms nog..

Tegelijkertijd zie ik dat ikzelf ook terugspiegel, er soms (onbewust of misschien zelfs bewust) aan bijdraag bij anderen. 

Hulpverlening die waarschijnlijk toch écht de intentie heeft om te helpen maar bij mij iets triggert waar zo'n lading opzit dat ik een heel gemene opmerking terugkaats.     

Omgeving waarin ik me soms zo onbegrepen voel dat het veel pijn en verdriet doet, terwijl mijn automutilatie of halfslachtige pogingen hen ook waarschijnlijk pijn en verdriet doet, of in ieder geval bij sommige heel ongemakkelijk maakt..    

Dat het in m'n pubertijd zo normaal was geworden dat er bijna dagelijks slaande ruzie was, dat ik m'n boosheid regelmatig ook zo ging uiten.. 

De sarcastische of lugubere grappen die ik bij gesprekken op het terras met een hapje en drankje wel eens gemaakt heb om wat luchtigheid te creeëren of het onderwerp iig niet te dichtbij te laten komen en daarmee misschien een ander behoorlijk gekwetst heb of aan victim-blaming doe. Terwijl op een ander moment iemand lacherig doet over een onderwerp en ik er zelf even echt niet mee kan lachen.. 

Dat ik anderen met paniek-aanvallen of depressie soms heb proberen helpen maar het leek alsof m'n hulp loze energie was en er niets mee werd gedaan. Terwijl íkzelf zo goed weet hoe moeilijk het is en hoe je probeert en vecht om ermee om te gaan en het soms écht niet lukt..

Dat de zorgverzekering mij toen een therapie niet ging vergoeden (waar betaal ik dan @*# zorgpremie voor!) "omdat het zorgpotje leeg was" was het antwoord,  en ik het liefst de ruiten van het kantoor met een baksteen had kapot gegooid (niet gedaan overigens)  

Dat een opstapeling aan gebeurtenissen tot burn-out (geen officiele diagnose, wel veel herkenning)  en (weer opnieuw)  tot depressie kunnen lijden bij mij, maar dat één van mijn "crisis"- situaties er misschien ook wel een bijdrage toe heeft gedaan dat een hulpverlener die naast haar werk nog mantel-zorger is voor moeder die ziek is, financiele zorgen heeft en ook nog wat aanhoudend kribbig contact heeft met de buren, zelf in een burn-out terecht komt.. 

Het maakt het er soms ingewikkeld voor mij, een grijs gebied waarin dader/slachtoffer of (niet) helpende omstander elkaar kunnen overlappen en door elkaar heenlopen en de grens ook niet altijd zo duidelijk is.

 Gedrag van mijn daders, die ik enigzinds rationeel kan begrijpen/verklaren (misschien hadden zij ook wel een moeilijke jeugd, maakte de omstandigheden dat het zo gelopen is ect.ect.) maar emotioneel wringt en wrijft het..