Als voetganger overreden door een auto; in 1 seconde is alles anders
Ik ben al een paar maanden lid van deze community en vind het fijn om de verhalen te lezen. Het is niet makkelijk om te lezen waar iedereen doorheen gaat, maar de herkenning in de verhalen geeft wel een bepaalde mate van rust in mijn hoofd.
Zelf heb ik 1.5 jaar geleden een zeer ernstig auto-ongeluk gehad waarbij ik als voetganger ben overreden door een auto. De auto is over mijn bekken heen gereden, deze was dan ook verbrijzeld. Ook had ik inwendige bloedingen en een klaplong, waren bijna al mijn ribben gebroken en was mijn pols gebroken. Ze dachten niet dat ik het ziekenhuis zou halen. Ik kan me niet indenken hoe het voor mijn man en 2 kinderen geweest moet zijn die avond van het ongeluk…
Uiteindelijk heb ik, na een periode in het ziekenhuis, ruim 4 maanden in een revalidatiecentrum doorgebracht. Daar heb ik onder andere weer leren lopen. Sinds ik thuis ben, heb ik tot de dag van vandaag nog steeds 2x in de week intensieve revalidatie-fysiotherapie, zwem ik wekelijks en train ik bijna iedere dag mijn spieren Helaas heb ik op meerdere plekken geen botgroei in mijn bekken en ben ik nog steeds niet pijnvrij en stabiel genoeg. Volgende maand heb ik overleg met de traumachirurg of een operatie mogelijk is om alsnog botgroei te stimuleren.
Ik heb het ongeluk niet bewust meegemaakt, het blijft voor mij daarom moeilijk om te beseffen dat dit me overkomen is. Terwijl ik er wel dagelijks aan herinnerd word, lichamelijk en mentaal. Ik krijg die puzzel zeg maar niet af. Ook al ben ik terug geweest naar de plek waar het gebeurd is, heb ik beelden gezien van het ongeluk, heb ik een getuige gesproken die achter mij liep.. Wat ik mij direct herinnerde toen ik wakker werd op de IC, was een zeer heftige nachtmerrie; een bijna doodervaring. Tot op de dag van vandaag vind ik het lastig om dit een plek te geven en om hier met geliefden over te praten. Ik kan ook enorm heftig reageren op ambulances en politie. Sinds een aantal maanden heb ik psychologische hulp, dat is heel fijn maar het zijn intense gesprekken. Ik ben benieuwd of iemand zich herkent in mijn verhaal, hoe je hiermee omgaat, wat voor jou helpt…Een lotgenoot met hetzelfde letsel zou ik ook graag eens willen vragen hoe het herstel is verlopen/verloopt.
Veel sterkte voor iedereen die op deze community meeleest voor herkenning, zijn of haar verhaal deelt of steun zoekt.
6 Reacties
Dag Bloem, wat is jouw verhaal herkenbaar! Ook ik werd, samen met een vriend, als voetganger geschept door een auto en het was niet zeker of ik het zou halen. Mijn schedel was gebarsten en ik had een bloeding die op mijn hersenen drukte. Van de aanrijding zelf weet ik niets, ook niet van vlak ervoor of daarna. Mijn eerste herinneringen lijken ook eerder nachtmerries dan realiteit. Lichamelijk letsel heb ik minder, maar mijn hersenletsel is een forse beperking in het dagelijks leven. Niet meer kunnen werken, weinig sociale activiteiten, leef nu als een 80-jarige en moet nog 52 worden.
Die dagelijkse herinnering herken ik dus ook zeker, in wat ik met aanpassingen kan en niet meer kan maar ook in het hevig reageren op schrik in het verkeer. EMDR hielp de scherpe kantjes eraf te krijgen en vooral veel doen, eruit gaan en de schrik wegkloppen (tapping). Het blijft echter altijd spannend! Verder heb ik nog steeds psychologische ondersteuning door een neuropsycholoog, fysio en andere ondersteuning.
Ook al kan het lastig zijn, betrek je dierbaren hierin, om begrip te krijgen, steun en soms een knuffel. Je merkt zelf dat herkenning in de verhalen hier wat rust geeft; je omgeving wil ook begrijpen wat er met je is en daarmee leren omgaan. Soms leek het voor mijn omgeving moeilijker dan voor mijzelf, want ik voel continue wat er mis is terwijl het aan de buitenkant niet te zien is.
Accepteren dat mij dit is overkomen en mijn leven door een idioot letterlijk op z'n kop is gezet, gaat me misschien nooit lukken. Maar tolereren dat ik blijvend letsel heb en soms, heel soms net doe alsof er niets aan de hand is, lukt steeds een beetje beter. Denk wel in nanometers, het gaat langzaam en vaak een stapje achteruit. Maar uiteindelijk zie dat je ietsje verder bent gekomen.
Weet dat ik je heel goed begrijp!
Goede middag bloem
Wat een vreselijk verhaal zeg. Je hebt meer dan 1 engeltje bij je gehad zo te lezen. Fijn je bent er nog. Dat is het meest belangrijke
Wel fijn te lezen je haalt hier voldoening uit. Heb ikzelf namelijk ook.
Zelf ook in de kreukels. Veel minder heftig als de meesten hier. Heb de pech dat mijn knieschijf op slot blijft staan.
Als binnen korte tijd geen verbetering is, is het een goede vraag of ik wel met dit been door wil gaan.
Goed je hebt al gespreken. En hoop je kan dat ook vol houden. Dat je nog met dingen moeite heb, niet meer dan logisch. Dat zal in loop der tijd minder worden. Hoop echt dat je steun blijft houden. En iemand treft waar je voldoening uit haalt.
Hoe dan ook. Denk aan je eigen. En blijf doorgaan.
wat lief Adje! Ik ga zeker volhouden, ook al is dat soms best even moeilijk.. maar dat herken jij zo te lezen. Veel sterkte met de komende beslissing waar je voor staat.. dat is ook niet niks. Hopelijk wordt je hierin ook gesteund.
Lieve Bloem,
Wat heftig om te lezen! Heel fijn dat wat hebt aan de community. Toch vind ik het heftig om te lezen wat je hebt meegemaakt. En meer dan logisch dat dit tot de dag van vandaag nog heel veel van je vraagt. Ik heb dit zelf niet meegemaakt, maar toch zie ik veel herkenning. Na het overlijden van mijn man heb ik ook nog moeite met dingen als een politie-auto, ambulance en ongelukken op het nieuws bijvoorbeeld.
Mocht je met iemand willen praten kan je ook altijd de luisterlijn van Slachtofferhulp bellen. Misschien dat dat prettig is? Misschien ook helemaal niet. Ik denk graag met je mee.
Heel veel liefs!
Een virtuele knuffel voor jou Shyla, ik heb inderdaad je verhaal gelezen, heel heel heftig.... Dank voor je tip!
Wat lief! Dankjewel!
Als ik iets voor je kan doen? Of met je mee kan denken dan hoor ik het graag!
En uiteraard mag je altijd je verhaal of gedachte hier delen! <3