De dag dat mijn leven anders werd.

Het was 17 april 2018, voor mijn gevoel de eerste echte lentedag. Na een dag lekker gewerkt te hebben op kantoor ging ik op de fiets naar huis. Vlakbij huis is een bruggetje wat ik moet passeren, waar auto's een drukke weg op kunnen draaien. Toen ik aankwam stond er een grote zwarte auto stil, ik keek naar de bestuurder en dacht te zien dat hij mij ook zag, dus onbezorgd fietste ik verder.......... had ik gehoopt.

Opeens lag ik op de straat, vaag hoorde ik een politieagent, sirenes, mensen die dingen vroegen, maar het leek niet binnen te komen. De volgende herinnering is in de ambulance. Er werd verteld dat ik een roesje had gehad, omdat ze anders mijn been niet konden fixeren, ik gilde het uit van de pijn volgens de broeder. En weer zakte ik weg om in het ziekenhuis weer bij te komen.

Ik had mijn hielbeen volledig verbrijzeld. Of ik hersenletsel opgelopen had konden ze niet helemaal vast stellen, maar mijn voet was nu het belangrijkst en meest zorgwekkend.

Na een operatie, 10 nachten bijna niet slapen door een snurkende kamergenoot en een hele zware darminfectie die niet onderkend werd, ben ik 10 dagen na de operatie overgeplaatst naar een buurtzorgpensioen. Ook daar lukte het niet echt om op krachten te komen vanwege een kamergenoot, en zodoende ging ik vandaar uit naar een wisselwoning, met volledige thuiszorg, want zelfs douche lukte niet meer (was ik te uitgeput voor) Mijn eigen woning werd nl. op dat moment gerenoveerd.

Door het slechte herstel heb ik 4 maanden in een rolstoel gezeten, waarna bijna een jaar revalidatie volgde. 

Ik was blij dat mijn fysiotherapeut een experiment was gestart waar ik in mee mocht, wat bestond uit om te beginnen een half jaar intensieve therapie, zowel fysio- als ergotherapie en counseling. Daarna ben ik met de fysio en de counseling doorgegaan.

Geestelijk kwam het pas binnen toen ik minder voor mij herstel hoefde te gaan "vechten" . Bij die coach kon ik al mijn angsten en onzekerheden delen, tijdens dat uurtje counseling, maar daarnaast vertelde zij me ook vaak de waarheid als ik me te veel door angst liet leidden.

Nog steeds heb ik af en toe een afspraak met haar. 

Want hoe accepteer je dat je van de ene op de andere dag niet meer kunt wat je altijd het liefste deed (fietsen, lange wandelingen maken, over het strand lopen) dankzij iemand die je over het hoofd zag?

Hoe accepteer je dat je elk jaar weer van alles wat je teruggewonnen hebt, meestal door pijn weer een stukje los moet laten?

Als ik weer somber ben waar ik niet uit kom, helpt zij me weer om te kijken naar wat ik nog wel kan.

En weet je, als je daar naar opzoek ga, kun je nog zoveel merk ik elke keer weer!