Bijna 1,5 jaar geleden en nog steeds niet klaar
Hallo
24-2-2023 ben ik door het oog van de naald gekropen, toen een 64-jarige man meende voorrang te moeten nemen en zonder te kijken de afslag naar rechts nam. Ik zat er op dat moment op de brommer (grote retro witte brommer met witte helm) naast hem, en heb alle zeilen bij moeten zetten om hem niet te raken. Door mijn manoeuvre, om de auto niet te raken, ging ik op een nat wegdek onderuit. In eerste instantie had ik 8(!) ribben gebroken, 7 links (waarvan 6 op meerdere plekken) en 1 rechts.
Inmiddels bijna 1,5 jaar verder is er nog meer boven gekomen, na 4 maanden bleek dat mijn linker knie ook helemaal stuk is (voorste kruisband eraf, achterste kruisband ingescheurd, meniscus ingescheurd, zijbanden opgerekt), oogletsel (posttraumatisch accommodatiespasme door de klap met mijn hoofd op de grond), PTSS en rouwverwerking en na second opinion (en na een kijkoperatie aan de linkerknie) blijkt dat het kraakbeen in de knie (in 10 maanden tijd) helemaal weg is, dus tot 2 x toe een spuit in de knie, nu afwachtend op een operatie (of voorste kruisband reconstructie of complete nieuwe linkerknieprotese). Inmiddels geopereerd aan mijn rug, er waren 3 ribben ter hoogte van het schouderblad niet goed aan elkaar gegroeid en daar staken de ribben er dus een stukje uit. 22-2-2024 heeft de traumatoloog (die mij vorig jaar binnen kreeg) daaraan geopeerd en zijn van 2 van de 3 ribben een stukje afgehaald, waardoor mijn schouderblad weer (vrij) pijnloos te gebruiken is. NB: sinds het ongeval ben ik (op een half uur na, na de operatie) niet meer pijnvrij geweest.
Tot overmaat van ramp is de veroorzaker er strafrechtelijk onderuit gekomen door personeelstekort. Verzekeringtechnisch is hij wel voor 90% schuldig begonden (die 10% die over is, is voor mij, omdat ik op de brommer reed).
Het zure van alles is, dat ik mijn droombaan niet meer kan uitvoeren: ik was net begonnen aan de opleiding VIG (Verzorgende voor de Individuele Gezondheidszorg) en was ik aan het werk bij dementerende. Dit is alleen fysiek zo ontzettend zwaar, dat ik van alle kanten te horen krijg dat ik beter iets anders moet gaan zoeken. Maar ik weet niet hoe. In het begin (net na het ongeluk) had ik een arbeidsdeskundige die continu zei: maak je niet druk, wordt eerst maar eens beter. Dat werkte zo enorm tegen mij, dat ik zelf aan het uitzoeken ben gegaan. Gelukkig word ik nu geholpen door een andere arbeidsdeskundige, die wel de tijd neemt om dingen uit te leggen.
Inmiddels Spoor 2 gestart (dus zowel intern als extern op zoek naar ander werk), revalidatie begint eindelijk (12 weken van 3 x in de week 2 uur), 2 arbeidsdeskundige (1 vanuit het werk, 1 vanuit de verzekering tegenpartij en mijn advocaat), een jobcoach, huishoudelijke hulp en alles wat er nog medisch loopt. En IEDEREEN die mij nu helpt zeggen allemaal: we begrijpen dat je verder wilt in de zorg, maar gaat het echt? Als je echt goed kijkt, gaat het echt? En dan moet ik toegeven dat het eigenlijk niet gaat, maar ik krijg het niet voor elkaar om die knop om te zetten. Ik had al geslaagd kunnen zijn (daar ging iedereen vanuit), dus ik had mijn vaste baan al kunnen hebben (ipv tijdelijk contract). Ook mijn lief en naaste vrienden zeggen allemaal: we begrijpen dat, maar.....
Ik slaap bijna niet meer (ik kan zo wie zo niet meer plat liggen, en heb dus een versteldbaar bed (en dan 2 x 80/200) aan moeten schaffen, omdat ik dan tegen de ene kant kan liggen en niet terug rol naar mijn rug. En als ik al recht wil liggen, dan is dat half zittend) van het piekeren, de angst, de woede, de onmacht, het verdriet. En ik wil er gewoon niemand meer mee lastig vallen, want ik krijg steeds meer het gevoel: komt ze weer.
Met de wetenschap dat er zo wie zo 1, maar waarschijnlijk 2 knie operaties aankomen en als ik heel veel pech heb ook nog een operatie aan mijn rug (ik weet niet hoe ze het met mijn oog willen doen) ben ik nog wel een paar jaar zoet met onderzoeken en operaties.
En de veroorzaker heeft NOOIT zijn excuus aangeboden (hij zei dat hij me niet gezien had, maar (voor hem voornamer nog) we hadden elkaar niet geraakt (al scheelde het nog geen 10 cm) en hij heeft al te kennen gegeven zich daarin ook niet te veranderen)
Sorry, maar ik weet het niet meer.
Chantalle
7 Reacties
Wat herken ik dingen uit jou verhaal zeg.
Je leven verandert in een splitsecond en zie er dan maar je weg in te vinden.
Als ik dit zo lees, denk ik : ik ben er nog genadig vanaf gekomen. Maar onze situaties kun je niet vergelijken.
Gelukkig heb je een flink aantal mensen om je heen die je kunnen helpen. Hoop trouwens dat daar ook een flink aantal dierbare (familie, vrienden) bij zijn.
Ik vond het lastig trouwens met dierbare te praten, omdat ik dan hun onmacht, bezorgdheid en medelijden in hun ogen zag. En eigenlijk wilde ik bij hun zoveel mogelijk normaal zijn.
Mijn therapeuten zeiden tegen mij: Nel, zolang je nog niet het maximum bereikt heb van herstel, zou ik geen plannen maken, niet dingen afschrijven. Kijk eerst maar eens waar je komt, voor dat je je afvraagt: wat kan ik nog?
Plannen bijstellen kan altijd nog, wat andere ook zeggen!
Sterkte,
Warme groet,
Nel
Ik heb een hele kleine kring om me heen (die mij horen te steunen doen dat niet), maar ik durf/wil ze niet lastig vallen.
Inmiddels ben ik op het stuk dat ik in MOET (lees niet wil, maar moet) in gaan zien dat, datgene wat ik wil niet meer gaat. En dat ik een andere richting op moet gaan kijken als toekomstperspectief. Zoals ik vanmorgen in een gesprek al zei: 3 stappen vooruit, 2 (of 3) terug." Vanmiddag voor het eerst uitgesproken toegegeven dat het echt niet meer gaan, iets waar mijn hart bij brak. Puur omdat, datgene wat ik zo graag wil, niet meer gaat.
Het is voor mij nog niet mogelijk te accepteren waar ik fysiek in zit, want "tot 1,5 jaar geleden deed ik (als gescheiden moeder van 3) alles zelf (stroom, tuin, huishouden, enzo..)" En nu moet ik overal hulp voor vragen. En dat kan ik niet. Dus probeer ik het zelf, waardoor ik mezelf dus finaal (fysiek en mentaal) tegenkom.
Dank je wel
Groet Chantalle
Jammer dat die steun niet zelf uit jouw kring komt en dat je het niet durft/wilt vragen.
Misschien dat de psycholoog je daar nog wat tips in kan geven.
Warme groet
Nel
Liefs.
Dank je wel voor dit.
Er zit zoveel angst (omdat ik altijd alleen heb gevochten) om te delen. Ik voel me op dit moment dan echt tot last zeg maar. Mijn naaste werken natuurlijk ook, hebben een huishouden en dan ook hun eigen dingen. En als ik dan ook nog kom met, dan heb ik dat gevoel echt (al weet ik dat het niet zo is). Het is niet fijn om die emoties dan vast te houden, want dat vreet.
Inmiddels EINDELIJK aan de revalidatie begonnen (wordt een traject van 12 x 3p/w x 2uur). Mijn eerste gesprek met de psycholoog gehad. Dit houdt in dat ik weer opnieuw moet gaan vertellen (terwijl mijn eigen psycholoog met mij natuurlijk al een heel stuk verder is).
Ik hoop met alles wat ik heb dat jouw zoon er toch goed uitkomt, hij is nog jong (denk ik) maar als moeder van een verkeersslachtoffer is het nog veel zwaarder. Je hebt ook nog de zorg ervan (letterlijk en figuurlijk)
Ook ik leef met jou mee.
Liefs en dank je wel
Ik wil beginnen om te zeggen dat je hier altijd welkom bent om je verhaal te delen, om je emoties kwijt te kunnen, al is het voor de 10e keer dat je dat doet. Ik vind het heel goed van je dat je de stap hebt genomen, om je verhaal te delen.
Wat is het ontzettend heftig wat je hebt meegemaakt. Ook allemaal heel erg recent, al helemaal vanwege alle (geplande) operaties, therapieën en de constante confrontatie die je hebt.
Ik ben zelf niet iemand die zegt, zeg nooit nooit. Ik begrijp dat je een droom hebt om in de zorg te werken, ik weet niet hoe het is om zo dichtbij je droom te zijn, en dat alles in één klap je afgenomen is. Ik ga niet zeggen dat je het moet opgeven, ik kan geen hoop geven dat het goed komt. Wel is het heel belangrijk om aan de slag te gaan met je fysieke en mentale wonden, als ik het zo lees heb je een lange weg te gaan maar wie weet waar daar uit komt? Het kan alle kanten opgaan.
De focus op jezelf en het herstel is hierin heel belangrijk. In het hier-en-nu leven, i.p.v. te ver in de toekomst kijken en denken, hoewel ik me realiseer dat ik misschien makkelijk praten heb. Maar toch denk ik dat je alleen invloed hebt op het heden, los van alle andere zaken waar je doorheen moet.
Mijn veroorzaker heeft ook nooit zijn excuses gemaakt. Alleen gehandeld in zijn eigen voordeel. Ik herinner me nog dat hij na het ongeluk mijn moeder zag staan en probeerde om de schuld volledig op mij af te schuiven. Ik ben daar zolang zo ontzettend kwaad over geweest, kwaad op hem, op zijn woorden. Uiteindelijk realiseerde ik me dat dat geen zin heeft, maar de ruimte om dat allemaal te voelen had ik wel. Ik moest daar doorheen om het uiteindelijk achter me te kunnen laten. Hoe lang dat duurt of hoeveel tijd jij nodig hebt, dat weet niemand.
Voel je emoties en praat erover. Vertel aan de mensen die dicht bij je staan hoe je je voelt en dat je het soms als een last voelt om vaak je verhaal te delen. Waarschijnlijk ervaren zij dat echt niet zo. Maar wees eerlijk over je gevoel, het zal je uiteindelijk goed doen.
Liefs, Lindsay
Dank je wel voor je bericht. Ja het is niet makkelijk en ik weet dat "van me afschrijven" ook helpt. Er zit heel veel angst, woede, onmacht, schuldgevoel (terwijl het mijn schuld niet is), en nog meer zo vast in mij dat ik amper tot niet slaap op dit moment.
Hopelijk komt het nu wel allemaal los
Liefs en dank je wel