Bijna 1,5 jaar geleden en nog steeds niet klaar

Hallo

24-2-2023 ben ik door het oog van de naald gekropen, toen een 64-jarige man meende voorrang te moeten nemen en zonder te kijken de afslag naar rechts nam. Ik zat er op dat moment op de brommer (grote retro witte brommer met witte helm) naast hem, en heb alle zeilen bij moeten zetten om hem niet te raken. Door mijn manoeuvre, om de auto niet te raken, ging ik op een nat wegdek onderuit. In eerste instantie had ik 8(!) ribben gebroken, 7 links (waarvan 6 op meerdere plekken) en 1 rechts. 

Inmiddels bijna 1,5 jaar verder is er nog meer boven gekomen, na 4 maanden bleek dat mijn linker knie ook helemaal stuk is (voorste kruisband eraf, achterste kruisband ingescheurd, meniscus ingescheurd, zijbanden opgerekt), oogletsel (posttraumatisch accommodatiespasme door de klap met mijn hoofd op de grond), PTSS en rouwverwerking en na second opinion (en na een kijkoperatie aan de linkerknie) blijkt dat het kraakbeen in de knie (in 10 maanden tijd) helemaal weg is, dus tot 2 x toe een spuit in de knie, nu afwachtend op een operatie (of voorste kruisband reconstructie of complete nieuwe linkerknieprotese). Inmiddels geopereerd aan mijn rug, er waren 3 ribben ter hoogte van het schouderblad niet goed aan elkaar gegroeid en daar staken de ribben er dus een stukje uit. 22-2-2024 heeft de traumatoloog (die mij vorig jaar binnen kreeg) daaraan geopeerd en zijn van 2 van de 3 ribben een stukje afgehaald, waardoor mijn schouderblad weer (vrij) pijnloos te gebruiken is. NB: sinds het ongeval ben ik (op een half uur na, na de operatie) niet meer pijnvrij geweest. 

Tot overmaat van ramp is de veroorzaker er strafrechtelijk onderuit gekomen door personeelstekort. Verzekeringtechnisch is hij wel voor 90% schuldig begonden (die 10% die over is, is voor mij, omdat ik op de brommer reed).

Het zure van alles is, dat ik mijn droombaan niet meer kan uitvoeren: ik was net begonnen aan de opleiding VIG (Verzorgende voor de Individuele Gezondheidszorg) en was ik aan het werk bij dementerende. Dit is alleen fysiek zo ontzettend zwaar, dat ik van alle kanten te horen krijg dat ik beter iets anders moet gaan zoeken. Maar ik weet niet hoe. In het begin (net na het ongeluk) had ik een arbeidsdeskundige die continu zei: maak je niet druk, wordt eerst maar eens beter. Dat werkte zo enorm tegen mij, dat ik zelf aan het uitzoeken ben gegaan. Gelukkig word ik nu geholpen door een andere arbeidsdeskundige, die wel de tijd neemt om dingen uit te leggen. 

Inmiddels Spoor 2 gestart (dus zowel intern als extern op zoek naar ander werk), revalidatie begint eindelijk (12 weken van 3 x in de week 2 uur), 2 arbeidsdeskundige (1 vanuit het werk, 1 vanuit de verzekering tegenpartij en mijn advocaat), een jobcoach, huishoudelijke hulp en alles wat er nog medisch loopt. En IEDEREEN die mij nu helpt zeggen allemaal: we begrijpen dat je verder wilt in de zorg, maar gaat het echt? Als je echt goed kijkt, gaat het echt? En dan moet ik toegeven dat het eigenlijk niet gaat, maar ik krijg het niet voor elkaar om die knop om te zetten. Ik had al geslaagd kunnen zijn (daar ging iedereen vanuit), dus ik had mijn vaste baan al kunnen hebben (ipv tijdelijk contract). Ook mijn lief en naaste vrienden zeggen allemaal: we begrijpen dat, maar..... 

Ik slaap bijna niet meer (ik kan zo wie zo niet meer plat liggen, en heb dus een versteldbaar bed (en dan 2 x 80/200) aan moeten schaffen, omdat ik dan tegen de ene kant kan liggen en niet terug rol naar mijn rug. En als ik al recht wil liggen, dan is dat half zittend) van het piekeren, de angst, de woede, de onmacht, het verdriet. En ik wil er gewoon niemand meer mee lastig vallen, want ik krijg steeds meer het gevoel: komt ze weer. 

Met de wetenschap dat er zo wie zo 1, maar waarschijnlijk 2 knie operaties aankomen en als ik heel veel pech heb ook nog een operatie aan mijn rug (ik weet niet hoe ze het met mijn oog willen doen) ben ik nog wel een paar jaar zoet met onderzoeken en operaties. 

En de veroorzaker heeft NOOIT zijn excuus aangeboden (hij zei dat hij me niet gezien had, maar (voor hem voornamer nog) we hadden elkaar niet geraakt (al scheelde het nog geen 10 cm) en hij heeft al te kennen gegeven zich daarin ook niet te veranderen) 

Sorry, maar ik weet het niet meer. 

Chantalle