Stil verdriet

.

Hoi John mijn man en ik deelde ook alles alleen hij niet zijn echte gevoelens. Bij mij is het nu 3 weken geleden. Mijn wereld is weg, heb geen zin in bezoek met mensen die steeds zeggen je moet door zult wel moeten. Ik mis hem heel erg. Ik ben een stuk van mijzelf kwijt. Het doet pijn dat hij zoveel leed alleen heeft gehad had zo graag willen helpen. Hij was er altijd voor iedereen, stond voor je klaar. Soms vraag ik of hij me wil komen halen. Het verdriet is zo pijnlijk. En het is zoveel meer dan alleen het gemis. Je verhaal liet me huilen zo herkenbaar allemaal. Wou dat ik wat positiefs kon zeggen tegen je, iets wat je kon helpen bij deze enorme strijd. Ik snap wat stil verdriet is.

Beste John,
Allereerste wil ik zeggen dat ik je voel. Ook ik sta in het begin van mijn rouwproces, mijn liefde heeft 11 weken geleden besloten dat hij het leven niet meer zag zitten. De liefde die jij benoemt voor jou partner is de liefde en warmte die nu ontbreekt. Ik noem het leegte en duisternis met soms her en der stippen op de horizon. Iedere dag gaat de zon weer op en ze maken (toekomst)plannen en het gaat door maar dat van ons staat stil! In mijn speech bij de uitvaart noemde ik onze dagelijkse door de weekse (normale) dag en dat deze dingen vanzelfsprekend zijn voor een ieder die aanwezig was in de zaal, maar als dat van de 1 op de andere dag plots wegvalt is dit ondraaglijk, eigenlijk is het niet uit te leggen aan mensen die dit niet door hebben gemaakt. Ik zocht de eerste weken naar zijn hand in ons bed, voorheen kneep ik daarin voor het slapen, wat voor ons betekende; ik hou van je, ik voel je, samen zijn we sterk en kunnen we de wereld aan. Nu kan ik die hand niet meer vinden.
De onrust die je voelt is er nu eenmaal, je hebt een trauma, je leven staat op z’n kop, plezier haal je uit kleine dingen op een gegeven moment (zoals ik de zon voelde branden), afgelopen week weer even ging werken (ookal heb ik een concentratie van een 4 jarige). Even praktisch: Ben je een lezer? Ik wel en kon geen bladzijde lezen van een fictief boek maar heb menu Keirse gelezen maar vooral het boek verlies door suïcide heeft me geholpen, pdf bestand heb ik evt voor je.
Warme groet, Susan

Beste John, hoe herkenbaar. De aardschok in je leven. Elke ochtend wakker worden met de schok dat het echt waar is. En echt niet zien hoe je weer verder kan. Mij en mijn schoonzus heeft de lotgenotengroep goed gedaan en geholpen, ook door wat meer grip te krijgen op het proces waar je doorheen gaat, het proces dat ik zelf omschreef als een kluwen wol. Het is een proces maar je hebt geen idee hoe en waar naar toe. Ik heb geleerd over 'rouwarbeid' van Manuel Keirse. Voor nu: je kan alleen maar accepteren dat je totaal uit balans bent en niet weet hoe verder. Vecht er niet tegen. Hou de liefde bij je en vertrouw er op dat je een nieuwe weg gaat vinden. Liefs, Yvon

Ook ik ben nog steeds bezig op zoek naar antwoorden sinds mijn man heeft gekozen om uit het leven te stappen. Zonder afscheidsbrief. Ik wil je heel veel sterkte toewensen.

Wat heftig.
Voor mij is het nu twee en een half jaar geleden dat mijn partner uit het leven stapte. Onverwacht, net als bij jou had ze had nooit met me gedeeld dat ze deze plannen had en ook al ging het niet goed met haar, het was nooit ook maar in me opgekomen dat ze dit zou kunnen doen. We waren na een periode van scheiding en apart wonen weer bij elkaar gekomen en ik stond op het punt om weer terug bij haar te komen wonen. het leek net weer iets beter met haar te gaan. Mijn dochter, toen 17, en ik bleven totaal verbijsterd achter.
Geen afscheidsbrief. Ze was de avond ervoor nog bij me geweest, onze dochter kwam weer voor een week naar mij en we zouden die dag erna inkopen gaan doen voor de feestdagen (het was December). Ze had dat zelf voorgesteld.
Wist ze dat ze het ging doen, toen ze bij me was? Was het voor haar een afscheid? Ik zal het nooit weten. Ik heb me erbij neergelegd dat sommige vragen nooit beantwoord zullen worden, maar wennen doet het nooit. Ik mis haar nog steeds.
Heel veel sterkte, John.

Sterkte.Neem de tijd..onbeschrijfelijk verdriet. Machteloos wanhoop. Ik zelf lig al 7 maanden onder de brokstukken van deze enorme aardbeving. Met heftige naschokken. Niet kunnen omschrijven wat er in je omgaat. Ik wens je veel sterkte toe. Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt.

John, verbijsterd klinkt je verhaal, je kunt het niet bevatten, het is verschrikkelijk. Ik leef erg met je mee. Ook mijn man heeft nu een half jaar geleden een einde gemaakt aan zijn leven. Ook ik was verbijsterd ongeloof. Ik ben nu een half jaar verder, heb veel er over gelezen, foto`s nageplozen om te zien hoe zijn ogen stonden. Veel gepraat met slachtofferhulp mijn kontakt persoon, lotgenoten gesproken en ook veel onderzoek gedaan om het te begrijpen waarom dit zomaar kan gebeuren. En het hoe en waarom en de reden. Inmiddels gaat het iets beter. En neem ik veel tijd voor mezelf om het allemaal te verwerken op de manier die bij mij past. Ik kan je alleen maar veel sterkte wensen de komende tijd en leef er met je mee. En hopelijk vind je ook hierin je weg om met dit grote verlies om te gaan.

Ach John, wat kan ik intens meevoelen met jouw verdriet, je pijn en je vragen. Mijn man heeft 11 weken geleden gekozen voor Hemelse rust na een korte maar heftige periode van depressie. Ook wij waren ruim 23 jaar altijd één. We deelden alles met elkaar en toch kon ik hem niet helpen in de laatste weken van zijn leven. Dat doet me heel veel pijn. Ook hier geen afscheid, geen brief... en dat geeft me aan de ene kant ook wel de geruststelling dat hij dit niet bewust heeft gedaan, ik weet dat hij nog liever zijn handen en voeten had afgehakt dan mij, of zijn familie pijn te doen. De zwaarte van zijn depressie was voor hem op dat moment niet meer te dragen en dit moet in een opwelling zijn gebeurd. En ja, ik ervaar het leven ook vaak als een strijd. Je wilt die pijn niet in je binnenste, dat enorme gemis dat je overspoelt als een enorme tsunami. Ik wens je zo ongelofelijk veel sterkte... en hoop dat je hulp en steun hebt van familie en vrienden.