Misbruik in vriendengroep

Toen ik 16 was, ging ik na werk langs bij een vriendengroep. Ze waren gewoon gezellig een biertje aan het doen, zoals we bijna elk weekend deden. Die avond is er zonder mijn toestemming een seksuele handeling bij mij uitgevoerd. Ik zat op de bank en een van de jongens kwam naar mij toe, zoende me en begon later een seksuele handeling bij mij uit te voeren. Op dit moment stopte mijn gedachten eigenlijk. Pas later kwam de realisatie wat er was gebeurd. 

Toen ik thuis was aangekomen kwamen er triggers met beelden van de situatie in mij naar boven en die bleven nog een lange periode aanhouden. Ik ontkende tegenover mijzelf dat er misbruik van mij was gemaakt en praatte het goed. ‘’ik kan het hem niet kwalijk nemen, misschien had hij veel gedronken voor ik hier was en weet hij zelf niet meer dat hij dit heeft gedaan, waarom zou ik dit dan iets omhoog halen?’’, of ‘’misschien was het in de toekomst ook wel gebeurd, er gebeuren wel vaker zulke dingen tussen mensen in de vriendengroep’’, of ‘’Ik moet het maar laten gaan, ik wil de sfeer in de vriendengroep niet veranderen’’. 

Je bent toch bang dat je mensen om je heen verliest, en mensen om je heen hebben is in die fase van je leven misschien wel het belangrijkste voor je. Ik probeerde het als een normaal iets te zien en mijzelf de schuld te geven, want IK was de persoon die er niets tegen heeft gedaan op dat moment. Ondanks dat ik probeerde die gedachten de overhand te laten nemen, sprak mijn lichaam dat tegen. 

Ik heb hem hierna nog meerdere keren gezien in de groep en samen naar huis gefietst, maar nooit heb ik er over durven beginnen tegen hem of anderen uit de vriendengroep. Hij deed alsof er niets gebeurd was, maar als hij dronken was belde hij me soms wel 8 keer wat hij hiervoor ook nooit had gedaan, hoe kan je dat doen??? De confrontatie elke keer deed veel met me, ik voelde me oncomfortabel. Maar ik had niet het gevoel alsof ik er met iemand over kon praten, daarom deed ik ook alsof er niets gebeurd was en probeerde een masker op te zetten. Ik probeerde hem zelfs tijdens het uitgaan een keer te helpen toen hij teveel gedronken had, wetende waartoe hij in staat zou zijn bij mij op dat moment, want dat was immers al een keer gebeurd. Dit breekt een mens mentaal, want je lichaam en hoofd spreken elkaar zo tegen, je wilt niet helpen want je bent bang, maar ook dat was deel van het masker opzetten. 

Niemand om mij heen in zo’n situatie heen gezeten, waardoor ik het gevoel had dat ik alleen was en het toch allemaal niet uitmaakte. 

Ik ben daar gelukkig uitgegroeid; ik begon met het uitschrijven van mijn gedachten omdat ik zo erg aan mijzelf twijfelde. Alles opschrijven en duidelijkheid voor mijzelf hebben, heeft uiteindelijk een bepaald gevoel van zekerheid heeft gegeven om het met mijn beste vriendin te delen. Hierdoor heb ik er over leren praten. ik leg nu de schuld niet meer bij mijzelf, kan mensen weer dichterbij mij laten en ik ben me er zo bewust van geworden dat dingen niet oké zijn als er geen sprake is van consent. 

Ik denk dat dit meer in vriendengroepen gebeurd dan dat er over gesproken word. Door mijn verhaal te delen wil ik laten weten dat je niet alleen bent.