Lotgenoten politiegeweld gezocht
LOTGENOTEN SLACHTOFFERS POLITIEGEWELD GEZOCHT!!!
Het begon nu ruim een jaar geleden: ik had de politie gebeld had omdat iemand, schijnbaar, brand had geprobeerd te stichten op mijn kamer. De politie die op de melding af kwam was bruut en onvriendelijk. Eentje was er echt heel naar en dominant. Het was een super stressvolle situatie en ik kreeg een dikke meltdown. De agenten vonden daarom dat ik me 'verdacht gedroeg' en arresteerde me. Ik moest twee nachten in de cel blijven en mocht niemand bellen. De eerste nacht heb ik geen seconde geslapen; ik was bang, in paniek, en kon alleen maar huilen. De tweede nacht heb ik een paar uurtjes geslapen. Mijn verhoor moest ik in na in totaal 40mg oxzazepam gekregen te hebben om rustig te worden. Na mijn verhoor stond ik met 10 minuten weer buiten; geen excuus, geen uitleg, geen toelichting, niks; ga maar naar huis.
Mijn kamer ben ik kwijtgeraakt. De beheerder van het pand vond de hele situatie maar niks en ik had een maandelijks opzegbaar contract (leegstandswet).
Ik werd daarna heel angstig. Ik heb 1 EMDR-sessie gehad (niet via of van de politie, natuurlijk) vanwege de situatie en had gehoopt dat het daarmee klaar was, maar helaas. 1 EMDR-sessie bleek niet genoeg. De angst bleek toch dieper te zitten. Een jurist die ik sprak zei dat een klacht indienen weinig zin zou hebben. Ze zei dat de politie in mijn regio 'nu eenmaal bekend staat om hun harde optreden'.
Een aantal maanden later viel de politie mijn huis binnen. Ik had weer een meltdown gehad en had mijn hond achtergelaten bij het gezondheidscentrum bij mij in het dorp. De politie kwam verhaal halen. Ik heb ze gesmeekt weg te blijven; ik lag op de bank onder een dekentje en was compleet uitgeput. Ik wilde alleen maar slapen. Ze stonden bij m'n voordeur en achterdeur en dreigden schreeuwend de deur open te breken. Het leek wel alsof ik in een film beland was. Het was doodeng. Uiteindelijk kwamen ze binnen terwijl ik volledig onder een deken 'verstopt' lag. Ik werd afgevoerd naar de crisisdienst, waar ze zeiden dat alles ok was (logisch, want de politie was weg en dus was ik niet meer doodsbang) en ik weer naar huis gebracht werd.
Het derde grote incident betrof een impulsieve suicidepoging. Inmiddels was mijn leven 1 grote shitshow geworden. Ik voelde me niet meer veilig in m'n eigen huis en ik werd overvallen door paniek. Ik laadde mijn hondje in de fietsmand en fietste naar de GGZ-locatie. Daar konden ze me niet helpen. In complete wanhoop was ik vervolgens naar het spoor gelopen, maar daar stond een hek waar ik niet overheen kwam. Toen ik terugliep naar mijn fiets, nu weer helemaal uitgeput na de meltdown, kwamen er agenten aan; dat ze met me wilde praten. Ik werd weer paniekerig. Nee, ik wilde niet met hen praten. Ik wilde naar huis en slapen. Ik laadde mijn hondje weer in het fietsmandje en werd gebodyslammed door een van de agenten, terwijl ik mijn hondje nog in mijn armen had.. We werden beide geplet tegen een muur. Ik liet mezelf vallen en de agent ging bovenop me zitten. Het was verschrikkelijk. Ik schreeuwde en krijste dat ze van me af moesten, dat ik naar huis wilde. Weer werd ik afgevoerd naar de crisisdienst, en weer werd ik naar huis gestuurd. Ik zat onder de open schaafwonden na het incident. De volgende ochtend werd ik wakker met de lakens aan m'n benen geplakt. Ik heb liggen janken en janken en janken. Ik heb de politie meerdere malen gevraagd om eventuele bodycambeelden van het incident, maar ze geven doodleuk geen antwoord.
Het laatste incident was krap een maand geleden. Dit keer had ik wel een strafbaar feit gepleegd; Ik had mijn hond thuis proberen in te slapen met medicatie. Ik weet dat dat vreselijk klinkt en dat is het ook. Mijn angst was inmiddels zo groot geworden dat ik amper meer naar buiten durfde. Ook sliep ik niet meer thuis. Voorheen liep ik minstens 3x per dag met mijn hond, waarvan minstens 1x een uur lang. Nu lukte dat niet meer. Ik vond mezelf het slechtste baasje ooit en was ervan overtuigd dat mijn hond een kutleven had bij mij. Ik had hem al aangemeld bij een herplaatsingsdienst; een asiel vond ik zielig.
Het was (toen) mijn bedoeling dat de hond rustig zou inslapen. Zonder angst of pijn. Ik ben eerst teruggegaan naar mijn eigen huis met 'm; zodat hij kon inslapen in z'n vertrouwde omgeving.
Maar hij werd weer wakker. Toen heb ik de dierenambulance gebeld, die hebben de hond mee genomen. En even later kwam de politie. Ik zat toen al in een dikke meltdown. Ik ben naar zolder (mijn slaapkamer) gevlucht en heb me verstopt. Terwijl ik verstopt zat in een hoekje op zolder, helemaal weggekropen en jankend dat ze weg moesten gaan, ben ik getaserd. Twee keer. In m'n rug.
Vervolgens ben ik de vloer over gesleurd, geboeid, en even later aan m'n kraag de trappen af 'getild'. De reactie van de vent die me getaserd had?; "Oh, ik dacht dat je gewapend was." Nee, dat was ik dus niet. Waarom zou ik? Weer naar de crisisdient en weer terug naar huis gestuurd.
Toen ik thuis kwam was de bank verschoven en lagen de zitkussens overeind tegen de zitting. De draden van de taser lagen nog in m'n slaapkamer. Dit was waar ik moest slapen. In het huis waar het gebeurd was.
Later hoorde ik van een buurvrouw dat er een halve brigade aan agenten op de stoep had gestaan. Dat alle buren naar buiten gekomen waren om te kijken wat er aan de hand was. Dat iedereen gesommeerd is terug naar binnen te gaan omdat er sprake zou zijn van 'een gevaarlijke situatie'.
Vandaag hoorde ik dat de straat tot 's avonds afgezet geweest is en dat niemand er in of uit mocht.
Ik weet niet wat ze gedaan hebben in m'n huis terwijl ik er niet was. Buren kijken me niet meer aan. Die denken dat ik een gewapende gek ben. Als ik m'n huis uit kom draaien ze hun hoofd weg. Pakketjes die bij mij achtergelaten worden door bezorgdiensten worden niet opgehaald door buren. Nergens in het plaatselijke nieuws is iets terug te vinden over het feit dat de politie hier met man en macht geweest is en de straat afgezet heeft. Dat is toch raar? Zo'n politie-actie is toch altijd in het nieuws? Waarom nu niet?
Voor degene die zich afvragen hoe het met de hond gaat: dat weet ik niet. Die is in beslag genomen en zit op een geheime locatie. Ik heb nooit gewild dat hij pijn zou lijden of angstig zou zijn en nu zit hij in een voor hem verschrikkelijke situatie. Het is een ex-straathond en hij heeft een rugzakje. Ik heb de politie gesmeekt of er geregeld kan worden dat hij z'n eigen kleedje en eigen voer (hij krijgt speciaal dieetvoer) kan krijgen. Dat hij speciale behandelingen voor z'n rugproblemen nodig heeft. Dat het niet een hondje is dat zomaar in een kennel gestopt kan worden. Of hij dat niet alstjeblieft naar een voor hem bekende plek kan, bij m'n vader bijvoorbeeld, en dat ik dan een contactverbod teken. Maar niks.
Met politiegeweld kan je nergens terecht. Je kan geen aangifte doen tegen de politie. Je moet het maar ondergaan. Ik ben er van overtuigd dat als ik niet zo angstig geworden was om de politie, mijn radeloosheid ook niet dusdanig groot geworden was dat ik mijn hond had proberen in te slapen omdat ik hem niet meer durfde uit te laten. Dat is natuurlijk geen excuus voor wat ik gedaan heb.
Ik ben een vrouw, eind dertig, en ben HBO-opgeleid. Tot anderhalf jaar geleden ben ik nooit in contact geweest met de politie. Wat is er gebeurd? Sinds wanneer is de politie zo bruut? Is het normaal dat ze niet aan nazorg doen? Is het normaal dat ze je in cellen gooien zonder iemand te mogen bellen, dat ze je huis binnenvallen, dat ze je bodyslammen, dat ze je taseren?
Ik trek het niet meer. Ik ben inmiddels iemand geworden die ik zelf niet meer herken. Ik ben een crimineel en een sociale paria en ik ben alleen maar bang, bang, bang.
Er is geen lotgenotengroep voor slachtoffers van politiegeweld. Ik ga aangemeld worden voor een klinische trauma-behandeling, maar dat gaat minstens nog een half jaar duren voordat ik aan de beurt ben. Ondertussen zou ik graag willen horen van andere mensen en hun ervaringen met politie. Ik ben niet zo van het online-contact, dus het zou kunnen dat het even duurt voordat ik reageer.
Vriendelijke groetjes,
A. A.
9 Reacties
Ik heb in paniek 112 gebeld.
De politie is gekomen en voor de drie aso’s opgekomen en heeft met hun een schade formulier ingevuld.
Ik schreeuwde nog dat ik bedreigd ben en niks fout gedaan heb ze hebben geen duidelijke hoor en wederhoor gepleegd. Ineens zegt de agent jij moet nu dit invullen want anders moet ik je arresteren dat wil je toch niet of wel ? Ik was totaal in shock , agent noemt op en wijst aan wat ik moet invullen. Het schadeformulier klopt niet.
De drie aso’s worden beloond met goodiebag etc.
Inmiddels is mijn vertrouwen in de politie weg.
Afschuwelijk wat je is overkomen. Wat er precies gebeurd is weet ik uiteraard niet. Agenten die op een melding afgaan moeten het doen met de informatie die ze krijgen en wat ze ter plekke aantreffen. Helaas (en gelukkig!) zijn agenten ook mensen en in staat om fouten te maken.
Het verbaasd mij dat een jurist heeft gemeld dat een klacht indienen geen zin heeft.
Je kunt via https://www.politie.nl/contact/compliment-of-klacht/klachtformulier.html?sid=ef697a80-b18c-4e0d-8a2d-c0b2c91b9048
een klacht indienen. Let wel; dit kan alleen over gedrag van de politie en wat het met jou heeft gedaan. Je kunt geen klacht indienen als het bijvoorbeeld een boete betreft.
Als je klacht ontvankelijk wordt verklaard dan kan het gehele proces ongeveeer 14 weken duren. Ook kan het zijn dat het gedeeltelijke ontvankelijk wordt verklaard. Je zult dan gevraagd worden om aanvullende informatie.
Blijf vooral praten. Of het nou tegen goede vrienden is, bij traumamaatje.nl, hier bij slachtofferhulp, familie et cetera... het maakt niet uit.
Wat ook werkt is aklles opschrijven. In beginsel zal het een soort klad zijn. Maar hoe vaker je het teruglees en herschrijft hoe gedetailleerder het wordt.
Persoonlijk vindt ik 1 EMDR behandeling krijgen en dan resultaten verwachten (vanuit de hulpverlener) een lachertje.
Fijn dat je op de wachtlijst staat voor intensieve trauma behandeling.
Ik hoop dat je op korte termijn geholpen wordt.
Wens je veel kracht en sterkte toe in deze en komende moeilijke periode.
Warme groet,
Ambrosius.
Dank voor je reactie. Ik sta helaas nog niet op een wachtlijst omdat er iets mis gegaan was in de communicatie tussen m’n behandelaar en de traumakliniek. Ik wacht nu al 6 maanden om überhaupt op de wachtlijst te komen. :(
De reden dat de jurist zei dat een klacht indienen geen zin heeft is omdat een collega van haar een soortgelijke klacht behandeld had; haar cliënt was ook het slachtoffer van politiegeweld, en toen het tot een gesprek kwam tussen slachtoffer en agent en het slachtoffer zei dat hij in dat moment “gewoon bang” was, antwoorde de agent “nou ik ook”. En dat was het. Het is de moeite van de klachtenprocedure niet waard.
In je klacht aangifte kun je verzoeken om een gesprek met het hoofd van de politie in jouw woonplaats voordat je een gesprek met de desbetreffende agent(en) aangaat.
Uiteraard is het aan jou of je de klachtenprocedure ingaat.
Dus je staat op de wachtlijst om op de wachtlijst te komen? Het is verschrikkelijk maar helaas de harde realiteit. Personeelstekort, (betuttelende en te veel) wet en regelgeving maken dat instituten en behandelaars niet veel meer kunnen.
Je kunt kijken of je bij een vrijgevestigde psychotherapeut terechtkunt. Met een beetje geluk vergoed je verzekeraar dat en anders zijn die kosten voor jezelf. Wat je ook nog kan doen is een gesprek aangaan met je bedrijfsarts. Alles uitleggen en vragen of je werkgever bereid is om, al dan niet een deel, van de kosten te vergoeden. Dit kun je ook aanvragen bij een uitkeringsinstantie als je werkloos bent. Nee heb je al tenslotte en ja kun je krijgen.
Warme groet,
Ambrosius
Wat een nare en trieste ervaringen met vooral politieagenten.Zij komen in actie als jij in een fikse crisis zit en het wordt heftiger als zij jou benaderen.
Ik begrijp ook dat je aangemeld voor een intensieve trauma behandeling. Begrijp ik je goed dat het politie optreden hier niet alleen de oorzaak van is? Misschien is er ook een andere oorzaak dat je nu zo in de shit zit. Wil en kun je daar iets over schrijven?
Je hebt juridische ondersteuning gehad en zij hebben je geadviseerd geen aangifte te doen voor wat de politie jou aangedaan heeft. Misschien is het een idee om na je trauma behandeling te overwegen de nationale ombudsman je situatie voor te leggen.
Ik hoop voor je dat je spoedig met de behandeling kunt starten.
Ha Philip,
Ja, er is meer gebeurd dan alleen de politie. In 2018 kreeg in een thuisbegeleider toegewezen om mij o.a. te helpen mijn ADHD te navigeren. Deze werkrelatie heeft tot 2022 geduurd en was op z’n minst gezegd ongezond (ik ga niet in detail). Ik ben financieel, sociaal, en mentaal compleet in vernieling geraakt erdoor en de Stichting waar de begeleider voor werkte heeft actief geprobeerd ervoor te zorgen dat ik niet naar een klachtencommissie zou stappen. Niet veel later belande ik in het ziekenhuis na een mislukte zelfmoordpoging.
Contact met de Ombudsman heb ik al gehad; zij kunnen alleen helpen als de betreffende overheidsinstantie niet binnen de gestelde termijn reageert op een klacht.
En het lukt mij niet om die officiële klachten in te dienen. Er is zoveel gebeurd en mijn hoofd loopt over.
Inmiddels zit mijn hond* al ruim 2 maanden in de opslag van het OM. Ik had (via een advocaat) een bezwaar ingediend tegen de inbeslagname. Gisteren heb ik de uitslag gekregen; mijn hond blijft tot aan de strafzaak in beslag, wat maanden kan duren.
Een dag voor de rechtszaak ivm mijn bezwaar tegen de inbeslagname ontving mijn advocaat een meer dan 60 pagina’s tellend document van de politie. Slecht leesbaar en niet digitaal. Hij moest het inscannen om naar mij te sturen; ik heb me de gehele middag door de scans heen zitten worstelen. De politie verklaard onder andere dat mijn hond de gehele maand maart niet uitgelaten is. Dat is complete onzin. Ik ben op 5 maart geopereerd, en ben daarna samen met de hond bij mijn vader ingetrokken voor de revalidatie periode. Mijn vader heeft vervolgens minimaal 3x per dag met hem gelopen, waarvan minstens 1x per dag los van de riem, waarbij hij lekker achter z’n frisbee kon rennen. Na mijn eerste revalidatieweek ben ik daarbij korte rondjes om het huis gaan lopen met hem en heb ik in totaal 4 keer een wandeling met hem gemaakt. Mijn vader bleef ook met hem wandelen.
Ik begrijp niet waar de politie het vandaan haalt dat mijn hond niet uitgelaten is.
In het verslag van de politie staan meer leugens en onwaarheden. Ik vertrouw de politie voor geen meter meer. Niet alleen uit angst vanwege hun constant harde optreden en totale gebrek aan compassie, maar nu ook vanwege de knalharde leugens die ze in verklaringen zetten. Bij elk ander mens zou dit denk ik onder ‘valsheid in geschriften’ vallen, maar de politie mag het zomaar doen.
De zitting zelf was een fiasco. Ik was stomgeslagen en heb geen verdediging kunnen voeren. Ik had o.a. mijn hond z’n paspoort mee met daarin zijn gezondheidsverklaringen, maar heb dit niet eens aan de rechter kunnen laten zien, gewoon omdat ik compleet dichtsloeg.
Ik ben afgekeurd en woon alleen. Mijn hond is m’n hele leven. Na de uitspraak van de rechter gelezen te hebben gister heb ik mijn advocaat gemaild met de vraag of we hier nog tegen in beroep kunnen gaan. Dat ik dit keer wel met een goed voorbereide verdediging kan komen. Dat ik zelfs voorgesteld heb om in overleg met het OM de hond te herplaatsen zolang dat vanuit huis kan. Dan kan hij die klote-opslag uit, thuis weer stabiliseren, en kan vanuit daar naar een nieuw huis gezocht worden voor hem. Het is me nog niet duidelijk of dit beroep mogelijk is.
Ik weet niet hoe lang ik het nog ga trekken, wetend dat mijn hond nu in zo’n klote situatie moet zitten. Wakker worden zonder hem, wetend dat hij wakker moet worden in een vreemde omgeving waar niemand iets over hem weet is echt heel zwaar. Ik loop elke dag te janken en slaap voor geen meter. Ik kom amper nog buiten. Ik zie of spreek nauwelijks iemand meer. De afgelopen twee maanden heeft de hoop om mijn hond uit de opslag te kunnen krijgen me op de been gehouden. Nu weet ik het niet meer. Ik hoop dat er succesvol beroep tegen de beslissing aangetekend kan worden. Tegenover de hond is het niet eerlijk om hem tot de strafzaak in opslag te laten zitten. Zoals de politie al tegen mij zei: “Als je afstand van hem doet, is hij sneller de opslag uit.”
Ik vind het echt ontzettend vuil van ze dat ze op deze manier, wetend dat ik het vreselijk vind dat hij in een kennel moet zitten, proberen aan een afstandsverklaring te komen. Maar het is wel waar. Het grote probleem is dat hij dat vanuit een onstabiele situatie naar een nieuwe eigenaar gaat, ipv vanuit zijn eigen thuissituatie, en dat het nieuwe baasje niets over zijn verleden/dieetvoer/medische behandelingen te weten krijgt.
Momenteel ben ik op het punt aangekomen dat ik er aan zit te denken afstand te doen zodat hij de opslag uit kan, en dan een document of zelfs website te maken met daarin alle nodige informatie die een eventueel nieuw baasje over mijn hond zou moeten weten en deze op allerlei online forums e.d. te plaatsen, in de hoop dat de informatie terecht komt waar het nodig is.
En daarna ben ik er klaar mee. Ik wil zo niet meer verder. Het geweld, de hatelijkheid, en het gevoel te moeten vechten tegen de bierkaai van de afgelopen jaren is me teveel geworden. Als ik niet kan zorgen dat de hond thuis of elders goed terecht komt, en dus moet blijven leven met het feit dat hij door nu mijn toedoen lijdt en blijft lijden, is er voor mij niks meer dat het moeten leven met de gebeurtenissen van de afgelopen jaren uitbalanceert.
Ik hoop dat Stichting Slachtofferhulp in de toekomst wèl met groepen voor slachtoffers van politiegeweld gaat starten. Een lotgenotengroep had een grote steun geweest en ik weet zeker dat deze in de toekomst ook een grote steun voor anderen zou kunnen zijn.