Dochter verloren.
Wat als..
Je iets voor 5 uur nog appt met je dochter. Een bedankje stuurt in de gezins app voor een kaartje. En je dan even een tukkie doet op de bank en dan wakker word door kloppen op het raam, open doet en er staat politie.
Ja het is echt waar... uw dochter is verongelukt en we hebben er alles aan gedaan maar helaas.
Onze dochter en zus van onze zoon van 29 jaar is verongelukt met de motor, oorzaak een zwaan.
Het leven staat stil, maar toch ook niet, alles komt op je af. Identificatie, uitvaart regelen, huis leeg halen, opzeggen van alles en nogwat, bloedzuigers van de belastingdienst 100x bellen omdat alles fout gaat. Alles regelen met politie enz. Enz. Je leeft in een roes, geen tijd om te rouwen en het is ook gewoon nog niet te geloven. Waneer belt ze, zal ze morgen op de koffie komen, ik moet nog... in je hoofd is ze er gewoon nog en de andere kant zoveel verdriet omdat je het wel weet..
Nee dit is niet te beschrijven en voor te stellen hoe het is om je dochter te verliezen.
Ik heb me hier aangemeld, maar er is geen echte groep hiervoor. Toch zou het denk ik fijn zijn om ervaringen van een ander te horen die ook een volwassenkind plotseling en onverwacht hebben verloren.
Ronald
3 Reacties
Toen ik je verhaal las zag ik hier veel herkenning in.
Zoals je de dag en alles beschreef kwam alles als een film weer bij me terug.
Onze zoon is ook door een ongeval om het leven gekomen. De politie stond voor de deur; bent u de moeder van?
Dan staat je wereld stil en stort je in. Alles wordt nooit meer hetzelfde. Mijn zoon was nog in leven maar het was heel kritiek. Met de politie met sirene en zwaailicht naar het ziekenhuis waar wij nog afscheid hebben kunnen nemen. Daar is hij na enkele uren met ons aan zijn zijde helaas overleden.
De ene dag heb je nog een zoon van 35 jaar en de andere dag moet je zijn begrafenis regelen. En nu moeten we verder zonder hem. Het gemis is groot, zijn stem, zijn aanwezigheid, appjes, knuffels. Ik zou het ook fijn vinden om in contact te komen met andere ouders van een volwassen overleden kind, want ik voel me hier weleens alleen in.
Met vriendelijke groet,
Ine
Ik kwam vandaag je ontroerende gedichten en je verhaal over het verlies van je dochter weer tegen. Ze blijven me treffen want er zit zoveel herkenning in.
Ik vroeg me af hoe het op dit momet met je gaat. De dagen waar allemaal zo tegenop zien komen dichterbij. Heb je enig idee hoe jullie invulling gaan geven aan de "feestdagen" , hoe bereiden jullie je voor op de komende tijd.
Wij denken er samen over na proberen de verwachtingen niet te hoog te leggen.
Groetjes Anja
Ik ben geen kind verloren, maar wel mijn man. Hij heeft 32 jaar mogen worden. Ik weet precies wat je bedoeld met alles moeten regelen. Belastingdienst etc.
Heel knap dat je dit verhaal deelt!