Hoe ervaar je suïcide als kind?
Dag allen,
In januari 2018 ben ik mijn vader verloren, ik was destijds 9 jaar. Ruim 5 jaar eerder zijn mijn ouders gescheiden. In 2018 woonde ik al niet meer bij mijn vader, en niet meer in dezelfde stad. Ik heb het er (recentelijker) na zijn dood erg moeilijk mee gehad, ik was nog erg jong en het besef dat hij er nooit meer zijn zou kwam toen helemaal niet binnen voor mijn gevoel. Ik heb mijzelf eerst de schuld gegeven, wat als ik nog naar hem toe zou gaan (-> ook bij hem woonde). Wat als... Inmiddels heb ik die ideeën niet meer, het voelt al wat langer geleden.
Inmiddels ben ik bijna 16 en merk ik heel eerlijk gezegd dat ik steeds meer mijn vader mis, ik zal nooit met iemand praten over mijn gevoelens, dat is niets voor mij. Toch merk ik dat ik mijzelf af vraag hoe mijn leven er uit zou zien als mijn vader er nog wel was. Mijn moeder en ik hebben niet een hele goede band, en ik vraag mij dan geregeld af hoe mijn leven er uit zou zien als ik nu kon besluiten om bij mijn vader te gaan wonen. Dat niet alleen, ik heb natuurlijk ook vragen die ik hem zou willen stellen, vragen die mijn leeftijdsgenoten waarschijnlijk wel kunnen stellen aan hun vader. Ook merk ik dat ik niet altijd goed weet hoe ik mij gedragen moet als 'man' zijnde. 'Wanneer is iets vrouwelijk?, Wat is nou echt iets voor mannen?' Het klinkt misschien gek, maar dit zijn onderwerpen die mij bezig kunnen houden, ik heb namelijk geen idee hoe ik me 'mannelijk' gedragen moet, mijn 'voorbeeldsfunctie's' zijn mijn moeder (en oudere zus).
Ik vind dit een lastig probleem in mijn leven, omdat ik mij anders voel dan andere jongens van mijn leeftijd in sommige situatie's. Maakt de absentie van mijn vader tijdens mijn jeugd mij verwijfd?
Ik hoop met dit bericht andere jongens van mijn leeftijd te bereiken en hun verhaal te horen. Lopen jullie tegen dezelfde problemen aan, of hebben jullie andere problemen?
2 Reacties
Het is ook iets wat hoort volgens de samenleving.
Ik denk dat je mogelijk meer inlevingsvermogen hebt, maar dat is juist een mooie eigenschap.
🌸
Ik kan me heel goed voorstellen dat het moeilijk was je vader op zo'n jonge leeftijd op deze manier te verliezen. Zelf ben ik mijn vader verloren op mijn achttiende en dat vond ik al heel vroeg. Vanaf dat moment was ik alleen met mijn moeder en mijn zus.
Of dit op mijn ontwikkeling van invloed is geweest? Ik denk wel dat het een rol heeft gespeeld, maar welke kan ik niet zeggen. De vragen die je hebt over het "man zijn" had ik ook op jouw leeftijd trouwens wel hoor. Ik weet niet in hoeverre dat komt door het gemis van je vader.
Je geeft aan dat je je anders voelt dan andere jongens in sommige situaties. Ik zou gewoon proberen lekker jezelf te blijven. Doen wat goed voelt. Het zou mij niets verbazen als die andere jongens zo zijn, omdat ze denken dat dat hoort. Niet omdat ze zo zijn.
Ik kan wat dat betreft alleen uit eigen ervaring spreken. Op jouw leeftijd deed ik ook vaak dingen, omdat ik dacht dat dat zo hoorde.
Misschien heb je toch wat vrienden waarmee je hierover kunt praten? Het zou mij niets verbazen als zij ook vol vragen zitten hoor. Het voelt misschien gek om erover te beginnen, maar als het je kan helpen.
Heel veel succes met je vragen.
Groeten,
Vincent