De juiste plek?

Hoi,

Ik weet niet of ik op de juiste plek ben hiervoor. Ik woon meer dan zes jaar in een gemengd wonenproject voor mensen met allerlei verschillende achtergronden. Dat betekent mensen die dak/thuisloos zijn geweest, psychische en/of verslavings problemen hebben/gehad/herstellende zijn van, begeleiding hebben (gehad) vanuit Stichting Vluchtelingenwerk en mensen zonder dergelijke achtergronden, die werken/studeren/werkloos zijn/zoekende zijn. Zo heb ik zelf ook mijn eigen verhaal en uitdagingen, gehad en herstellende van en nieuwe, zowel goedschiks als kwaadschiks. In het verleden heb ik vanwege Serotonine syndroom op verzoek van sGgz moeten afbouwen met antipsychotica. Hier heb ik ruim zeven jaar over gedaan, maar men heeft dit destijds niet goed opgepakt, met flinke psychische en lichamelijke ontwen ingsverschijnselen, wat me bijna het leven heeft gekost. Bovenop heb ik Corona doorleefd in dezelfde periode, wat me extra kwetsbaar maakte. In de tijd dat ik randpsychosen doorleefde (eind 2018-maart 2019) heb ik mezelf voor schut gezet door met de verkeerde mensen (veel en uitgebreid) over mijn problemen te hebben gesproken en heb ik tot drie keer mijn buren flink laten schrikken als ik midden in de nacht of vroeg in de ochtend de boel bij elkaar schreeuwde door nachtmerries en herbelevingen (ik heb c-PTSS en inmiddels geen last meer hiervan). In de tijd dat ik aan het herstellen was ben ik flink getreiterd in het geniep door enkele van mijn buren. De woningen zijn wat gehorig, en je hoort elkaar daardoor soms, en soms net iets teveel. Ik geef van mezelf toe dat ik regelmatig in mezelf praat en mompel (volume type telefoongesprek of één-op-één). Dit doe ik bewust en let daarbij, in tegenstelling tot enkele van mijn buren, op mijn volume, en helemaal als mijn ramen open staan. Mijn buren hebben soms hier wat van opgevangen, per ongeluk en ook doordat ze bij mijn deur of onder mijn raam gingen luisteren. Daarna begon het getreiter, playing the victimcard, geroddel, in de gaten houden wat ik wel en niet doe en wanneer (heb geprobeerd mijn woning wat te isoleren en ramen af te plakken met raamfolie), op mijn deur kloppen, belletje lellen, hard praten over mij op de gang en in mijn buurt (playing Where is Waldo), valse meldingen doen bij o.a de wijkbeheerder, de politie/wijkagent, nieuwe buren instrueren hoe ze met me om moeten gaan en soms het stelen of vernielen van spullen waarvan het normaal is dat je dat buiten je voordeur hebt staan. Op social media schijnt er ook het één en ander te zijn rondgegaan, echter ben ik daar weg. Ik ben één van de rustigere en nettere buren. Ik doe mijn ding, maar let daarbij op volume en hygiëne en ben veel op mijzelf (vooral vanwege dit gelazer). Buren weten dat als ze overlast ervaren van andere bewoners hoe ze dat moeten oppakken (je spreekt iemand aan op hun gedrag, zelfstandig, samen met iemand anders of je meld het bij de wijkbeheerder en die neemt dat over). Echter, i.p.v dat ze dit doen, kiezen ze voor alledaags sadisme (aan te raden om te websearchen: everyday sadism). Als ik laat weten dat ik weet wat ze aan het doen zijn, word de campagne versterkt of leeft deze na een periode van rust opnieuw op. Het gevolg is dat ik me moeilijk kan ontspannen en onveilig voel, zowel in mezelf als in mijn huis en buurt. Ik kan bij weinig mensen terecht vanwege mijn verleden ondanks dat mijn heden anders is (stigmatisering). Mijn aanvraag voor urgentie werd binnen een week zonder onderzoek of kansadviesgesprek afgewezen (drukte bij de gemeente en uitgekleed urgentiebeleid). De woningbouwvereniging doet niets, de wijkbeheerder pakt het niet met mij op (wat volgens mij tegen het antidiscriminatie beleid is, wil niet per se zeggen dat men daarvan op de hoogte is of weet hoe deze uit te voeren of überhaupt uitvoert). Na mijn ziekte en mentale crisis ben ik niet meer serieus genomen. Ik ben nog zoekende en in afwachting van psychologische hulp voor de c-PTSS. Ik kan heel weinig aan deze situatie veranderen en ik probeer voor mezelf dat ook te onthouden. Ik vraag om hulp en ondersteuning waar ik kan en aan wie me dat kan geven. Ik zoek naar manieren van rust en ontspanning. Ik vind inmiddels meer dat ik hier niets aan kan doen en dat mijn best meer dan genoeg is. 

Ik moet gewoon verhuizen, en voorlopig zit dat door voornamelijk externe factoren er niet in. 

Ik voel me verdrietig en ik merk dat dit me heeft getraumatiseerd. Kan iemand me misschien advies geven wat ik kan doen om mijn situatie dragelijker te maken, of zelfs makkelijk en sneller eruit te komen?