Mijn moeder

Hallo Biebje, Fijn dat je hier bent om jouw verhaal met ons te delen. Aller eerst, wat naar wat jou is overkomen, dit had nooit mogen gebeuren. Niemand heeft het recht om jou pijn te te doen. Het is niet jou schuld. Jij bent die enige die toestemming geeft en niet andersom. Ik vind je dapper en moedig dat je hier op de community online bent om te delen met lotgenoten. Voel je welkom. Het willen delen met een en/of beiden ouders is over het algemeen lastig. Ouders kunnen zich in deze erg tekort voelen en-of omslaan in boosheid naar het kind of dader/pleger. Dat schets een bepaalde scenario waardoor jij geneigd bent een ouderlijke rol opzicht te nemen om de ouder in deze te besparen. Wat natuurlijk andersom moet zijn. En, dergelijke tijd is het niet gek. Je schaam je ervoor en bang dat je moeder er iets mee gaat doen. Dat levert te veel stress op je wil dat er niets mee gedaan wordt. Maar, je vind het wel fijn dat je moeder het weet. Mocht je het gesprek aan durven met je ouders, geeft vooral aan wat jij nodig hebt en waarom het zo belangrijk is voor jou. Misschien is het een idee om te samen met je moeder naar de huisarts te gaan. Zo kan je meteen delen wat er is gebeurt. De huisarts kan in deze bemiddelen en/of doorverwijzen naar een professionele hulp en steun voor jullie beiden of als individu bieden. Er zijn ook mogelijkheden om contact op te nemen met Centrum Seksueel Geweld, of de Kinder Telefoonlijn je kan gratis bellen en chatten. Slachtofferhulp Nederland, is ten allen tijden voor jou. Weetje dat wij ook een lotgenoten bijeenkomsten hebben. Zo ben je niet alleen. Praten is erg belangrijk, het bied ruimte om te mogen herstellen. Doe het in jou eigen tempo. Dit hoeft je niet alleen te doen. je staat er niet alleen voor. Bedankt voor het delen van jouw verhaal Wens jou kracht, moed en wijsheid toe. Je bent het waard. Beter worden doe je samen. Hartelijke groet, Quincy Ambassadeur SHN

Hoi Biebje, Ik begrijp als geen ander hoe lastig het is, om wat er is gebeurd dit aan je moeder te vertellen. Ik was structureel vanaf mijn 10e tot 18e misbruikt, en hier werden steeds foto's en videobeelden van gemaakt. Ik werd bedreigd dat ik als ik het zou vertellen, dat die beelden naar mijn ouders gestuurd zouden worden. Ik schaamde me kapot en wilde niet dat dat zou gebeuren, uit angst om mijn moeder pijn te doen. Ik heb het pas na mijn 30e gedurfd te vertellen, omdat ik toen pas aangifte durfde te doen en op het punt stond, om zelf vader te worden. Toen ik het eenmaal aan mijn moeder verteld had, brak haar hart helemaal, omdat ze zoiets had van, waarom had je me het niet eerder verteld, zodat ik je had kunnen helpen, steunen, met je kunnen praten, je kunnen troosten. Daarom weet ik uit ervaring, dat je je nergens voor hoeft schamen tegenover je moeder, en dat je moeder er voor je is, zolang je maar open en eerlijk bent en je kwetsbaar durf op te stellen. Uiteindelijk zal ze het toch op welke manier dan ook te weten komen, of dat je het zelf verteld, maar ga daar alsjeblieft niet net als ik meer dan 20 jaar over doen. Daar krijgen zowel jij als je moeder alleen maar meer spijt en verdriet van. Als je die geheimen en trauma's zolang met je meedraagt, dan gaat het zich vast zetten in je lichaam en je bewuste/persoonlijkheid en wordt je niet de persoon die je werkelijk bent, of hoort te zijn. Eerlijk, authentiek en integer zijn naar jezelf, begint meestal met eerlijk durven zijn naar de mensen om je heen. Heel veel sterkte en succes. Met compassie.

Hoi Biebje, even snel een korte reactie. Op dit forum vind je ook een community voor helpers. Het kan jou moeder laten ervaren hoe ze jou het beste kan aanvoelen en wat je nodig hebt. Ze is niet gek en weet dat jij ergens mee zit. Dit kan haar verder helpen.

Hoi Ik ben 16 en kon het ook niet tegen mijn moeder zeggen. Ik wilde het zelf niet omdat ik mijn moeder als moeder wilde houden. Tot ik een advocaat nodig had toen werd alles wat ik alleen moest doen te moeilijk en ging op advies van de psycholoog mn moeder om hulp vragen met de advocaat dat was stom was een zedenadvocaat dus mn moeder wist t toen wel. Maar het gekke was ze had het altijd geweten ze zei je merkt het aan je kind en ik kon er alleen maar voor je zijn totdat je het wel kon zeggen. Ik zou denk ik ook csg vragen om hulp zij hebben mij geholpen met een psycholoog waar ik nog steeds therapie van krijg dat is nu een jaar. Voor het verwerken heb ik meer aan m’n psycholoog omdat ik nog steeds me schaam om met m’n moeder te praten. Ik kan haar wel om hulp vragen. Als ik moeilijke dingen heb vraag ik mn moeder via de app om hulp en leg ik wat uit en zeg ik hoe ze mag reageren . Ik vind mn moeders verdriet ook moeilijk maar volgens mijn psycholoog mag ze ook verdriet hebben maar is ze oud genoeg om voor zichzelf te zorgen en moeders willen graag alles weten dat schijnen ze fijn te vinden 🫣 Succes ik snap dat je het moeilijk vindt

Hii biebje, ik denk hoe moeilijk ook is gewoon open kaart spelen ga samen rustig ervoor zitten en alles zeggen inclusief dat je niet wil da ze direct actie onderneemt. Gewoon zeggen mam ik wil graag iets bij je kwijt maar goed luisteren wat ik zeg en wat mijn wensen zijn en dan gewoon vertellen. Want hoe je het ook gaat zeggen moeilijk gaat het altijd zijn . Heel veel sterkte