Misbruik? Of niet..
Het is nu 1 uur in de nacht en ik voel me vol. Vol met gedachten, herinneringen, gevoelens, maar vooral twijfels. Voor het eerst heb ik het gevoel dat wat me overkomen is, valt te kwalificeren als misbruik. Nog steeds vermijd ik die gedachte het liefst. Want is het wel echt misbruik? Veel herinneringen zijn zo vaag, wat niet meehelpt. Maar dit is wat ik mij wel herinner:
Na de geboorte van mijn kind wilde mijn ex-partner binnen een week alweer seks. Ik voelde mij zo verbonden met hem die week, dat ik het ook graag wilde. Hem zien als vader, hoe hij voor ons kindje zorgde. Ik had het gevoel dat ik de juiste man gekozen had. Ik vertelde hem dat we moesten wachten totdat het medisch oké was (na 6 weken dus). Toen die 6 weken bereikt waren, was alles anders. Ik was moe, overprikkeld, het laatste waar ik aan dacht was seks. Voor hem was seks juist de top prioriteit. Ik probeerde het, en het was ongelooflijk pijnlijk. Dus we stopten. So far so good.
Vanaf dat moment begon hij vaak aan te dringen. Er kwam steeds meer druk op te staan voor mij. Ik vertelde hem dat ik het niet wilde, dat ik er niet klaar voor was, dat ik intimiteit nodig had in andere vormen zodat ik langzaam weer in de stemming kon komen voor seks. Hij vertelde me dat het onzin was dat ik er niet klaar voor zou zijn. Hij deed geen van de dingen die ik had voorgesteld om de intimiteit tussen ons te vergroten. Om de paar dagen probeerde hij me zo ver te krijgen seks met hem te hebben, terwijl ik meermaals al aangegeven had er niet klaar voor te zijn. Eerst bleef het bij aandringen, daarna werd het mij een schuldgevoel aanpraten. Doordat we geen seks hadden zou onze relatie kapotgemaakt worden. Hij was zich ervan bewust dat ik niet klaar was om seks te hebben. Toch drong hij om de paar dagen weer aan om seks te hebben. Ik voelde me op een gegeven moment zo in een hoek gedreven dat ik begon te verstijven. En hij ging z’n gang, alsof ik niets meer was dan een soort sekspop. Maar het voelde veiliger om hem z’n gang te laten gaan. Ik probeerde mentaal ergens anders te zijn. Soms deed het echter zoveel pijn dat ik hem wel van me af moest duwen. Dan liet hij me wel. Meestal sprong ik erna gelijk onder de douche. Ik wilde vooral hem zo snel mogelijk van m’n lichaam gewassen hebben. Vervolgens kroop ik altijd weer in bed bij hem om te gaan slapen. Het maakt me zo boos. Het laat me voelen alsof het m’n eigen schuld is. Ben ik niet duidelijk genoeg geweest? Had ik hem ook als ik geen pijn had van me af moeten duwen? Waarom heb ik niet meer gedaan? En vooral: waarom ging ik niet weg bij hem? Ik voel me zo stom dat ik dit alles toegelaten heb. Vooral omdat het uiteindelijk eindigde in ook nog fysiek geweld jegens mij. Ik wilde niet dat mijn kind gescheiden ouders zou hebben. En om die reden ben ik zo lang bij iemand gebleven die zoveel lak had aan mijn grenzen. Ik durf nu nauwelijks nog aangeraakt te worden door anderen. Tegelijkertijd voel ik me alsof ik overdrijf. Er zijn zoveel mensen die daadwerkelijk seksueel geweld mee hebben gemaakt. Mijn verhaal lijkt niets daarbij. Dus waarom zeur ik? Waarom zit ik er zo mee?
2 Reacties
Wat dapper dat je je verhaal durft te delen. Het is verschrikkelijk wat er gebeurd is.
Ik wil je wel meegeven dat, naast de mentale misbruik/manipulatie, ook dit seksueel misbruik is. Het herstel na het krijgen van een kindje is ongelofelijk intens. Niet alleen lichamelijk moet je onwijs veel herstellen, maar ook mentaal. Je bent aan het wennen aan het moederschap, je houdt ontzettend veel van je kindje en probeert alles goed te doen, dat je jezelf ook wel eens vergeet. En dat gebeurde ook; je probeerde er ook voor jouw partner te zijn. Aan hem denken en wat zijn behoeftes waren, maar andersom was dat niet zo. Hij had er juist voor jou moeten zijn en moeten vragen waar jij behoefte aan had.
Ik vind het heel sterk van je dat je dacht aan de veiligheid van je kindje, omdat je weet dat hij fysiek ook gewelddadig was. Je hebt niet tegengestribbeld, ondanks je meerdere keren aangaf er niet klaar voor te zijn. Dat wat jij gedaan hebt, is een van de moeilijkste dingen om te moeten doen. Dus om je vraag te beantwoorden of je meer had moeten of kunnen doen? Nee, je hebt gedaan wat op dat moment het beste was en dacht aan jouw veiligheid en dat van je kindje.
Weggaan bij je partner is makkelijker gezegd dan gedaan, vooral nadat jullie net een kindje hebben gekregen. Ik weet dat het schuldgevoel enorm aan je knaagt, maar toch wil ik je op het hart drukken dat dit absoluut niet jouw schuld is! Je zeurt ook zeker niet. Wat ik al eerder zei: het is ontzettend heftig wat jij hebt meegemaakt en is het niet gek dat je er zo mee zit.
Ik lees dat je nu veel bewuster bent geworden van de dingen die gebeurd zijn, dat is heel knap en goed van je. Dat je hier je verhaal deelt is ook een grote stap. Heb je wel eens nagedacht om met een en professional hierover te praten? Om je te helpen met het schuldgevoel en om te kijken hoe je een begin kan maken aan het verwerken ervan, om het een plekje te geven dat het niet zo je leven beheerst als dat het nu doet?
Mocht je nog verder willen praten, dan kan je altijd hier bij ons terecht.
Liefs, Lindsay
Wat naar om te lezen.
Echter dit valt wel degelijk onder niet gewenst gedrag dus misbruik.
Na het krijgen van een kind gebeurt er zoveel in je lichaam en hoofd.
Waar de één klaar is voor sex met een week doet een ander er misschien weer een jaar over.
Heel eerlijk, zelf moest ik er de eerste 6 maanden ook niets van weten na de geboortes.
Je overdrijft en zeurt echt niet!
Bovendien iedereen ervaart dingen op zijn/haar eigen manier, en wie is een ander om voor jou te bepalen wat jou grens is.
Hier is duidelijk overheen gegaan.
Ik hoop voor jou dat je dit kan gaan verwerken op een manier die goed voelt.
Hulp zoeken is echt niet "gek" in je situatie.
Heel veel sterkte