Misbruik? Of niet..

Het is nu 1 uur in de nacht en ik voel me vol. Vol met gedachten, herinneringen, gevoelens, maar vooral twijfels. Voor het eerst heb ik het gevoel dat wat me overkomen is, valt te kwalificeren als misbruik. Nog steeds vermijd ik die gedachte het liefst. Want is het wel echt misbruik? Veel herinneringen zijn zo vaag, wat niet meehelpt. Maar dit is wat ik mij wel herinner:

Na de geboorte van mijn kind wilde mijn ex-partner binnen een week alweer seks. Ik voelde mij zo verbonden met hem die week, dat ik het ook graag wilde. Hem zien als vader, hoe hij voor ons kindje zorgde. Ik had het gevoel dat ik de juiste man gekozen had. Ik vertelde hem dat we moesten wachten totdat het medisch oké was (na 6 weken dus). Toen die 6 weken bereikt waren, was alles anders. Ik was moe, overprikkeld, het laatste waar ik aan dacht was seks. Voor hem was seks juist de top prioriteit. Ik probeerde het, en het was ongelooflijk pijnlijk. Dus we stopten. So far so good. 

Vanaf dat moment begon hij vaak aan te dringen. Er kwam steeds meer druk op te staan voor mij. Ik vertelde hem dat ik het niet wilde, dat ik er niet klaar voor was, dat ik intimiteit nodig had in andere vormen zodat ik langzaam weer in de stemming kon komen voor seks. Hij vertelde me dat het onzin was dat ik er niet klaar voor zou zijn. Hij deed geen van de dingen die ik had voorgesteld om de intimiteit tussen ons te vergroten. Om de paar dagen probeerde hij me zo ver te krijgen seks met hem te hebben, terwijl ik meermaals al aangegeven had er niet klaar voor te zijn. Eerst bleef het bij aandringen, daarna werd het mij een schuldgevoel aanpraten. Doordat we geen seks hadden zou onze relatie kapotgemaakt worden. Hij was zich ervan bewust dat ik niet klaar was om seks te hebben. Toch drong hij om de paar dagen weer aan om seks te hebben. Ik voelde me op een gegeven moment zo in een hoek gedreven dat ik begon te verstijven. En hij ging z’n gang, alsof ik niets meer was dan een soort sekspop. Maar het voelde veiliger om hem z’n gang te laten gaan. Ik probeerde mentaal ergens anders te zijn. Soms deed het echter zoveel pijn dat ik hem wel van me af moest duwen. Dan liet hij me wel. Meestal sprong ik erna gelijk onder de douche. Ik wilde vooral hem zo snel mogelijk van m’n lichaam gewassen hebben. Vervolgens kroop ik altijd weer in bed bij hem om te gaan slapen. Het maakt me zo boos. Het laat me voelen alsof het m’n eigen schuld is. Ben ik niet duidelijk genoeg geweest? Had ik hem ook als ik geen pijn had van me af moeten duwen? Waarom heb ik niet meer gedaan? En vooral: waarom ging ik niet weg bij hem? Ik voel me zo stom dat ik dit alles toegelaten heb. Vooral omdat het uiteindelijk eindigde in ook nog fysiek geweld jegens mij. Ik wilde niet dat mijn kind gescheiden ouders zou hebben. En om die reden ben ik zo lang bij iemand gebleven die zoveel lak had aan mijn grenzen. Ik durf nu nauwelijks nog aangeraakt te worden door anderen. Tegelijkertijd voel ik me alsof ik overdrijf. Er zijn zoveel mensen die daadwerkelijk seksueel geweld mee hebben gemaakt. Mijn verhaal lijkt niets daarbij. Dus waarom zeur ik? Waarom zit ik er zo mee?